نایب رئیس کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی که عنوان نایب رئیس هیات نظارت بر رفتار نمایندگان را نیز یدک می کشد، در توییتی نوشته‌است: «اگر حاج قاسم نبود، فائزه کنیز داعش بود.»

حسن شجاعی نماینده معمم ابهر در مجلس، با چنین ادبیاتی درباره یک زن ایرانی سخن گفته و تصویری از فائزه هاشمی را هم منتشر کرده است.

فردی که نایب رییس هیات نظارت بر رفتار نمایندگان است، به کنایه، زنی را که از استقلال رای حق اظهار نظر برخوردار است، لایق کنیزی جنسی گروه تروریستی داعش توصیف کرده است چون مخالف حضور نظامی ایران در سوریه بوده است و از رویکرد جمهوری اسلامی در منطقه انتقاد کرد.

خانم هاشمی در مصاحبه‌ای با سایت انصاف نیوز، از عملکرد قاسم سلیمانی، فرمانده سابق نیروی قدس سپاه پاسداران انتقاد کرده و گفته بود که پدرش، اکبر هاشمی رفسنجانی، مخالف حضور قاسم سلیمانی در سوریه بوده است.

«نتیجه‌ عملکرد آقای سلیمانی و ما به ‌عنوان مقاومت چه شد؟ چه گرهی از مشکلات کشور ما را باز کرد؟ چه مسیری را برای توسعه باز کرده است؟»

فائزه هاشمی، زن پردلی است. درست است که فرزند رفسنجانی بودن، شاید هم برایش سپر محافظی باشد و هم جایگاه بهتری برای بیان نظرات شخصی و فعالیت‌های سیاسی اش فراهم کرده باشد.

اما فائزه هاشمی همان کسی بود که سوار بر دوچرخه به خیابان‌های شهر رفت تا دوچرخه‌سواری زنان را عادی کند. حرکت سنت‌شکنانه او، قم را تا مرز کفن‌پوش شدن آشوبگران برانگیخت. خانم هاشمی نماینده مجلس پنجم بود و با بالاترین رای از تهران به مجلس راه یافت. مدیر مسئول روزنامه زن بود، روزنامه‌ای که با پرداختن به مسائل سیاسی و اجتماعی حوزه زنان، می‌کوشید در ایجاد برابری جنسیتی و زدودن نگاه مردسالار جامعه گام بردارد.

از فراهم کردن امکان ورزش زنان تا رسیدن به مقام نایب رئیس کمیته المپییک زنان کشورهای اسلامی را در کارنامه دارد. دفاع از حقوق بهائیانی که هر روز به اتهامات واهی بازداشت و زندانی می‌شوند و مورد آزار و ستم قرار می گیرند، شجاعت بسیار می‌خواست. فائزه هاشمی برای دیدار با بهایان آزاد شده از زندان به خانه آنها رفت تا نشان دهد که مدافع حقوق‌شان است و بلای حملات لفظی و حتی لباس شخصی های معترض و لعن و نفرین را به جان خرید. او در همین نظام ولایی و با وجود داشتن پدری قدرتمند به زندان افتاد، و امروز هم با آن‌که رسانه و امکانات دولتی در اختیار ندارد، از گفتن آنچه به نظرش درست می رسد ابایی ندارد.

خانم هاشمی در مصاحبه با انصاف نیوز گفت: «برای ایران دوست داشتم آقای ترامپ انتخاب شود»، و در توضیح این نظر افزود: «شاید اگر فشارهای آقای ترامپ ادامه پیدا می‌کرد، بالاخره ما مجبور می‌شدیم یک تغییر سیاست‌ هایی را داشته باشیم.»

تحریم‌ها کمر مردم ایران را شکسته است، اما به نظر نمی‌رسید که در  چهار سال گذشته مردم ایران، دشمن ترامپ شده باشند. آشکار است که بسیاری از ایرانیان از برخورد قهرآمیز ترامپ با مقام‌های نظام خشنودند. محدود کردن تردد محمد جواد ظریف در نیویورک -- هنگامی که برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل به آمریکا آمده بود -- و پس از آن، منع صدور روادید آمریکا برای مقام‌های جمهوری اسلامی به کام بسیاری از ایرانیان شیرین آمد.

این شیرین‌کامی از آن رو بود که هدف مقامات نظام از این سفرها، تبلیغ و ترویج سیاست‌های حاکمیت بود، نه حل مسائل و مشکلات مردم ایران.

«تغییر سیاست» در همه موارد خواست مردم ایران است. شرایط کنونی و قحط‌ الرجال موجود، این امکان را به وجود آورده تا مجلس کشور نمایندگانی داشته باشد که ادبیاتی چنین سخفیف برای مخاطب قرار دادن مخالفان دیدگاه خود به کار می برند.

محمد باقر قالیباف، رییس مجلس شورای اسلامی هم به جای دادن تذکر به نماینده ابهر، او را در حکمی به عنوان دبیر شورای سیاست‌گذاری مرکز تحقیقات اسلامی مجلس منصوب می‌کند.

آنچه که خانم هاشمی از آن سخن گفت نگاه غالب در جامعه است؛ نگاه حامی فشار بر حکومت با هدف تغییر سیاست، خواسته هایی است که به گونه‌های مختلف بیان شده‌است. 

همین نگاه بود که در روزهای نزدیک به انتخابات آمریکا و روزهای پر التهاب شمارش آرا  نشان داد که ترامپ در بین ایرانیان هواداران بسیار دارد. 

اما گفته‌های نماینده ابهر شگفت زده مان نیز نمی کند. سال‌هاست که در حکومت ولایت فقیه، زن‌ستیزی و کاربرد واژگان جنسیت‌زده، بخشی از ادبیات مردان حاکم برای تحقیر زنان موفق و دلیر و خاموش کردن صدای آنها بوده است.