بیش از دو ماه از ربودن عبدالرئوف، کودک ۹ ساله در شهر مزارشریف در شمال افغانستان می‌گذرد. آدم‌ربایان برای رهایی او یک میلیون و ۷۰۰هزار دلار باج می‌خواهند اما تمام پولی که پدرش توانسته است آماده کند، ۴۰ هزار دلار است. دولت افغانستان تاکنون نتوانسته است گره این مشکل در شهر کوچک مزارشریف را بگشاید.

فرهاد عظیمی، استاندار بلخ می‌گوید که تاکنون دست‌کم ۱۱ نفر به اتهام دست داشتن در این آدمربایی بازداشت شده‌اند که دو نفر آن‌ها برای تحقیقات بیشتر به کابل فرستاده شدند. ظن بسیار وجود دارد که میان این متهمان، سه نفر با آدمربایی مذکور رابطه مستقیمی داشته باشند.

با گذشت هفته‌ها، آدمربایان همچنان از طریق واتساپ پیام‌های تهدیدآمیز، همراه با عکس‌های در حال شکنجه عبدالرئوف، برای خانواده این کودک ۹ ساله می‌فرستند و پول طلب می‌کنند. با وجود ادعای مقام‌های افغان مبنی بر پیشرفت در این پرونده، هیچ گزارشی در خصوص مشخص شدن محل آدم‌ربایی و بازداشت افراد اصلی در این پرونده‌ منتشر نشده است.

معترضانی که خواهان آزادی عبدالرئوف هستند، در پشت دفتر والی بلخ گردهمایی‌های اعتراضی برگزار کرده‌اند. شکایت معترضان این است که باوجود استفاده آدمربایان از وسایل الکترونیکی و دسترسی نهادهای امنیتی و اطلاعاتی کشور به فناوری‌های مبارزه با جرایم، چرا این پرونده‌ در هاله‌ای از ابهام  باقی مانده است و جان عبدالرئوف همچنان در خطر است؟

از تازه‌ترین موارد بازداشتی هم چند هفته می‌گذرد اما در عمل هیچ پیشرفتی در مورد این پرونده وجود ندارد.

انتظار معترضان این است که باید با بازداشت متهمان سرنخی از این آدمربایی به دست آمده باشد تا پیش از آنکه دیر شود ماموران برای رهایی عبدالرئوف اقدام کنند. اما با توجه به تجربه مردم از فساد اداری و مالی در دستگاه دولتی، این بیم و نگرانی به وجود آمده است که مبادا این اطلاعات خریدوفروش شود و در عمل دستگیری این افراد هیچ کمکی به آزادی عبدالرئوف نکند.

افرادی که پرونده آدمربایی عبدالرئوف را دنبال می‌کنند می‌گویند که در پس این آدمربایی، زورمندان محلی بلخ قرار دارند اما دولت قادر نیست برای رهایی این کودک اقدام کند و با این افراد درگیر شود.

واکنش‌ها به این آدمربایی در میان کاربران رسانه‌های اجتماعی هم گسترده است. محمدرضا زمانی، در توییترش نوشته است:‌ «آدمربایان درون سیستم امنیتی بلخ نفوذ دارند. هر وقت امنیت ملی جایی را تثبیت می‌کند، جای دیگری تغییر می‌کند. کسی هم زیاد جدی نمی‌گیرد. لطفا توجه کنید تا این کودک پیدا شود.»

عبدالرزاق حبیبی هم نوشته است:‌ «شرم هم از خود حد دارد(خجالت هم خوب چیزی است). با وجود ۲۰ نوع یونیفرم، ۲۰ نوع آژانس اطلاعاتی و ده‌ها جلسه ساعت ۶:۳۰ بامدادی، تمام دستگاه دولت از پیدا کردن یک کودک عاجز است.»

آیسون بیگم، کاربر دیگر هم خطاب به رئیس‌جمهور نوشته است:‌ «اشرف غنی چرا سکوتی؟(ساکتی)»

دولت افغانستان از تلاش خود برای رهایی این کودک خبر می‌دهد. اما هرچه زمان بیشتر می‌گذرد، این کودک آسیب‌پذیرتر می‌شود. چشمان عبدالرئوف هر روز بسته نگه داشته می‌شود، غل و زنجیر به دستانش بسته شده است، تنش در سرمای زمستان برهنه و شکمش گرسنه است و وضعیت بهداشتی‌ او هم روزبه‌روز بدتر می‌شود.

معترضان با توجه به آسیب‌پذیری جدی این کودک می‌خواهند که دولت به شکلی ویژه با این مسئله برخورد کند و برای آن فوریت قائل شود و اگر در مزارشریف با کمبود نیروی عملیات و اطلاعاتی مواجه‌ است، از پایتخت، نیروهای اطلاعاتی و عملیاتی را فرا بخواند.