نماینده رهبر جمهوری اسلامی در کردستان، در رابطه با وضعیت استان اظهار داشت درست است کردستان از لحاظ زیرساختی محروم است ولی نباید این محروم بودن همواره تکرار شود چون حس سرخوردگی به مردم تزریق می‌کند.

به گزارش مهر، عبدالرضا پورذهبی یکشنبه شب در همایش تجلیل از فعالان اقتصادی استان کردستان در سنندج با بیان اینکه هنوز تا نقطه مطلوب فاصله داریم، افزود اگر مقصد در امور فرهنگی دور است به معنای کار نکردن نیست لذا باید از عنوان محروم برای استان کردستان پرهیز شود.

عدم استفاده از صفت «محرومیت» تلاش برای گفتاردرمانی و پاک کردن صورت مسئله است. جمهوری اسلامی با نگاهی ایدئولوژیک، از همان ابتدای انقلاب استان‌های کردنشین را از دسترسی به مواهب اقتصادی محروم کرده است.

کردستان ایران منابع بسیاری برای توسعه دارد؛ طلای سبز در مثلث دیواندره، سقز و شاهیندژ، سنگ‌هایی با درصد بالای آلیاژ تنگستن از معادن اشنویه، تولیدات حبوبات، لبنیات، فرآورده‌های دامی، توان بالای اشتغال و انبوه استعداد نیروی انسانی تنها نمونه‌هایی از آن است. اما به نظر می‌رسد که اراده‌ای سیاسی برای فقیر نگه‌داشتن مدام و مضاعف کردستان و اجتناب از سرمایه‌گذاری برای رشد اقتصادی و صنعتی این منطقه به بهانه نبودِ امنیت، در بوده و هست.

این رویکرد نه‌تنها به دوران حاکمیت جمهوری اسلامی، بلکه حتی به پیش از انقلاب ۵۷ بازمی‌گردد. زندگی مردم این ناحیه عمدتاً از طریق کشاورزی، دامداری، باغداری و داد و ستد روزانه در بازارچه‌ها، انجام خدمات عمومی و یا مهاجرت برخی به سایر نقاط ایران برای یافتن کارهایی چون کارگر ساختمانی فصلی می‌گذرد. این کارگران عمدتاً در محدوده قرارداد موقت کار می‌کنند که سه ماه یک‌بار بنا به میل کارفرما تمدید می‌شود. به این وضعیت باید کولبری را هم افزود که با دستمزد ناچیز برای کاری بس پرخطر، مشکلات خانواده‌ها را بیشتر می‌کند. 

مناطق مرزی ایران به دلیل توجه حکومت به مرکز و تجمع همه فرصت‌ها و امکانات در کلان‌شهرها، با محرومیت، فقر و بحران اشتغال دست به گریبان‌اند. شغل بسیاری از مردم مناطق غرب و جنوب غربی هم کولبری است. کولبران همواره در معرض خطر شلیک نیروهای مرزبانی‌اند؛ در حالی که به دلیل نبود فرصت‌های شغلی و رکود اقتصادی در منطقه چاره‌ای جز این ندارند که برای تأمین هزینه‌های زندگی خود به دل خطر بزنند. 

از سوی دیگر نگاه امنیتی به کولبران باعث شده تا سالانه بسیاری از آنها از سوی نیروهای مرزبانی جمهوری اسلامی مورد هدف قرار بگیرند. بر اساس اطلاعات سازمان‌های حقوق بشری مستقر در ایران، تنها در سال ۲۰۲۰، ۵۶ کولبر کشته و ۱۶۷ نفر از آنها زخمی شدند.

حمل‌ونقل غیرقانونی کالا در مرز ایران و کردستان عراق، موسوم به «کولبری»، به منبع درآمد هزاران نفر تبدیل شده است. کولبرها کالاهایی با وزن ۲۵ تا ۱۲۰ کیلوگرم را در راه‌های کوهستانی خطرناک و مناطق مرزی مین‌گذاری‌شده، روی پشت خود حمل می‌کنند.

کولبران در مناطق غربی و جنوب غربی کشور، ساعت‌های طولانی از مسیر کوهستان بارهای سنگین را بر دوش حمل می‌کنند. برخی از آن‌ها در سرمای زمستان و برف دچار سرمازدگی می‌شوند و جان می‌بازند و برخی هم هدف حمله نیروهای مرزی قرار می‌گیرند. 

حکومت ایران در حالی در مناطق مرزی به جنگ کولبران می‌رود و به روی آن‌ها اسلحه می‌کشد که خود باید در برابر وضع موجود که در نتیجه ناکارآمدی، سودجویی، رانت، بحران اشتغال و نابرابری ایجاد شده است پاسخگو باشد. کولبران بارها گفته‌اند که در صورت وجود فرصت‌های شغلی و رفع تبعیض از مناطق مرزی، از این کار سخت و پرخطر دست خواهند کشید؛ اما دولت نه‌تنها برای رفع مشکلات آن‌ها اقدامی نمی‌کند که هر روز تعدادی از آن‌ها را دستگیر و زخمی می‌کند یا می‌کشد.