اوایل ماه مه، میلیاردها زنجره که از سال ۲۰۰۴ زیر زمین بودند سر از خاک بیرون آورده و بخش‌های بزرگی از شرق ایالات متحده را پوشانده و با صدای بلند آواز سر دادند؛ طوری که اگر شما در یکی از مناطقی به سر می‌برید که سر و کله این حشرات پیدا شده، نادیده گرفتن آنها برایتان غیرممکن است.
آمارگیری واقعی از جمعیت زنجره‌ها ممکن نیست، اما دانشمندان برآورد می‌کنند در برخی مناطق، تا بیش از یک میلیون زنجره در هر چهار هزار متر مربع وجود داشته باشد؛ یعنی حدود ۲۵۰ سیکیدا در هر متر مربع.
اما این حشرات چه زمانی از زیر زمین بیرون می‌آیند؟ پاسخ این است که بستگی به شرایط آب و هوا دارد. آنها حدود هفده سال زیر زمین زندگی می‌کنند و بعد تا وقتی که دمای سی سانتیمتر بالایی خاک به نزدیک ۱۸ درجه سانتیگراد نرسد، سر از خاک بیرون نخواهند آورد. اغلب آنها منتظر یک غروب شرجی، اما نه بارانی، می‌شوند که از طریق تونل‌هایی که هفته‌ها صرف حفر آنها کرده‌اند، به دنیای روی زمین وارد شوند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
امسال، کسانی در ایالات متحده شاهد این حشرات خواهند بود که در مناطق سکونت آنها، دوره هفده ساله زنجره‌ها به پایان رسیده باشد؛ مثلا اگر در شهر واشینگتن و اطراف آن زندگی می‌کنید، این حشرات را خواهید دید. ساکنان سینسیناتی و فیلادلفیا هم همینطور، اما نیویورکی‌ها امسال اقبال دیدار با این حشرات بزرگ را نخواهند داشت.
پژوهشگران دانشگاه سنت جوزف در اوهایو امیدوارند بتوانند امسال نقشه حضور زنجره‌ها را در سراسر ایالات متحده درست کنند و برای این منظور یک اپلیکیشن موبایل هم طراحی کرده‌اند تا مردم بتوانند تصاویری از حضور این حشرات را در مناطق سکونتشان ثبت کنند.
یک گونه‌ای از زنجره‌ها وجود دارد به نام Brood X که «برود ۱۰» خوانده می‌شود و شباهت چندانی به گونه معمول سبزرنگ آنها ندارد. گونه‌های مختلف زنجره‌ها با استفاده از اعداد رومی طبقه‌بندی شده‌اند و در مجموع پانزده طبقه از گونه‌های مختلف آنها در ایالات متحده تعیین شده است. سه گونه از زنجره‌ها هر سیزده سال یک‌بار از زیر زمین می‌آیند و دوازده گونه هر هفده سال یک‌بار. سه گونه از آنها هستند که «برود ۱۰» را تشکیل می‌دهند و با چشمان سرخ آتشین و صدای کرکننده و ظهور دراماتیک‌شان در هر هفده سال یک‌بار شناخته می‌شوند.
زنجره‌ها در کل، پس از آن که به سطح زمین می‌آیند، به روی شاخه‌های درختان می‌روند و ظاهر و رنگی نیمه‌شفاف دارند و طولشان از دو نیم سانتیمتر تجاوز نمی‌کند. ظرف چند ساعت رنگشان کامل تغییر می‌کند و در عرض چند روز می‌توانند پرواز کنند. زنجره‌های بالغ، می‌توانند بین دو تا چهار هفته روی زمین زندگی کنند و تمام طول عمرشان روی زمین را صرف خوردن و تلاش برای جفت‌گیری می‌کنند.
بعد از جفت‌گیری، زنجره‌های ماده روی شاخه‌های درختان تخم‌ریزی می‌کنند و بعد حشرات نوزاد که از لاور خود بیرون می‌آیند، به سرعت به پایین و زیر زمین رفته تا از خاک تغذیه و آب مورد نیازشان را هم از ریشه درختان تامین کنند و یک دوره سیزده یا هفده ساله را همانجا سپری کنند.
