هشتمین نوزاد رهاشده در پنج ماه اخیر در خیابان «افسریه» تهران پیدا و به سازمان بهزیستی تحویل داده شد.

از ابتدای فروردین تا ۳۱ مرداد ۱۴۰۱، دست‌کم هشت نوزاد در شهر‌های تبریز، سیرجان، تهران، خرم‌آباد، زاهدان، بندرگز و گراش در معابر عمومی رها شده‌اند. براساس اعلام مقام‌های سازمان بهزیستی، در سال ۱۴۰۰ نیز ۶۱ نوزاد در شهر‌ها و نزدیکی شیرخوارگاه‌ها رها شده بودند.

مشکلات معیشتی، بارداری‌های ناخواسته و ممنوعیت سقط جنین را سه عامل گسترش این پدیده‌ در ایران می‌دانند؛ عواملی که روحانیون حاکم بر ایران چشم بر آن‌ها بسته‌اند و به هر قیمت که شده، تنها سیاست افزایش جمعیت و فرزند‌آوری خود را دنبال می‌کنند.

مقام‌های جمهوری اسلامی به دستور علی خامنه‌ای، به منظور افزایش فرزند‌آوری در ایران سیاست‌های تشویقی و تنبیهی قابل‌توجهی را در دستور کار قرار داده‌اند که بی‌تردید در افزایش شمار نوزادن رهاشده بی‌تاثیر نیستند.

سال ۱۴۰۰ که سیاست‌های کلی جمعیت ابلاغ و دسترسی به ابزار پیشگیری از بارداری و سقط جنین سخت‌تر شد، هشدارها درباره افزایش تولد نوزدان ناخواسته هم افزایش یافت؛ اما تمرکز بر هدف غایی این طرح یعنی افزایش جمعیت ایران، باعث شد تمامی هشدارهایی که درباره ابعاد گوناگون این سیاست مطرح می‌شد، بی‌پاسخ گذاشته شود.

اصرار علی خامنه‌ای به فرزندآوری و افزایش جمعیت و تکرار این خواسته در اغلب سخنرانی‌ها و دیدارهایش با مسئولان، نشان می‌دهد که نظام در سیاست‌های محدودکننده‌اش برای زنان در جلوگیری از بارداری، حاضر به مماشات و عقب‌نشینی نیست؛ سیاست‌هایی که نه تنها به افزایش تولد کودکان ناخواسته‌ با آینده‌ای مبهم منجر می‌شود که سلامت جسمی زنان را هم تهدید می‌کند.

زنانی که به نگهداشتن نوزاد خود پس از زایمان تمایلی ندارند، اغلب برای زایمان به بیمارستان‌ها مراجعه نمی‌کنند که می‌تواند برای آن‌ها عواقب وخیمی داشته باشد.

البته مجموعه این سیاست‌های تشویقی و تنبیهی هم نتوانسته‌اند اغلب خانواده‌های ایرانی را به فرزند‌آوری ترغیب کنند. خانواده‌های ایرانی از مشکلات اقتصادی و آینده تیره‌وتار فرزندان خود در ایران تحت حاکمیت روحانیون شیعه به عنوان دو عامل اصلی رویگردانی از فرزندآوری نام می‌برند.

آمار‌ها نشان می‌دهد که با وجود این سیاست‌ها، در سال ۱۴۰۰ نرخ تولد در ایران به پایین‌ترین سطح رسید و بیشترین میزان زادوولد در چهار دهک پایین جامعه ایران ثبت شد.

بی‌توجهی شش دهک دیگر به مشوق‌های فرزندآوری و افزایش زادوولد در دهک‌های پایین، می‌تواند منعکس‌‌کننده تصویری از بخشی از جامعه ایران باشد که برای فرار از فقر و یافتن درمانی موقتی برای فشارهای اقتصادی، به گزینه فرزندآوری روی آورده‌اند.