برای تیم فوتبال ووهان زال، روزها معنای خود را از دست داده‌اند و فقط برای اجتناب از شب‌زنده‌داری آن‌ها را سپری می‌کنند. این تیم ابرلیگ چین به شدت و به گونه‌ای بی‌پایان می‌خواهد چشمش را به روی واقعیت وضعیت خود ببندد. برای مدتی ‌هم چنین رویکردی ممکن است کارگشا باشد. فوتبال بازی کردن آن‌ها نهایت تفریحی بی‌هدف و راه فراری از واقعیات تلخ جاری را برای آنان و تماشاچیان فراهم می‌آورد. اما بدون آن، تمام آن واقعیات تلخ دوباره در محور تمرکز قرار می‌گیرد، سیل پیام‌ها از خانه سرازیر می‌شود و تلفن‌ها زنگ می‌خورد تا صبح شود. یائو هانلین، کاپیتان این تیم می‌گوید: «برای ما، هیچ یک از ما آسان نبوده است. دل‌مان برای دوستان و خانواده‌هایمان تنگ شده است.» 

اکنون حدود یک ماه می‌شود که این تیم برای تمرین‌های خود در هوای گرم به اسپانیا رسیده است. آن‌ها که زمان برقراری قرنطینه ووهان در ساحل جنوبی چین مشغول تمرین و آماده شدن برای فصل جدید بودند، از همان زمان از ورود به ووهان ممنوع شدند. در این شهر که پنج برابر کلان‌شهر لندن جمعیت دارد، سکوت آزاردهنده وغیرقابل نفوذی سراسر شهر را فرا گرفته است، جاده‌های آن با ایست‌های بررسی دمای بدن مسدود شده‌اند و اکنون تحت ترس وعدم قطعیت اداره می‌شود. ساکنان شهر هنوز در خانه‌های خود مانده‌اند و بیمارستان‌های موقتی در جای جای شهر ساخته می‌شود و هیچ کس نمی‌داند پایان این ماجرا چه خواهد بود. 

۱۴ عضو تیم ووهان زال اصالتا اهل این شهر هستند که در مرکز شیوع ویروس کرونا قرار دارد، آن‌ها نمی‌توانند با بستگان خود تماس بگیرند و کودکان‌شان بدون پدر باقی مانده‌اند. اخیرا یکی از بازیکنان هم خبر مرگ مادربزرگش را گرفت. یائو ادامه داد: «بازیکنان ما اکنون در حال تجربه اوضاع خیلی سختی هستند، امیدوارم که تاب بیاورند.» 

با این وصف، آن‌ها خود را این جا گرفتار در شهر بهاری مادرید می‌بینند و با تبادل لبخند و پچ‌پچ کردن میان خود هیچ جایی برای رفتن ندارند. گروهی متشکل از ۵۰ نفر از بازیکنان و دست‌اندرکاران تیم دیگر به این روند بی‌وقفه عادت کرده‌اند و به ووهان به عنوان «شهری قهرمان» باور دارند که مصمم است به «پیروزی نهایی» در مبارزه علیه ویروس کرونا برسد. بسیاری تاکنون سعی کرده‌اند از آن‌ها حمایت کنند و حوزه گونزالز، سرمربی آن‌ها، تلاش می‌کند تا روزهای آنان را «تا جای ممکن مفرح» کند تا بازیکنان را سرگرم نگه دارد. یائو می‌گوید: «ما باید از لذتی که فوتبال فراهم می‌آورد نهایت بهره را ببریم.» 

اما برای تیمی که نام ووهان را با خود یدک می‌کشد، تبعید در اسپانیا همواره نیز با پذیرش مردم مواجه نشده است. ترس و دلهره نیز به همان سرعت ویروس در تمام دنیا پخش شده است و همدلی قربانی محافظت از خود گشته است. تمام اعضای این تیم قبل از ورود به اسپانیا آزمایش دادند تا مطمئن شوند هیچ خطری را برای عموم مردم با خود نیاورند، با این حال اما دکترها در فرودگاه اندلس منتظرشان بودند تا به آن‌ها «خوش‌آمد» بگویند. یک اعلامیه عمومی از طرف اداره بهداشت منطقه صادر شد تا به مردم اطمینان خاطر دهد «هیچ یک از افراد حاضر در این سفر به هیچ وجه به ویروس آلوده نیست.» از همین رو آقای گونزالز که خود در کادیز به دنیا آمده احساس کرد باید به دفاع از تیم خود برخیزد. 

