بیش از سه سال از قهرمانی منچستریونایتد در لیگ اروپا در استکهلم می‌گذرد و از آن زمان تاکنون هیچ جام جدیدی به اتاق افتخارات این باشگاه اضافه نشده است. این طولانی‌ترین طلسم ناکامی این باشگاه در این قرن است. در واقع آخرین بار که منچستریونایتد زمانی طولانی را برای به دست آوردن مدالی به انتظار نشست، دوره‌ای پنج ساله بود که نهایتا با کسب اولین جام الکس فرگوسن طلسم آن شکست.

در خاطراتی که آقای فرگوسن از اولین سال‌های حضور خود در ورزشگاه اولدترافورد نگه داشته است، او قهرمانی جام حذفی انگلستان در سال ۱۹۹۰ را «ناجی زیبای ما» توصیف کرد. استفاده از واژه «ما» در این عبارت شاید کمی اغراق بود چرا که بردن این جام باعث نجات هیچ کسی بیش از خود آقای فرگوسن نشد. علی‌رغم پایین‌ترین امتیاز منچستر یونایتد در لیگ از زمان سقوط این تیم به لیگ دوم در سال ۱۹۷۴، بردن مدال جام حذفی بدین معنی بود که او می‌توانست مدرکی حاکی از پیشرفت تیم را به مدیران باشگاه ارائه کند.

شغل او حفظ شد و بقیه ماجرا همان طور که همه می‌دانند به تاریخ پیوسته است.

فوتبال از سال ۱۹۹۰ تاکنون خیلی تغییر کرده و همچنین اولویت‌های باشگاه‌های برتر نیز دستخوش تغییر شده است. در آن زمان بردن یک مدال می‌توانست اقدامات ناکام دیگر یک باشگاه ورزشی را توجیه کند. اما اکنون بردن تنها یک جام اصلا کافی نیست تا شغل مربی را برای فصل‌های آینده حفظ کند مگر آن که توانسته باشد حضور تیم در لیگ قهرمانان اروپا را نیز تضمین کند. اما خوش‌بختانه انتظارات از اوله گونر سولشر این قدر بالا نیست.

چهارمین مردی که قرار است جا پای فرگوسن و سابقه بردن ۳۸ جام او بگذارد، هنوز به چنین جایگاهی نزدیک هم نشده است. سولشر اگر بازی آخر فصل جاری لیگ برتر مقابل تیم لستر سیتی را می‌باخت، باید برنده لیگ اروپا می‌شد تا به فصل بعد جام قهرمانان اروپا راه یابد، ولی به جای آن کسب مقام سوم در لیگ برتر باعث شد او و بازیکنانش با ترسی کمتر و آزادی بیشتر به این مسابقات کوتاه دو هفته‌ای در آلمان بروند.

آیا این بدین معنی است که فشار چندانی روی منچستریونایتد نیست؟ سولشر تاکید می‌کند که نیست. او عصر یک‌شنبه در استادیوم راین انرژی در کلن که دوشنبه شب میزبان بازی یک چهارم نهایی منچستریونایتد در مقابل کپنهاگن خواهد بود، گفت: «من فکر نمی‌کنم فشاری روی ما باشد چرا که ما با علم به این که شانس خیلی خوبی برای بردن جام و قهرمانی در این رقابت داریم به لیگ اروپا وارد شدیم و همچنین می‌خواستیم چند تن از بازیکنان جوان‌تر خود را نیز به زمین بازی بفرستیم. این موقعیتی عالی برای ما بود.»

سولشر درست می‌گوید. مزیت‌هایی در رقابت در لیگ ردیف دوم فوتبال اروپا وجود دارد، کما این که منچستریونایتد نیز در سه فصل از هفت فصل گذشته بعد از بازنشستگی فرگوسن در این رقابت‌ها شرکت کرده است. بازیکنی که در سمت چپ سولشر نشسته است، براندون ویلیامز، هافبک دفاعی جوان منچستر اولین بازی جدی خود برای تیم را در مقابل ای‌زی آلکمار در ماه اکتبر انجام داد و از آن زمان خود را در ترکیب اصلی تیم تثبیت کرد و نه یک قرارداد بلکه دو قرارداد جدید امضا کرده است.

