سال گذشته دیدیم که زنان در مقابل زن‌ستیزی در هالیوود به پا خاستند. من خودم شاهد لحظه‌ای تاریخی بودم. اما آیا این تغییری ایجاد کرد؟ اگر بر اساس فیلم‌های نامزدشده در سال جاری قضاوت کنیم، متأسفانه خیر.

در ژانویه، پس از انتشار تحقیقات جودی کانتور و مگان توهی در مورد ادعاهای تجاوز و تعرض جنسی علیه هاروی واینستاین، که برنده جایزه پولیتزر نیز شدند، زنان در هالیوود در حالی که همگی سیاه پوشیده بودند همانند گروهی از کلاغ‌ها روی فرش قرمز گولدن گلوب ظاهر شدند.

از همان آغاز شکل‌گیری مراسم‌ اعطای جوایز تاکنون زنان با لباس‌های سفارشی خود در مقابل لشکری از خبرنگاران قدم زده‌اند، ژست گرفته‌اند و خودنمایی کرده‌اند. لباس‌های آن‌ها نماد رؤیای آمریکایی زرق و برق و فریبندگی لالالند بوده است، در حالی که ما مردم عادی در لباس‌های روزمره خود به تماشای آن‌ها می‌نشینیم. اتفاق مذکور لحظه‌ای بود که به تاریخ هالیوود خواهد پیوست. اما آیا این کوچک‌ترین تغییری ایجاد کرد؟

متأسفانه خیر! روز دوشنبه، وقتی نامزدهای گولدن گلوب 2020 اعلام شد، زنان همگی به شدت برآشفتند؛ چون در مهم‌ترین بخش‌های جوایز، یعنی بهترین کارگردان و بهترین فیلمنامه‌نویس، حتی یک زن نامزد نشده بود. در بخش‌های دیگر هم بیشتر جوایز به فیلم‌هایی تعلق گرفت که مردان سکان‌دار آن‌ها بودند.

این چیز جدیدی نیست. از سال 2000 تا کنون، انجمن مطبوعات خارجی هالیوود در کنار 100 نامزد مرد، تنها چهار زن را برای جایزه بهترین کارگردان نامزد کرده است. در عین حال، در تاریخ 91 ساله این آکادمی، فقط پنج زن برای دریافت اسکار نامزد شده‌اند.

قبلا در توجیه غیبت زنان گفته شده است که مراکز تولید فیلم، به فیلم‌هایی که زنان نویسنده و کارگردان آن‌ها بوده‌اند اجازه ساخت نداده‌اند. اما امسال، این بهانه‌ها دیگر خریداری ندارد. در دو بخش مذکور، ده‌ها فیلم خوب نادیده گرفته شدند، از جمله «زنان کوچک» به کارگردانی گرتا گرویگ، «شیادان» به کارگردانی لورن اسکافاریا، «پرتره زنی در آتش» به کارگردانی سلین اسکیاما، «یک روز زیبا در محله» به کارگردانی ماریل هلر، «هریت» به کارگردانی کیسی لمونز، «گل‌پسر» به کارگردانی آلما هارل، و بسیاری فیلم‌های دیگر.

در عوض، انجمن مطبوعات خارجی هالیوود، با رفتاری آشکارا زن‌ستیزانه، فهرستی از فیلم‌هایی مانند جوکر ارائه کرد - فیلمی پیش پا افتاده که به طور توجیه‌ناپذیری از مشکلات روانی به عنوان بهانه‌ای برای خشونت مردان استفاده کرده است.

فیلم سه ساعت و چهل دقیقه‌ای «مرد ایرلندی» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی، احمقانه‌ترین فیلم موجود در این فهرست بود. مدت‌هاست که فیلمی ندیده‌ایم تا این حد از خود راضی و ملال‌آور باشد. آیا مردان پیر هالیوود دارند زمانی را که خود پسر بدهای جهان سینمای عوام بودند، دوباره زنده می‌کنند. بهتر است آن‌ها این موضوع را جدی بگیرند. من تنها نیستم: حداقل 18 درصد از بینندگان، پیش از پایان فیلم، نتفلیکس را خاموش کردند و حوصله دیدن ادامه آن را نداشتند.

از سوی دیگر، فروش گیشه فیلم «شیادان»، که جنیفر لوپز در آن بازی کرده است، بسیار موفق بود در حالی که هزینه ساخت آن بسیار کمتر بود. اما صبر کنید، آیا دلیل عدم وجود فیلم‌هایی به رهبری زنان، به فروش پایین فیلم‌های زنان در سینماها برنمی‌گردد؟ چه بگویم.

آیا از این که هر سال خبر این ناکامی‌ها را می‌شنوید خسته شده‌اید؟ بدون شک من که خسته شده‌ام. پس بگذارید چیز دیگری را پیشنهاد کنم: زنان همگی گولدن گلوب را تحریم کنند.

