مانکن‌های سایز بزرگ نایک چاقی را «تبلیغ» نمی‌کنند

دیروز حوالی ساعت ۹ شب، پس از آن که از یک دویدن ۵ کیلومتری در اطراف پارک گرینویچ به خانه برگشتم، با انبوهی نوتیفیکیشن مواجه شدم. چک کردم تا ببینم این همهمه برای چیست و مشخص شد که یک سری نظرات اجتناب ‌ناپذیر اما بی‌اهمیت درباره مانکن سایز بزرگ مطرح شده که اخیراً در فروشگاه «نایکی تاون» لندن رونمایی شده بود.

تانیا گلد که روزنامه‌نگار است، پیام زیر را در روز یکشنبه برای تلگراف نوشته بود: «مانکن جدید دارای چاقی مفرط است و نمی‌تواند خودش را برای دویدن در لباس‌های شیک نایکش آماده کند. او نمی‌تواند بدود. او به احتمال زیاد در شرف دیابت است و به زودی باید عمل جایگزینی لگن هم انجام دهد. این چه بدبینی وحشتناکی است که در #نایکی رخ داده است؟»

من که خودم زنی بزرگ سایز هستم، معمولاً می‌توانم این چیزها را نادیده بگیرم، اما چیزی بسیار وحشتناک و جدا از این زخم زبان احساس کردم. نمی‌توانستم درک کنم که چرا کسی با غرور و در محیطی عمومی از یک مجسمه پلاستیکی چنین شکایت می‌کند.

تبلیغات آمادگی جسمانی و ورزش هیچگاه مبتنی بر سایز نبوده‌اند. در طول تاریخ برداشت ما را از تناسب اندام و توانایی حرکت انداممان منحرف کرده‌اند. من خودم چند کمپین تبلیغاتی را اجرا کرده‌ام و به صورت داخلی با نایک در لندن همکاری کرده‌ام تا نمایش لباس‌های سایز بزرگ را در فروشگاه‌های آن تشویق کنیم. این فعالیت‌ها عبارت بود از رونمایی جوراب شلواری‌های نایکی وان که در آن سه خانم سایز بزرگ در مقابل فروشگاه «نایکی تاون» به تبلیغ می‌پرداختند؛ شرکت در یک کمپین رسمی با مشارکت نایک که در آن من تمام سفرم را مستند سازی کردم؛ ایده‌هایی در مورد فعالیت‌ها و تصاویری که باید در فروشگاه استفاده می‌کردیم؛ و حتی تلاش گروهی در زمینه تناسب اندام با توجه به سایز افراد. پس می‌توانم از صمیم قلب بگویم که این مانکن برای همه کس بود به جز آنهایی که سعی می‌کنند چیزی منفی در مورد افرادی که جثه‌ای بزرگتر دارند بگویند.

تلاش برای نمایش سایز بدن دقیقاً مطابق با بیانیه مأموریت نایک است که می‌گوید «اگر بدن دارید، پس ورزشکار هستید». یک مانکن سایز بزرگتر این ایده را تقویت می‌کند که کاهش وزن تنها هدف ما نیست و گاهی اوقات اصلا هدف نیست.

من کامنت‌هایی را در فضای مجازی دیده‌ام که به درستی تبلیغات ریاکارانه‌ای را، که از افراد چاق می‌خواهند ورزش کنند، زیر سوال می‌برند اما در عین حال هنگامی که مانکن‌های سایز بزرگ برای تبلیغ لباس‌هایی که مخصوص افراد سایز بزرگ است به نمایش در می‌آید، شکایت می‌کنند. این افراد معتقدند کار نایک فراتر از این است؛ باید ثابت کنیم ما ارزش پوشیدن لباس‌های ورزشی را داریم. ما وجود داریم و همین امر به خودی خود باید کافی باشد و توضیح دهد که چرا ما شایسته قدردانی و دیده شدن هستیم.

اگر گلد مشکلی با دیده شدن افراد چاق دارد، بسیار خوب؛ بسیاری مردم هم با این موضوع مشکل دارند. اما در بطن یاوه گویی تفرقه‌انداز و نادرست او، چیزی خطرناک وجود دارد: این عقیده که او شایستگی دارد که سلامتی و تندرستی تمام افراد چاق را مورد ارزیابی قرار دهد.

قصد داشتم ادامه مقاله‌ام را به این موضوع اختصاص دهم که چرا این مانکن‌ها به خودی خود مهم هستند، اما نیازی به گفتن نیست که دیده شدن آن بخش از هویت من، برای خودم و هزاران زن دیگر مفید است. هنوز بسیاری افراد در دنیا باید به پای توانایی‌های افراد چاق برسند، اما این بدان معنی نیست که ما باید خودمان را توضیح دهیم، وقتی که دیگران نیازی به توضیح خودشان ندارند.

مانکن‌های نایک به دیده شدن هیکل‌های چاق در فضایی که کاملا انحصاری است کمک می‌کند، که گامی بسیار بزرگ است. می‌توانم تصور کنم که این حرکت چه کمکی به نسل آینده زنان جوان می‌کند. زنانی که در دنیایی بزرگ می‌شوند که فقط در خدمت افراد استاندارد و ایده‌آل این صنعت هستند. 

به عنوان یک دختر چاق ۲۲ ساله که هنوز در حال یادگیری و تلاش برای پیمودن دنیا با این اندام هستم، به تدریج تلاش می‌کنم تا افکار مخرب خود و دیگران را اصلاح کنم. بدن‌های ما، نه تنها ما را از فضاهای فیزیکی جدا می‌کنند، بلکه ما را از ابراز آزادانه برخی عواطف و هیجانات نیز جدا می‌کنند.

ما هیچ وقت نمی‌توانیم بسیار اعتماد به نفس داشته باشیم یا بسیار سربلند باشیم، زیرا از نگاه افرادی همچون گلد، ما در حال ستایش سبک زندگی ناسالم هستیم. ما نمی‌توانیم خیلی ناراحت شویم زیرا این یعنی که ما «از خودمان خجالت می‌کشیم»، برای خودمان متاسف هستیم وقتی که باید ... چی؟ به جای آن خودمان را از دید مردم مخفی کنیم؟

من واقعا انگشت به دهان مانده‌ام از این‌که زنی که خودش را «درحال رهایی از اعتیاد» چاقی معرفی می‌کند، این انرژی را داشته است که از تصمیمی انتقاد کند که به نفع زنان بی‌شماری است.

چاقی‌هراسی درونی چیزی است که به سختی می‌توان آن را توضیح داد زیرا ما به صورت شرطی آموخته‌ایم که افراد چاق نمی‌توانند هیچ کاری جز تنبل بودن انجام دهند. اما به یقین نمی‌توانیم آنقدر کند ذهن باشیم که باور کنیم تشویق همه افراد به تحرک داشتن چیز بدی است.