آقای سولشر افزود: «اگر ما در این فصل در جام قهرمانان بازی می‌کردیم من اصلا این قدر فرصت بازی دادن به براندون را پیدا نمی‌کردم، همین طور درباره میسون (گرینوود)، بسیاری از بازیکنان جوان ما بازی حرفه‌ای خود را آغاز کرده و آینده درخشانی خواهند داشت. براندون کنار من می‌نشیند و قرار است در مسابقه یک چهارم نهایی لیگ اروپا بازی کند که برای او در فصل جاری دستاورد خیلی بزرگی است.»

میسون گرینوود حتی مثال بهتری است که به جوان‌ترین گل‌زن تاریخ باشگاه در مسابقات اروپایی تبدیل شد چرا که در اولین بازی خود در منچستریونایتد در مقابل آستانا در سپتامبر گذشته گل زد. این بازیکن ۱۸ ساله، قهرمانی سال ۲۰۱۷ این رقابت‌ها را کنار والدینش روی مبل خانه‌شان تماشا کرده بود. سه سال بعد، پنج گلی که در هفت بازی خود در لیگ اروپا به ثمر رساند عنصری اساسی در تصمیم سولشر برای ارتقای او به ترکیب اصلی تیم برای شروع بازی بود. بدون استفاده از فرصت‌های فراهم آمده در لیگ اروپا او هنوز در نیمکت ذخیره نشسته بود.

و اگر این مسابقات برای رشد و توسعه بازیکنان جوان منچستریونایتد مهم است، احتمالا برای بازیکنان کارکشته هم مزایایی داشته باشد. در میان تیم اعزامی به کلن تنها هفت بازیکن -داوید دخیا، اریک بیلی، پاول پوگبا، جسی لینگارد، خوان ماتا، مارکوس راشفورد و آنتونی مارشال- تجربه بردن مدال به عنوان بازیکن منچستریونایتد را دارند و در میان آن‌ها تنها دخیا نگران این است که در آینده‌ای نزدیک مدال دیگری کسب کند.

دیگر بازیکنان سابقه بردن هیچ جامی ندارند. در میان سه بازیکن اصلی که در تابستان گذشته با تیم قرارداد امضا کردند -هری مگوایر، کاپیتان تیم، ارون وان-بیساکا و دنیل جیمز- هم فقط مگوایر سابقه بردن مقام سوم جام قهرمانان در سال ۲۰۱۶ با تیم هال سیتی را دارد. جیدون سانچو از اولویت‌های تابستان جاری است و بازیکنی است که در سن کمتر از ۱۷ سالگی سابقه بردن جام جهانی جوانان را با تیم انگلستان دارد. البته حضور درخشان او در بورسیا دورتموند برای دو سال گذشته منجر به پیروزی مدالی معنادار برای این تیم نشده است.

البته که هیچ ارتباط مستقیمی میان افتخارات گذشته با آینده وجود ندارد و پیروزی یک جام لزوما به معنای پیروزی در رقابت‌های بعدی نیست. درواقع این موارد خیلی هم به هم بی‌ربط‌اند. بردن در جام اتحادیه باشگاه‌های انگلستان یا لیگ اروپا در سال ۲۰۱۷ آن نقطه عطفی نبود که ژوزه مورینیو برای منچستریونایتد آرزو داشت. اما هر از گاهی این تیم کیفیت بازی خود را به شدت متحول می‌کند. آن‌ها می‌توانند همان طور که فرگوسن هم می‌تواند شهادت دهد به دورانی نامناسب و نامطمئن پایان داده و چیزی بهتر را کلید زنند.

منچستریونایتد به مربی‌گری سولشر در حال حاضر در جای عجیبی قرار دارد. هنوز کاملا معلوم نیست این تیم چقدر خوب است چرا که در رقابت‌های جام برتر با دومین امتیاز پایین خود در تاریخ این رقابت‌ها در جایگاه سوم قرار گرفت. حتی معلوم نیست این تیم در آینده چقدر خوب خواهد بود چرا که پروژه بازسازی آن و «انقلاب فرهنگی» باشگاه هنوز ادامه دارد. اکنون که جای آن‌ها در لیگ قهرمانان تثبیت شده است و دیگر فشاری بر آن‌ها نیست فرصت این را دارند که اولین جام خود را کسب کنند. این فرصتی است که نباید از دست بدهند.