در اقدامی برای ادغام افراد تراجنسیتی در جامعه، بنگلادش اولین «مدرسه» مختص افراد تراجنسیتی را در داکا، پایتخت آن کشور، افتتاح کرد. این نهاد آموزشی به دانش‌آموزان ارزش‌های اسلامی و دروس حرفه‌ای می‌آموزد. 

این مرکز آموزشی، یک «مدرسه» (حوزه علمیه)‌ خصوصی است و برای اعضای تراجنسیتی جامعه‌ تاسیس شده است که تاکنون به دور از جامعه زندگی می‌کردند و زندگی‌شان را تنها از طریق رقصیدن در مناسبت‌های خاص تامین می‌کنند. 

مسئولان « موسسه دعوت الاسلام تریتیو لینگر»، یا مدرسه اسلامی جنسیت سوم، گفته‌اند که این موسسه محدودیت سنی ندارد و همه می‌توانند برای تحصیل در آنجا ثبت‌نام کنند. مدیر آموزش و تحصیل مدرسه، محمد عبدالعزیز حسنین، به بخش بنگلادشی شبکه بی‌بی‌سی گفت:‌ «همین که کسی از جنسیت سوم باشد، و در سن نسبتا مناسب باشد، کافی است. به همین دلیل است که ما محدودیت سنی نداریم. هر کسی که به عنوان یک فرد تراجنسیتی تعیین هویت شود، فارغ از این که چندساله باشد، می‌تواند در اینجا ثبت‌نام کند.» 

این کشور اخیرا از طریق یک متمم جدید در سال ۲۰۱۸، افراد تراجنسیتی را  به عنوان جنسیت سوم به رسمیت شناخت، و به آنان حق رای و شرکت در انتخابات داد. طبق اطلاعات دولتی، این کشور حدود ۱۰ هزار نفر جمعیت تراجنسیتی دارد؛ هرچند تخمین‌های دیگر حاکی است که در واقع جمعیت آنان بیش از ۵۰ هزار نفر است. 

با این حال، این جمعیت که به شکل محلی «هجرا» نامیده می‌شوند، قرن‌هاست که مطرود جامعه بوده‌اند. شغل این گروه جمعیتی در این شبه‌‌قاره رقصیدن و آوازه‌خوانی در مجالس عروسی، تولد و مناسبات دیگر بوده است، و بسیاری از آنان نیز به تکدی‌گری یا فحشا کشیده شده‌اند. 

شیلپی، یک دانش‌آموز جدید در این مدرسه، می‌گوید که بیشتر افراد تراجنسیتی بی‌سوادند و فرصت اشتغال ندارند. 

شیلپی گفت: «هیچ‌کس نمی‌خواهد ما را استخدام کند. اگر ما سواد داشته باشیم، می‌توانیم در جاهای بهتری کار کنیم. هیچ نظام آموزشی وجود ندارد. از همین روست که ما هنوز همان کاری را می‌کنیم که اجدادمان می‌کردند و از راه رقصیدن و آوازه‌خوانی امرار معاش می‌کنیم.» 

شیلپی درباره آزار و اذیتی که افرادی چون او دریافت می‌کنند، گفت:‌ «من وقتی که متوجه شدم تراجنسیتی هستم، همه در مدرسه از من متنفر شدند، همه می‌ترسیدند، و از من انتقاد می‌کردند. به همین دلیل است که من ترک تحصیل کردم. اگر یک نظام تحصیلی دیگر برای ما وجود داشت، کسی ما را اذیت نمی‌کرد.» 

شیپلی افزود:‌ «ما هم می‌خواهیم که مانند دیگر افراد، بتوانیم با کرامت انسانی تردد کنیم. ما هم می‌خواهیم که روی پای خودمان بایستیم. من اگر فرصت داشته باشم، حتما در آن مسیر حرکت می‌کنم.»