پژوهش جدیدی در «آسترونومیکال ‌ژورنال» که در نسخه پیش از چاپ پایگاه آرکایو در دسترس است، احتمال برخورد سیارک‌هایی با قطر یک کیلومتر به زمین را ظرف هزار سال آینده، بررسی کرده است.

به گزارش «لایو ساینس»، اگرچه خطر برخورد سیارک‌هایی در مقیاس یک‌ کیلومتر با زمین در هزاره آینده بسیار ناچیز است، اما ممکن است که قطعات کوچک‌تر سنگ‌های آسمانی، برای زمین تهدیدآمیز باشند.

اسکار فوئنتس مونوز، سرپرست این پژوهش از دانشگاه «کلورادو بولدر»، در گفت‌وگو با «ام‌آی‌تی تکنولوژی ریویو» می‌گوید: «این خبر خوبی است.»

به گزارش «گلوبال چنلجز فاندیشن»، سیارکی به قطر تقریبی یک‌ کیلومتر، کوچک‌تر از سیارکی است که حدود ۶۶ میلیون سال پیش، دایناسور‌ها را منقرض کرد. آن سیارک احتمالا قطری برابر با حدود  ۱۰ کیلومتر داشته است. اما سیارکی به قطر یک‌ کیلومتر هم طبیعتا می‌تواند همچنان در مقیاس قاره‌ای، ویرانگر باشد و به مرگ صد‌ها میلیون نفر منجر شود.

ناسا فهرستی از حدود ۹۶۲ جرم فضایی نزدیک به زمین با ابعاد تقریبا یک کیلومتری را گردآوری کرده است که احتمالا ۹۵ درصد از سنگ‌های فضایی در این اندازه و نزدیک به سیاره ما را شامل می‌شوند. دانشمندان تخمین می‌زنند سیارک‌هایی با این اندازه معمولا هر ۶۰۰ تا ۷۰۰ هزار سال با زمین برخورد می‌کنند، اگرچه برخی پژوهشگران بر این باورند که چنین برخورد‌هایی بیش از این اتفاق افتاده است.

فوئنتس مونوز و همکارانش روش تخمین جدیدی را به‌کار بردند که مشخص می‌کند کدامیک از مدار‌های اجرام بزرگ نزدیک به زمین ممکن است به برخورد احتمالی منجر شود، روشی که به آن‌ها امکان می‌دهد وضعیت سیارک‌های خطرناک تا هزار سال آینده را بررسی کنند. این زمان، بسیار طولانی‌تر از پیش‌بینی‌های معمول درباره سیارک‌ها است. دانشمندان در این مقاله جدید بررسی کردند که کدام‌یک از مدارها، امکان هدایت سیارکی به فاصله‌ای نزدیک‌تر از میانگین فاصله بین ماه و زمین را دارد. 

«ام‌آی‌تی تکنولوژی ریویو» در گزارش خود می‌افزاید خطرناک‌ترین جرم، سیارکی سنگی به قطر ۱.۳ کیلومتر است که «پی‌سی۱/ ۱۹۹۴» نام دارد و احتمال ورود آن به درون مدار ماه طی هزار سال آینده، تنها ۰.۰۰۱۵۱ درصد است.

با وجود این، اجرام آسمانی با قطر کمتر از یک کیلومتر، اگرچه در مقیاس جغرافیایی کوچک‌تر خطرساز محسوب می‌شوند، اما به هر حال ممکن است همچنان برای جان انسان‌ها تهدیدآمیز باشند.

رویداد تونگوسکا در سال ۱۹۰۸ که سبب تخریب مساحتی به بزرگی ۲۱۵۰ کیلومتر‌مربع از جنگل سیبری شد، ناشی از انفجار یک سنگ فضایی به قطر ۶۰ متر در جو زمین بود. چنین انفجاری در یک منطقه مسکونی پرجمعیت می‌تواند فاجعه‌آمیز باشد.

در سال ۲۰۱۳، یک آتش‌گوی فضایی کوچک‌تر به قطر تقریبی ۱۸ متر که تکه‌ای از یک سیارک بود، موجب تخریب پنجره‌‌ها، خسارت به ساختمان‌ها و مجروح شدن حدودا ۱۵۰۰ نفر در شهر «چلیابینسک» در روسیه شد.

ناسا اینک درحال کار بر روی فهرستی از سیارک‌هایی با قطر ۱۴۰ متر و بزرگ‌تر از آن است که می‌توانند یک شهر را نابود کنند. تاکنون ۴۰ درصد از این فهرست تکمیل شده است. فوئنتس مونوز در گفت‌وگو با «ام‌آی‌تی‌ تکنولوژی‌ ریویو» می‌گوید: «این امید وجود دارد که نقشه‌برداری‌های جدید از آسمان، ارزیابی کامل‌تری به ما ارائه دهند.»