​​جورج دبلیو بوش، رئیس جمهوری سابق آمریکا، در مراسم یادبودی در پنسیلوانیا در کنار خانواده‌های ۴۰ سرنشین و خدمه هواپیمایی که ۲۰ سال پیش برای جلوگیری از سرنگونی هواپیما که داستانش کمتر بازگو شده است، کوشیدند تا کنترل هواپیما را به دست گیرند، خاطراتی از هرج و مرج و مرگ را در کنار داستان ایثار و مهربانی پس از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر بازگو کرد.

بوش که حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، چند ماه پس از آغاز کار دولتش رخ داد، گفت: «بیست سال پیش، همه ما، به طرق مختلف‌، در موقعیت‌های مختلف، اما همه در یک لحظه واحد، دریافتیم که زندگی‌مان برای همیشه تغییر خواهد کرد.»

او همچنین از وحدت ملی‌ای سخن گفت که در پی آن حملات و جنگ‌هایی که دولتش آغاز کرد، به وجود آمد، اما اکنون در گفتمان ملی کمرنگ شده است.

او گفت: «وحدت آن روز آمریکا، اینک گذشته‌ای دوردست به نظر می‌رسد. ظاهرا اینک در زندگی مشترک ما یک نیروی بدخواه در حال کار است که هرگونه اختلاف‌نظر را به مشاجره و هر بحثی را به برخورد فرهنگ‌ها تبدیل کند. امروز سیاست‌‌ورزی به تحریک حس خشم، ترس، و کینه در وجود ما بدل شده است ... من توضیح یا راه‌حلی ندارم. فقط می‌توانم آنچه دیده‌ام به شما بگویم.»

هشت ماه پس از حمله هواداران دونالد ترامپ به کنگره آمریکا برای اخلال در تایید اعتبار آرای میلیون‌ها آمریکایی، جورج بوش هشدار داد که «خطری که متوجه ماست نه فقط از آن سوی مرزها، بلکه از خشونت‌هایی است که در کشور خودمان سرچشمه می‌گیرد و تلنبار می‌شود.»

او گفت: «بین افراط‌گرایان خشونت‌گرا در خارج از کشور و همتایان‌شان در داخل، تشابهاتی وجود دارد. در تنفرشان از تکثرگرایی، در بی‌اعتنایی‌شان به زندگی انسانی، در عزم و اراده‌شان به بی‌حرمتی به نمادهای ملی؛ این‌ها فرزندان یک روح واحد ناپاک هستند ... وظیفه مستمر ماست که با آن‌ها مقابله کنیم.»

رئیس جمهوری سابق را لورا بوش، بانوی اول سابق، و دیگر مقامات در شانکسویل در ایالت پنسیلوانیا، همراهی می‌کردند؛ در محلی که سرنشینان پرواز ۹۳  خطوط هوایی یونایتد در سال ۲۰۰۱، هواپیما را در شهرستان سامرست وادار به سقوط کردند.

آقای بوش در نیمه اول سخنرانی خود، به نزدیک به ۳۰۰۰ جان‌باخته حملات آن روز و خانواده‌هایی که زندگی‌شان «در سکوت برای همیشه از شنیدن صدایی محروم شده است»، ادای احترام کرد.

او گفت: «آن جان‌ها برای کشور ما و برای بسیاری از شما بی‌نهایت گرانبها است و این‌گونه خواهد ماند.»

او ادامه داد: «برای کسانی که خیلی جوان هستند و آن روز سپتامبر را به خاطر ندارند، توصیف ترکیبی از احساساتی که ما تجربه کردیم، دشوار است.»

او گفت که «وحشت» از مقیاس تخریب با «هیبت شجاعت و ایثاری که با آن مواجهه کرد» همراه بود، و ضربه و «شوک» شرّ، با «حس قدردانی از نجابتی که با آن به مقابله برخاست.»

وی افزود: «اقدامات دشمن از روح یک ملت پرده برداشت و ما به ملت زخم‌خورده خود افتخار کردیم.»

بوش گفت که در پی آن حملات، او ملتی را رهبری کرد که همچنان «شگفت‌انگیز، متحد و مقاوم» بود.

او گفت: «وحدت آن روز آمریکا اینک گذشته‌ای دوردست به نظر می‌رسد.»

وی سپس مدعی شد که در سال‌های پس از آن حملات، او مشاهده کرده است که آمریکایی‌ها تعصب را رد کرده‌اند، مسلمانان را در آغوش گرفته‌اند و از مهاجران و پناهندگان استقبال کرده‌اند. او  در اظهاراتش به هزاران غیرنظامی‌ای که در جریان جنگ موسوم به «جنگ علیه تروریسم» تحت مدیریت وی کشته شده‌اند، یا افزایش چشمگیر نفرت‌پراکنی مجرمانه در دهه پس از ۱۱ سپتامبر، اشاره‌ای نکرد.

او گفت: «این ملتی است که من می‌شناسم. این فقط یک نوستالژی نیست. این واقعی‌ترین نسخه خود ما است. این چیزی است که ما بوده‌ایم، و آنچه می‌توانیم دوباره باشیم.»

کاملا هریس، معاون رئیس جمهوری، که پس از آقای بوش اظهارات خود را بیان کرد، گفت که بیستمین سالگرد این حملات باید «ما را وادارد تا نگاهی دوباره به گذشته خود بیندازیم.»

او گفت: «[آن حادثه] به همه ما یادآوری کرد که اتحاد در آمریکا امکان‌پذیر است»، و افزود: «وحدت در آمریکا ضروری است. این وحدت برای رفاه مشترک ما‌، امنیت ملی ما، و جایگاه ما در جهان ضروری است.»