«یک روز امام صادق به یک نفر گفت: یا میسر! «یَا مُیَسِّرُ قَدْ حَضَرَ أَجَلُک غَیْرَ مَرَّه» بارها عزرائیل آمده است، جان تو را بگیرد. «کلَّ ذَلِک یُؤَخِّرُک اللَّهُ بِصِلَتِک رَحِمَک» هر دفعه عزرائیل آمده است جان تو را بگیرد، تو قبلش یک صلهی رَحِم کردی خدا عمر تو را طولانی داده است. «وَ بِرِّک قَرَابَتَک» (وسائل الشیعه/ج /9ص 389)و این به این است که به فامیلهایت میرسی. به فامیلهایت میرسی نه اینکه پول دولت را برداری بدهی. نه اینکه فامیلهایت را استخدام کنی. از پول شخصی! آخر گاهی وقتها آدم به فامیلش میرسد. ماشین دولت را میدهد میگوید: برو! به فامیلش میرسد الکی فامیلهایش را استخدام میکند. به فامیلت میرسی یعنی از ملک خودت! از مال حلال! وگرنه از او میگیری به کس دیگری میدهی که ... گفت: ماه رجب یک دعایی هست دستشان را به ریششان میگیرند چنین میکنند. یکی ریش نداشت، ریش بغلی را گرفت چنین کرد. حالا این ... از مال دولت بدهی، قبول نیست.»
این قطعه با نقطهچینهایش از سایت «حوزه» است. «پایگاه اطلاعرسانی حوزه». حکایت شیرینی که امام صادق راجع به دعای دست به ریش میگوید بامزه است و چه بیخیال حضرت امام از کلمه فرانسوی «فامیل»، بهجای «خویشان» و «اقوام» استفاده کرده است! (جا داشت سایت حوزه این کلمهی کافرانه را از فرمایش حضرت سانسور میکرد و مثل تابلوی مغازهها، نمیگذاشت لفظ فرهنگ منحط غربی در فرمایش امام صادق خودنمائی کند.)
پیامبر اسلام سخت به «صِله ارحام» - که رسیدگی به حال و احوال خویشاوندان و بستگان است - توصیه میکند و آن را واجب میداند و تأکید میکند: «حتی اگر آدمهای نابابی باشند.». گویا حضرت میدانسته که روزی در ایران باند مخوف دزدان و راهزنان و تجاوزگران و آدمکشان و جنایتکاران، بهطور خانوادگی قدرت میگیرد و صله ارحامِ قرآننوشته و پیامبر گفته را چنان پیاده میکنند که غیرخودیها را به خاک و خون میکشند.
هرچه کنکاش کردم ندیدم که آمده باشد: «... هرچه پست و مقام دولتی هست و شغل نان و آبدار هست بین باجناق و شوهرخواهر و پدرزن و پسرخاله و شوهرعمه و زن دائی... با هر ناشیگری و نابلدی و بیسوادی که دارند، تقسیم کنید و ظلم کنید به آنان که (به قول حضرت) فامیل نیستند ولو کاردان و کارشناس هستند و بدانید که اگر خویش شما نیستند، بیگانه هستند و نان بر آنها حرام است و مال آنها حلال است و خونشان از شیر مادر گواراتر است برای شما.»