طوفان دادلی در اواخر چهارشنبه تا روز پنجشنبه شمال انگلستان، اسکاتلند و ایرلند شمالی را با باران شدید و بادهایی که سیم‌های برق و کابل‌های خطوط راه‌آهن را قطع و درخت‌ها را از ریشه درآورد، آماج خود قرار داد.

تردد قطارها در اسکاتلند متوقف شد و در ساعات چهارشنبه‌شب اداره برق شمال اعلام کرد که حدود ۱۴ هزار خانه با قطعی برق روبه‌رو شده‌اند. 

افزون بر این، طوفان دادلی جای خود را به طوفان یونس خواهد داد که به هشدار اداره هواشناسی ممکن است یکی از شدیدترین طوفان‌های بریتانیا در ۳۰ سال گذشته باشد. اداره هواشناسی در سراسر بریتانیا هشدار نارنجی و زرد اعلام کرده است. 

درحالی‌که خودمان را برای طوفان یونس آماده می‌کنیم، ممکن است بپرسید چگونه و به چه دلیل به این‌گونه طوفان‌ها اسامی انسان‌ها داده می‌شود. 

جبهه‌های هوای اقیانوس‌ها باید به‌سرعت ۶۳ کیلومتر در ساعت برسند تا رسما در رده طوفان قرار گیرند. سرعت ۱۱۸.۵ کیلومتر در ساعت آن‌ها را در رده  طوفان و گردباد شدید می‌گذارد که در آن‌سوی اقیانوس اطلس معمول‌تر است.   

به تندبادها و طوفان‌های شدید همچنین با در نظر گرفتن سرعت ممتد بادهایشان رده‌های دیگری از یک تا پنج داده می‌شود.

طوفان درجه یک با سرعتی برابر با ۱۱۸.۵ و ۱۵۲ کیلومتر حرکت می‌کند و خطری متوسط برای خسارت به خانه‌ها دارد؛ اما طوفان درجه پنج بسیار شدیدتر است و با سرعت ۲۵۲ کیلومتر در ساعت اگر موجب رانش زمین در نزدیکی محل اسکان مردم شود، می‌تواند خساراتی فاجعه‌بار به دنبال داشته باشد. 

سنت نام‌گذاری روی جبهه‌های هوا از سال‌های ۱۹۰۰ و همراه با روزهای نخست راه‌اندازی رادیو آغاز شد که ارتباطات مخابراتی میان کشتی‌ها و خشکی را برای نخستین بار ممکن کرد.

در ابتدا بر‌اساس سنت دریانوردی اسامی این جبهه‌های هوا نام‌های زنانه بودند. دلیل نام‌گذاری روی رویدادهای شدید هوا متمایز کردن آن‌ها را از یکدیگر بود، اما به خاطر سپردن نام افراد آسان‌تر از یادآوری یک‌سری اعداد تلقی می‌شد.

هواشناسان، نگهبانان ساحلی و ناخدایان کشتی‌ها می‌توانستند اطلاعات را به‌ روشنی و بدون نگرانی از سوء تفاهم ارسال کنند.

به نخستین طوفان هر سال نامی داده می‌شد که با الفبای نخست «اِی» و به دومین طوفان نامی با الفبای «بی» داده می‌شد و به همین‌گونه ادامه پیدا می‌کرد.

در سال ۱۹۵۳ اداره ملی اقیانوس، جو و مرکز ملی طوفان‌ها (ان اچ سی) به این روند جنبه سامانمند‌تری داد و فهرستی از نام‌های مختلف منتشر کرد که هرچند سال یک‌بار می‌شد به طوفان‌های برخاسته از اقیانوس اطلس شمالی، خلیج مکزیک و دریای کارائيب اطلاق کرد. 

در سال ۱۹۷۸ برای نخستین بار از نام‌های مردانه برای طوفان‌های شمال اقیانوس آرام و سال پس‌ازآن به‌منظور نامیدن طوفان‌های اقیانوس اطلس استفاده شد. این اقدام به دنبال شکایت مردم و به هدف کاستن از بار جنسیتی این روند در نظر گرفته شد.

حال جنسیت اسامی طوفان‌ها همه‌ساله تغییر می‌کند، اما از شش فهرست از ۲۱ نامی که در این حلقه قرار دارد و با الفبای کیو، یو، ایکس و زد آغاز می‌شود، استفاده نمی‌شود.

اگر تعداد طوفان‌ها در یک سال از ۲۱ مورد فراتر رود (که پدیده‌ای نادر است)، به آن‌ها نام‌های الفبای یونانی ازجمله آلفا، بتا، دلتا، گاما و نظیر آن داده می‌شود.

اگر طوفان شدیدی خسارات جانی به‌ بار بیاورد، نام آن برای احترام به خانواده‌هایی که عزیزانشان را از دست داده‌اند از این فهرست حذف می‌شود.

برای نمونه، طوفان کاترینا که در اوت سال ۲۰۰۵ خط ساحلی جنوب ایالات‌ متحده را ویران کرد، بار دیگر استفاده نمی‌شود.

نام‌گذاری طوفان‌های برخاسته از اقیانوس اطلس در حیطه اختیارات کمیته طوفان‌های حاره‌ای سازمان جهانی هواشناسی است در حالی‌ که «ان اچ سی» وظیفه نامیدن طوفان‌های اقیانوس آرام را بر عهده دارد.

در بریتانیا که در آن چندان خطری در مورد بروز طوفان‌های [شدید] وجود ندارد، اداره هواشناسی از سال ۲۰۱۵ از مردم دعوت کرده است که اسامی مورد نظر خود را در شبکه‌های اجتماعی در اختیار این نهاد قرار دهند.