دانشمندان می‌گویند ماده‌ای را طراحی کرده‌اند و ساخته‌اند که قادر به «فکر کردن» است.
محققان دانشگاه ایالتی پن (Penn) و نیروی هوایی ایالات متحده بر اساس پژوهشی که به سال ۱۹۳۸ بازمی‌گردد، پردازش اطلاعات مکانیکی را تحت کنترل درآورده‌اند و آن را در شکل پیشرفته‌ای از ماده ادغام کرده‌اند.
این فناوری مبتنی بر «مدارهای مجتمع» (IC) است که معمولا به نیمه‌هادی‌‌های سیلیکونی برای پردازش اطلاعات، به روشی شبیه نقش مغز در بدن انسان متکی‌اند.
این تیم پژوهشی کشف کرد این مدارهای مجتمع را که قادر به انجام وظایف محاسباتی‌اند، می‌توان با استفاده از «تقریبا هر ماده‌ای» در اطرافمان به دست آورد.
رایان هارن، استاد مهندسی مکانیک در دانشگاه ایالتی پن، گفت: «ما نخستین نمونه از یک ماده مهندسی‌شده را ایجاد کرده‌ایم که می‌تواند بدون نیاز به مدارهای اضافی برای پردازش چنین سیگنال‌هایی، هم‌زمان تنش مکانیکی را حس کند، فکر کند، و عمل کند.»
«این ماده پلیمری نرم مانند مغز عمل می‌کند که می‌تواند رشته‌های دیجیتالی اطلاعات را دریافت کند. این رشته‌ها سپس پردازش می‌شوند و در نتیجه، توالی‌های جدیدی از اطلاعات دیجیتالی ایجاد می‌شود که قادرند واکنش‌ها را کنترل کنند.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
این ماده با استفاده از مدارهایی با قابلیت تنظیم مجدد کار می‌کند که قادر است محرک‌های خارجی را دریافت کند و آن‌ها را به اطلاعات الکتریکی تبدیل کند و این اطلاعات در ادامه می‌تواند به منظور ایجاد سیگنال‌های خروجی پردازش شود.
این تیم پژوهشی توانایی‌های این ماده را با انجام محاسبات پیچیده نشان دادند، اما در عین حال می‌توان [از این ماده] در مواردی مثل شناسایی بسامدهای رادیویی برای برقراری ارتباط سیگنال‌های نور نیز استفاده کرد که در سامانه‌های جست‌وجو و نجات خودکار، کاربرد دارند.
این ماده حتی ممکن است در مواد بیوهیبریدی نیز دارای کاربرد بالقوه باشد. این مواد می‌توانند پاتوژن‌های موجود در هوا را شناسایی، جدا، و خنثی کنند.
اکنون دانشمندان امیدوارند که این ماده را توسعه دهند تا بتواند اطلاعات تصویری را به همان روشی که سیگنال‌های فیزیکی را «احساس» می‌کند، پردازش کند.
پروفسور هارن گفت: «در حال حاضر داریم این [قابلیت] را به مبانی «دیدن» تبدیل می‌کنیم تا بتواند حس «لامسه» را که پیشاپیش ایجاد کرده بودیم، تقویت کند.»
«هدف ما ساخت ماده‌ای است که با دیدن نشانه‌ها، دنبال کردن آن‌ها و قرار نگرفتن در مسیر نیروهای مکانیکی مخالف، مثلا [جا خالی دادن از مسیر] چیزهای که روی آن پا می‌گذارد، جهت‌یابی خودکار از خود در یک محیط نشان دهد.»
مقاله‌ای که جزئیات این پژوهش را شرح داده است، روز چهارشنبه [۲۴ اوت ۲۰۲۲] در مجله علمی «نیچر» منتشر شد.
© The Independent