با این حال، به‌رغم سال‌ها اعتراض علنی (همین سال گذشته، ناتالی پورتمن وقتی روی صحنه گلدن گلوب ظاهر شد، عبارت «نامزدها که همه مرد هستند» را به زبان آورد)، سیاه پوشیدن، ایجاد گروه‌ها و کمک‌ها و کارزارهای گوناگون، به دلیل وجود تبعیض جنسیتی سیستماتیک در صنعت فیلم، کسی به این اعتراض‌ها گوش نمی‌دهد. سال گذشته، مردان جوایز بهترین درام، بهترین فیلم موزیکال یا کمدی، بهترین کارگردان، بهترین فیلمنامه و بهترین فیلم زبان خارجی را از آن خود کردند.

با تمام این‌ها و با وجود خشم عمومی از حذف زنان، گلدن گلوب حاضر نیست تسلیم شود؛ نامزدها را با تبعیض جنسیتی آشکار انتخاب می‌کند و رقابت‌کنندگان شایسته را کاملا نادیده می‌گیرد.

بله، امسال زنان نامزد شدند - اما نباید فراموش کنید که ما به هر حال نصف جمعیت انسان‌ها هستیم. امسال برای زنان در بخش تلویزیون سال خوبی بود. خوشبختانه تلاش‌های ما در این صفحه کوچک - که زنان می‌توانند فضای کمتری تصرف کنند، نتیجه داد. «کشتن حوا»، «فلیبگ»، «دروغ‌های کوچک بزرگ»، «باورنکردنی»، «تاج»، و «نمایش صبح» همگی نامزد شدند. اما این کافی نیست.

احساسات موجود در این مورد را هارل به بهترین شکل ممکن در توییت خود بیان کرده است: «امسال برای اولین بار نام من در فهرست قرار گرفت. این‌ها نماینده ما و عضوی از ما نیستند. در سیستم جوایز دنبال عدالت نگردید. ما داریم جهان تازه‌ای می‌سازیم.»

این دقیقا چیزی است که زنان و مردان هم‌فکر آن‌ها باید انجام دهند. چون هیچ چیزی به اندازه پشت کردن زنان به این نهاد مردسالار باطلی که حاضر نیست استعدادهای آن‌ها را به رسمیت بشناسد نمی‌تواند پرسروصدا و بنیان‌شکن باشد. کدام خبرنگاری به فرش قرمزی علاقه دارد که فقط مردانی با کت‌شلوار سیاه روی آن ظاهر شوند؟ به نظر شما این مراسم بدون حضور زنان چقدر می‌تواند دوام بیاورد؟ چند نفر آن را نگاه خواهند کرد؟ ما همین حالا هم می‌دانیم که شمار بینندگان گلدن گلوب در حال کم شدن است. اگر زنان از شرکت در آن خودداری کنند، این ارقام و درآمدهای تبلیغاتی آن به شدت کاهش خواهد یافت.

فیلم استثنایی «داستان ازدواج» به کارگردانی نوآ بامباک در صدر فهرست قرار گرفت. اما به نظر می‌رسد انجمن مطبوعات خارجی هالیوو،د طعنه تلخ موجود در یکی از تکان‌دهنده‌ترین بخش‌های فیلم را ندیده است؛ وقتی که نورا، وکیل طلاق، تبعیض جنسیتی موجود در تصور حاکم درباره مردان و زنان در نقش والدین را آشکار می‌کند.

او می‌گوید: «من می‌توانم پدر ناکاملی را بپذیرم. ما آن‌ها را به خاطر اینکه ممکن است دچار خطا شوند دوست داریم، اما مردم مطلقا چنین عیب‌ها و خطاهایی را از زنان نمی‌پذیرند. زن باید کامل باشد، اما مرد می‌تواند یک عوضی باشد و این اصلا مهم نیست. همیشه از زنان توقعات بالاتر و متفاوتی دارند. این طرز فکر مزخرف است اما واقعیت دارد.»

این وضعیت نباید ادامه پیدا کند. گلدن گلوب، همان‌گونه که بانیان آن و بقیه صنعت سینما به خوبی می‌دانند، مقدمه‌ای بسیار مهم برای اسکار است. پس دیگر بس است! زنان در هالیود فیلم‌های ارزشمند با گیشه بسیار موفق می‌سازند و این توانایی‌شان باید به رسمیت شناخته شود. اگر زنان در مراسم‌ اعطای جوایز نامزد نشوند و در مرکز صحنه قرار نگیرند، در عمل تنها نقش پشتیبان را بازی خواهند کرد و با این کار وقت‌شان را تلف می‌کنند.