افرادی که تا سنین بسیار بالا عمر می‌کنند باید از ژن‌هایشان سپاسگزار باشند. طبق تحقیقی که در نشریه «ای‌لایف» انتشار یافته، پژوهشگران دریافته‌اند افرادی که ۱۰۵ سال و بیشتر عمر می‌کنند دارای سابقه ژنتیکی هستند که بدن آنان را در ترمیم دی‌ان‌ای کارآمدتر می‌سازد.
این اولین بار است که الگوی ژنتیکی افراد بسیار پیر با چنین دقتی تجزیه و تحلیل شده و سرنخ‌هایی درباره علت طول عمر و عدم ابتلایشان به بیماری‌های مرتبط با سن را به دست داده است.
پائولو گارانیانی، استاد پزشکی تجربی و تشخیصی در دانشگاه بولونیای ایتالیا، و اولین نویسنده تحقیق فوق گفته است: «سن یک فاکتور خطر برای بسیاری از بیماری‌های مزمن است. ما درباره ژنتیک گروهی از افراد بالای ۱۰۵ ساله در مناطقی از ایتالیا تحقیق کردیم و آنها را با ژنتیک افرادی جوانتر در همان منطقه مقایسه کردیم. »
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
پژوهشگران در ایتالیا در همکاری با کارشناسی از شرکت نستله در سوئیس، ۸۱ فرد بالای ۱۰۵ و ۱۱۰ سال را در سراسر ایتالیا تحت نظر قرار دادند و آنان را با ۳۶ فرد سالم با میانگین سنی ۶۸ سال از مناطق مشابه مقایسه کردند.
محققان نمونه خون تمامی افراد را گرفته و توالی ژنی آنان را بررسی کردند، و بعد آنها را با داده‌های تحقیق دیگری که ۳۳۳ ایتالیایی بالای ۱۰۰ سال و ۳۵۸ فرد حدود ۶۰ ساله را تحلیل کرده بود، مقایسه کردند.
کارشناسان پنج تغییر ژنتیکی رایج را شناسایی کردند که در گروه‌های سنی بالای ۱۰۵ و ۱۱۰ ساله رایج بود.
رایج‌ترین تغییر ژنتیکی مرتبط با افزایش فعالیت ژن STK17A در برخی بافت‌ها است. این ژن در سه منطقه مهم سلامت فعال است: هماهنگی واکنش سلولی به آسیب دی‌ان‌ای، ترغیب سلول‌های آسیب‌دیده به انتقال به بخش مرده سلولی، و اداره میزان گونه‌های خطرناک واکنش اکسیژنی در سلول. اینها روندی مهم در ایجاد و رشد بسیاری از بیماری‌ها از جمله سرطان به شمار می‌روند.
یکی از دانشمندان دانشگاه بولونیا که در مطالعه فوق مشارکت داشت، گفت: «تحقیقات سابق نشان دادند که ترمیم دی‌ان‌ای یکی از مکانیسم‌هایی است که به طول عمر حیوانات کمک می‌کند.» او گفت: «ما نشان دادیم که این امر در مورد انسان نیز واقعیت دارد.»