او گفت: «آن‌ها ویروس متحرک نیستند. اسم ووهان باعث هراس بسیاری در افراد می‌شود. ولی امیدوارم آن‌ها در اسپانیا با کمی همدلی روبه‌رو شوند. آسان نیست که چندین هزار کیلومتر از خانواده خود دور باشید در حالی که می‌دانید آن‌ها در منطقه تحت قرنطینه قرار دارند. امیدوارم ما از خود احساس مسؤولیت و همدلی و نجابت نشان دهیم.» 

به هر صورت اما با وجود این که تیم ووهان زال به تمرینات خود ادامه داد، بازی‌های دوستانه مقابل اف‌کی کراسوندار و اروپا پوینت به ناگهان لغو شدند. وقتی بازیکنان به سؤالات گروه کوچکی از اصحاب رسانه پاسخ می‌دادند، یکی از خبرنگاران حرف همکاری را شنید که می‌پرسید چرا باید درباره تیمی بنویسند که مستقر در شهری است که باعث «شیوع این ویروس» به وطن او شده است. یک روزنامه بریتانیایی وقتی شنید این تیم قرار است به بازی ال کلاسیکو دعوت شود با لالیگا تماس گرفت تا درباره دلیل خود برای چنین تصمیمی توضیح دهد. این بازیکنان به گونه‌ای ناخواسته در مظهر هراس و بددلی قرار گرفتند و همه به آن‌ها خیره شدند، درباره آن‌ها زیر لب حرف زده یا حتی با بیگانه‌هراسی آشکار مواجه می‌شوند که همه این موارد به گونه‌ای غیر قابل اجتناب آن‌ها را تحت فشار شدیدی قرار می‌دهد. با وجود این اما تنها مقیاس اندکی از خطر شدیدی است که در خانه خود با آن مواجه هستند. 

یکی از دست‌اندرکاران تیم به ایندیپندنت گفت: «من این جا احساس تحت تهدید قرار گرفتن ندارم. فقط امیدوارم همه‌چیز بهتر شود تا ما هر چه زودتر بتوانیم به خانه خود برگردیم. ما نگران هستیم ولی تا جایی که می‌توانیم پیگیری کنیم گویا همه چیز تحت کنترل است.» 

گمانه‌زنی‌های خوش‌بینانه حاکی از آن است که این تیم شاید در اواسط ماه آوریل بتواند به خانه برگردد. اما در واقع هیچ کس از این امر مطمئن نیست. مانند سایر مردم، بازیکنان نیز تحت حکومت ویروس زندگی می‌کنند و قرار است از مادرید به جنوب کشور در ماربیا منتقل شوند تا در آن جا به تمرینات خود ادامه دهند. یکی از بازیکنان می‌گوید اینستاگرام به واقعی‌ترین نشانگر آن چه در شهرشان اتفاق می‌افتد مبدل شده است ولی حتی با وجود آن، نمی‌توانند کاملا تشخیص دهند میزان تخریب ویروس کرونا در این شهر چقدر بوده و چقدر بیشتر ممکن است ادامه یابد. ژیائو جوهوا، فرماندار استان هوبی، اخیرا اعتراف کرده است وضعیت این شهر «وخیم و پیچیده» است. هزاران تخت تکمیلی در بیمارستان‌ها آماده شده ولی برای شهری که ۱۱ میلیون نفر جمعیت دارد این میزان تخت بیمارستان منابع بسیار اندکی است. 

تنها امر قطعی این است که نهایتا ووهان نیز از این فاجعه بیرون خواهد آمد و به تدریج به احیای خود خواهد پرداخت و بازسازی از خانواده‌ها به محلات توسعه خواهد یافت. تا آن موقع اما این بازیکنان تنها می‌توانند صبر کنند در حالی که با تمام وجود می‌خواهند به خانه برگردند. فوتبال باعث پیوند آن‌ها با یکدیگر شده و به عنوان مایه تسلی آن‌ها عمل می‌کند، و وقتی که در جایگاه تماشاچیان در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو ایستاده بودند نیز برای آن‌ها فرصت کوچک دیگری فراهم شد که برای زمان اندکی غم و اندوه خود را فراموش کنند. 

بعد از آن، گرچه هواداران به خیابان‌های مادرید ریخته و پیروزی خود را جشن گرفتند، تیم ووهان زال به هتل خود بازگشت و آن شب هم مانند هر شب دیگر سپری شد: درد در خانه، امنیت خویشان‌شان، فاجعه‌ای که باید از روی صفحه گوشی همراه آن را دنبال کنند، و یک کابوس طولانی غیرقابل تصور پیش از به خواب رفتن.