پیش‌تر نشان داده شده است که کمبود ارتباط اجتماعی و ازدست‌دادن تحریک مغزی که در اثر گفت‌وگو نکردن به‌وجود می‌آید، به بیماری زوال عقل ربط دارد.

پژوهشگران در پی یافتن چگونگی تاثیر انزوای اجتماعی بر مغز، هشت‌هزار و ۸۹۶ فرد ۶۵ سال و بالاتر را که اسکن ام‌آر‌آی انجام داده بودند بررسی کردند.

آن‌ها از این افراد پرسیدند با بستگان و دوستانی که با آن‌ها زندگی نمی‌کردند چقدر ارتباط دارند، مثلا هرچند وقت یک‌بار آن‌ها را می‌بینند یا تلفنی با آن‌ها صحبت می‌کنند و از آن‌ها خواستند بین گزینه‌های هر روز، چند بار در هفته، چند بار در ماه، یا به‌ندرت، یکی را انتخاب کنند.

روزنامه دیلی‌میل گزارش می‌دهد این مطالعه نشان داد حجم مغز کسانی که ارتباط اجتماعی‌شان در کمترین حد ممکن بود، به میزان چشمگیری کوچک‌تر از افرادی بود که ارتباط اجتماعی زیادی داشتند.

حجم کلی مغز آن‌ها ۶۷.۳ درصد و حجم مغز افرادی با ارتباط اجتماعی گسترده، ۶۷.۸ درصد بود.

بخش هیپوکامپ و آمیگدال که به حافظه مربوط است و در بروز زوال عقل نقش دارد نیز در افراد منزوی کوچک‌تر بود.

هیپوکامپ یکی از نخستین مناطقی است که تحت تاثیر آلزایمر قرار می‌گیرد.

به گزارش دیلی‌میل، ارتباط اجتماعی نداشتن به تسریع انقباض تدریجی مغز - که با بالا رفتن سن رخ می‌دهد - منجر می‌شود. افراد منزوی تمایل به سبک زندگی ناسالم‌تر هم دارند که ممکن است برای مغزشان مضر باشد.

دکتر توشیهارو نینومیا، نویسنده ارشد این مطالعه از دانشگاه کیوشو ژاپن، گفت: «انزوای اجتماعی برای افراد مسن مشکلی فزاینده به شمار می‌آید.»

این نتایج نشان می‌دهد که حمایت از افراد برای شروع یا حفظ روابطشان با دیگران، ممکن است به جلوگیری از آتروفی مغزی و بروز زوال عقل کمک کند.

ارتباط میان نداشتن روابط اجتماعی و مغز کوچک‌تر که در ژاپنی‌های مسن دیده می‌شود، حتی زمانی که سایر عوامل تاثیرگذار بر مغز مانند وزن بالا، مصرف دخانیات و الکل، و ابتلا به دیابت در نظر گرفته‌شده بود نیز دیده شد.

این مطالعه که در نشریه نورولوژی منتشرشده است، نشان می‌دهد افرادی که حجم مغزشان کم می‌شود ممکن است دچار تغییرات شخصیتی بیشتری شوند و مثلا نسبت به قبل بی‌تفاوت‌تر شوند.

همین امر ممکن است باعث شود که کمتر با دیگران معاشرت کنند، نه اینکه ندیدن دیگران باعث تغییرات مغزی شده باشد.

ماده سفید مغز افرادی منزوی در این مطالعه بیشتر از افرادی که ارتباط اجتماعی مکرر داشتند، آسیب‌ دیده بود.

نسبت حجم داخل جمجمه که از ضایعات ماده سفید تشکیل ‌شده است در گروه مبتلا به انزوای اجتماعی ۰.۳۰ درصد و در گروهی که ارتباط اجتماعی قوی داشت ۰.۲۶ درصد بود.

این پژوهشگران دریافتند که افسردگی به کوچک‌شدن مغز می‌انجامد، که تا حدی رابطه بین انزوای اجتماعی و حجم مغز را توضیح می‌دهد.

بااین‌حال، وجود نشانه‌های افسردگی تنها یکی از عواملی است که موجب کاهش حجم مغز می‌شود.

دکتر نینومیا توضیح داد: «برخی مطالعه‌ها نشان داده‌اند که قرار دادن افراد سالمند در گروه‌های اجتماعی فعال، از کاهش حجم مغز جلوگیری کرده و حتی در برخی موارد باعث بازگشت آن شده و به افزایش توانایی ذهنی و حافظه افراد کمک کرده است، بنابراین احتمال آن وجود دارد که مداخلاتی برای بهبود انزوای اجتماعی افراد بتواند مانع کاهش حجم مغز شود و از زوال عقل که در‌پی آن رخ می‌دهد جلوگیری کند.»