عموم مردم در تلاشند تا ورود کربن خالص به محیط زیست را کاهش دهند و به صفر برسانند و از دولت‌ها می‌خواهند میزان پسماند پلاستیکی را کاهش دهند، اما گزارش جدیدی نشان می‌دهد صنعت نفت قصد دارد در پنج سال آینده ۳۰۰ میلیارد پوند بودجه صرف تولید بیشتر پلاستیک کند. 

مقدار بودجه‌ای که شرکت‌ها قصد دارند صرف افزایش تولید پلاستیک کنند بسیار بیشتر است از کل مبلغی که کم‌کم برای گذار به سوی مصرف انرژی‌های تجدیدپذیر کنار گذاشته بودند. 

با برقی شدن خودروها انتظار می‌رود تقاضای سوخت به شدت کاهش یابد. بدین ترتیب شرکت‌های بزرگ نفتی امیدوارند در آینده مصرف پلاستیک افزایش چشمگیری پیدا کند تا تضمینی بر رشد اقتصادی این شرکت‌ها باشد. انتظار می‌رود بیشتر این پلاستیک‌ها در کشورهای در حال توسعه مصرف شود. 

این پژوهش را اندیشکده محیط زیستی «کربن‌سنج» (کربن ترکر) با مشورت مؤسسه سیستمیک انجام داده است. نویسندگان این تحقیق صنعت نفت را «دچار توهم» توصیف کرده‌اند و گفته‌اند ممکن است متولیان این صنعت صدها میلیارد پوند صرف تولیدات پلاستیکی در کارخانه‌های محصولات شیمیایی کنند که مصرف‌کننده‌ای برایش وجود ندارد. 

کینگزمیل بوند راهبردشناس حوزه انرژی در مؤسسه کربن‌سنج و نویسنده اصلی این گزارش گفت: «در بحث پلاستیک شکاف بزرگی میان خواسته‌های صنعت نفت و نیازهای جامعه وجود دارد.» 

نظرسنجی‌های پارسال در ۲۸ کشور نشان می‌دهد ۷۰ تا ۸۰ درصد مردم خواستار انجام اقداماتی در زمینه مدیریت پسماند شده‌اند از قبیل ممنوعیت تولید پلاستیک یک‌بارمصرف و اجباری کردن پرداختن هزینه‌های بازیافت توسط تولیدکنندگان این پلاستیک‌ها. 

دولت‌ها در سراسر جهان در واکنش به افزایش آگاهی عمومی درباره سمی که پلاستیک در کشتزارها، زمین، اقیانوس و حتی در بدن انسان بر جای می‌گذارد تلاش بیشتری برای کاهش تولید پسماند پلاستیکی می‌کنند. 

انتظار می‌رود این همبستگی جهانی منجر به افزایش شدید بازیافت پلاستیک از میزان فعلی پنج درصد و کاهش تقاضای عمومی برای پلاستیک نو شود. 

اتحادیه اروپا قصد دارد برای هر تن پلاستیک نو ۸۰۰ یورو مالیات وضع کند تا هزینه‌های بازیافت و دفع آن تأمین شود. چنین اقداماتی در سایر کشورها نظیر چین نیز در دست اجرا است.  

از نشانه‌های مقابله جهانی با پلاستیک این است که چین در سال ۲۰۱۸ بیشتر صنایع واردکننده و فرآوری‌کننده پسماند پلاستیکی‌اش را بست و به سایر کشورها از جمله بریتانیا گفت بروند به روش دیگری مشکل خود را حل کنند. 

آقای بوند افزود: «۷۰ سال است که صنعت نفت آزادانه محیط زیست را آلوده کرده اما حالا دیگر هرطور شده باید تاوان هزینه‌های سنگینی را بدهد که به جامعه تحمیل کرده است. 

اگر پلاستیک را که پایه و اساس آینده صنعت نفت است از آن حذف کنیم کل این حرف و حدیث‌های افزایش تقاضا برای نفت از اعتبار می‌افتد.» 

طبق برآورد مؤسسه سیستمیک، هر تن پلاستیک هزار پوند هزینه «خارجی» دارد که تولیدکننده آن را تقبل نمی‌کند، از جمله هزینه بازیافت، پاک‌سازی اقیانوس‌ها و سواحل، اثرات پلاستیک بر سلامت انسان‌ها و دی اکسید کربنی که وارد محیط زیست می‌کند. 

نویسندگان این گزارش تخمین می‌زنند اگر اقدام فوری صورت نگیرد ممکن است مقدار پسماندهای پلاستیکی که روانه اقیانوس‌ها می‌شود تا سال ۲۰۴۰ سه برابر شود. 

آنان راهکارهایی برای کاهش تقاضای پلاستیک مطرح می‌کنند از جمله طراحی بهتر این محصولات، جانشین کردن کاغذ و افزایش چشمگیر حجم پلاستیک بازیافتی. 

طبق محاسبات این مؤسسه با انجام چنین اقداماتی نه تنها اثرات محیط زیستی مصرف پلاستیک به شدت کاهش می‌یابد، بلکه در کنار ایجاد شغل، با نصف سرمایه فعلی همچنان همین مقدار پلاستیک برای استفاده مردم تأمین می‌شود. 

یونی شیران سرپرست بخش پلاستیک مؤسسه سیستمیک و نویسنده همکار این گزارش گفت: «تبدیل سامانه خطی فعلی به سامانه‌ای چرخه‌ای فایده‌های فراوان دارد. 

می‌شود به همین ترتیب فعلی از پلاستیک بهره‌مند بود اما هزینه سرمایه‌گذاری و مواد اولیه مورد استفاده نصف می‌شود، ۷۰۰ هزار شغل جدید ایجاد می‌گردد و آلودگی پلاستیکی ۸۰ درصد کاهش می‌یابد.» 

در صورتی که این روش را در پیش بگیریم تقاضا برای پلاستیک نو در سال ۲۰۲۷ به اوج خود خواهد رسید و عامل اصلی رشدی که شرکت‌های سوخت فسیلی پیش‌بینی می‌کنند در تولید نفت داشته باشند، حذف خواهد شد. 

طبق این گزارش، بدین ترتیب احتمال آن که تقاضا برای نفت در سال ۲۰۱۹ به اوج خود رسیده باشد افزایش می‌یابد. 

برنامه افزایش تولید پلاستیک مشکل بتواند با اجرای پیمان پاریس یا حتی انتظاری که خود شرکت‌های نفتی برای به صفر رساندن تولید گازهای گلخانه‌ای خود دارند، هم‌خوانی داشته باشد. 

گاز دی اکسید کربنی که هنگام تولید و دفع هر تن پلاستیک آزاد می‌شود دو برابر گازی است که از همان مقدار نفت آزاد می‌شود. 

اگر صنعت نفت همان‌قدری که پیش‌بینی کرده پلاستیک تولید کند، مقدار گازهای ناشی از پلاستیک به سه و نیم گیگاتن افزایش می‌یابد. 

این مقدار بیش از ۱۰ درصد کل گازهای تولیدی جهان در اثر مصرف انرژی در سال ۲۰۱۸ و بیش از یک پنجم سهمیه کربن بخش انرژی در سال ۲۰۳۰ است. 

آقای بوند گفت: «صنعت نفت دچار این توهم شده که می‌تواند تولید کربن خود را دو برابر کند، در حالی که کل جهان می‌کوشد آن را به صفر برساند.»