چهارم مارس ۱۹۴۳، گریر گارسون در باشگاه شبانه کوکونات گرو (Cocoanut Grove) در هتل امبسادور لس‌آنجلس پشت تریبون رفت. گارسون ۳۸ساله قرار بود برای بازی در فیلم «خانم مینیور» (Mrs Miniver)، یک درام جنگی عاشقانه به کارگردانی ویلیام وایل، جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را دریافت کند. او پانزدهمین بازیگر تاریخ هالیوود بود که این جایزه را به خانه می‌برد و این به خودی خود یک دستاورد بود؛ اما گارسون در آن شب به شیوه‌ای دیگر و به شکلی غیرمنتظره‌تر تاریخ را رقم زد.
سخنرانی او تا به امروز طولانی‌ترین سخنرانی در تاریخ جوایز اسکار است. در حالی که از برندگان امروز خواسته می‌شود بیشتر از ۴۵ ثانیه حرف نزنند (اگرچه آن‌ها اغلب از این میزان فراتر می‌روند، در این مرحله یک نت موسیقی به آن‌ها علامت می‌دهد تا بدانند زمان پایان یافته است)، گارسون به مدت هفت دقیقه نسبتا سخاوتمندانه صحبت کرد.
متاسفانه سخنرانی به‌طورکامل ضبط نشد. حتی آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک که هر سال مراسم اسکار را برگزار می‌کند، می‌گوید که فیلم‌های خبری «تنها بخش‌هایی» از سخنرانی گارسون را در اختیار دارد که در مجموع سه دقیقه و ۵۶ ثانیه است.
گارسون که اهل انگلستان بود، بخشی از سخنرانی خود را به تجربه‌اش به عنوان یک مهاجر اختصاص داد.
او خطاب به جمعیت گفت: «من پنج سال پیش به عنوان یک غریبه به این کشور آمدم. بسیار خوشحال و بسیار مفتخر بودم که در تمام این مدت، عضوی از این جامعه و این صنعت‌ام و از همه کسانی که با آن‌ها ملاقات یا کار کردم، واقعا چنان مهربانی بی‌درنگی دریافت کردم که برای مدت طولانی نمی‌توانستم باور کنم که حقیقت دارد؛ اما شما امشب باعث شدید احساس کنم که واقعا دروازه دوستی را به روی من گشوده‌اید و به طور رسمی به من خوش‌آمد گفتید و برای همین بسیار خوشحال‌ام.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
موضوع مناسب بود: در فیلم «خانم مینیور»، گارسون یک زن خانه‌دار انگلیسی را به تصویر می‌کشد که زندگی‌اش به‌شدت تحت تاثیر جنگ جهانی دوم قرار گرفته است‌ــ به خصوص زمانی که شوهرش کلم (والتر پیجن) داوطلب می‌شود با قایق موتوری خود به تخلیه دانکرک کمک کند. آسوشیتدپرس در آگهی فوت گارسون در سال ۱۹۹۶، به این نکته اشاره کرد که او «آمریکایی‌ها را فراخواند تا در طول جنگ جهانی دوم از بریتانیا حمایت کنند».
در سخنرانی گارسون، به افکار او را در مورد ماهیت نظری مراسم جوایز هم پرداخته شد. او گفت: «همیشه احساس می‌کردم که نامزد شدن به این معنا است که شما شانس خوبی داشته‌اید که یکی از بهترین ماموریت‌های سال جاری به شما سپرده شده و این خود دلیلی برای خوشحالی است و حتی یک هنرمند خوب در این صنعت وجود ندارد که چنین فرصتی به او داده شود و او نتواند روی آن حساب کند.»
او همچنین تعجب کرد که چرا هنرپیشگان «همیشه آرزوی بردن این جایزه را دارند» و چنین بیان کرد: «این بحث برتری نیست، زیرا ما در حال مقایسه برتری‌های مختلف‌ایم و ماهیت آن‌ها متفاوت است و نمی‌توان آن‌ها را منصفانه با هم مقایسه کرد. امشب در این مکان هیچ رقابتی وجود ندارد. رقابتی وجود ندارد؛ همان طور که دودو به آلیس در سرزمین عجایب گفت: همه برنده شده‌اند و همه باید جایزه‌ای داشته باشند.»
گارسون هرگز اسکار دیگری برنده نشد؛ اگرچه در طول دوران فعالیت حرفه‌ای‌اش هفت بار نامزد این جایزه شد که همه در بخش بهترین بازیگر زن بود. دو نامزدی اول او قبل از «خانم مینیور»، برای درام عاشقانه سام بی‌وود در سال ۱۹۳۹ به نام «خداحافظ آقای چیپس» (Goodbye, Mr Chips) و برای نقش او به عنوان مبارز حقوق کودکان، ادنا گلدنی، در فیلم زندگینامه‌ای مروین لیروی در سال ۱۹۴۱، «شکوفه‌ها در غبار» (Blossoms in the Dust) بود. چهار مورد دیگر بعد از «خانم مینیور» پیش آمد: یکی برای ایفای نقش ماری کوری در فیلم بیوگرافی «مادام کوری» در سال ۱۹۴۳، یکی برای درام «خانم پارکینگتون» (Mrs Parkington) در سال ۱۹۴۴ تی گارنت، یکی برای درام «دره تصمیم» (The Valley of Decision) گارنت در سال ۱۹۴۵ و دیگری برای ایفای نقش النور روزولت در فیلم بیوگرافی وینسنت جی دانهیو در سال ۱۹۶۰ به نام «طلوع آفتاب در کمپوبلو» (Sunrise at Campobello).
اسکار بهترین بازیگر زن او به همراه بسیاری از دارایی‌های دیگرش در جریان آتش‌سوزی خانه‌اش در لس‌آنجلس در اواخر دهه ۱۹۸۰ از بین رفت. آکادمی یک جایزه جایگزین برای او فراهم کرد. سخنرانی او ۷۸ سال است که بی‌نظیر باقی مانده است.
این مقاله ابتدا در سال ۲۰۲۲ منتشر شد.
© The Independent
