یک بررسی جدید نشان می‌دهد که مغناطیس عجیب و اسرارآمیز در نمونه‌ سنگ‌های به‌دست‌آمده از ماه در ماموریت فضایی آپولو، خاستگاه طبیعی دارد.

در دهه ۱۹۸۰، ژئوفیزیکدانانی که سنگ‌‌های ماه را تجزیه‌وتحلیل می‌کردند، از یافتن میدان‌های مغناطیسی بسیار قوی بر روی آن نمونه‌ها شگفت‌زده شدند. میدان مغناطیسی این سنگ‌ها که در جریان ماموریت‌های فضایی آپولو به زمین آورده شده بودند، برخلاف تصور دانشمندان بود. چرا که به نظر آن‌ها ماه به‌اندازه کافی بزرگ نیست که بتواند چنین میدانی را تامین کند، چه برسد به اینکه به مدت بیش از ۱.۵ میلیارد سال چنین میدانی را فراهم کرده باشد. دانشمندان از خود پرسیدند پس این نمونه‌های ماه چگونه مغناطیسی شده‌اند؟

به گزارش اسپیس، این معما سبب شد که تعدادی از پژوهشگران به عوامل دیگر مغناطیسی‌کننده مشکوک شوند، ازجمله این احتمال را مطرح کردند که چه بسا خود فضاپیمای آپولو که نمونه‌ها را به زمین آورد، عامل مغناطیسی شدن این سنگ‌ها باشد.

اما اکنون مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که مغناطیس حفظ‌شده در نمونه‌ سنگ‌های ماه، درواقع خاستگاه کاملا طبیعی دارد - و حمل آن در فضاپیما تاثیر قابل‌توجهی بر آن نداشته است.

این نمونه سنگ‌های مغناطیسی‌شده می‌تواند جزئیات بیشتری درباره میدان‌های مغناطیسی سیاره‌ای را روشن کند که برای محافظت از جو یک سیاره اهمیت بسیاری دارند. همچنین دانستن اینکه چنین فضاپیماهایی باعث تغییر در میدان مغناطیسی نمونه‌ها نمی‌شوند نیز برای برنامه‌ریزی ماموریت‌های مشابه آینده مهم است. برای مثال، ناسا اینک برنامه بلندپروازانه‌ای برای گردآوری نمونه‌های سنگ و غبار از مریخ دارد که قرار است برای تجزیه‌وتحلیل به زمین آورده شوند.

سونیا تیکو، استادیار ژئوفیزیک در دانشگاه استنفورد و نویسنده اصلی این مقاله، می‌گوید فضاپیمایی که نمونه‌ها را به زمین می‌آورد، اساسا نمی‌تواند روی این سنگ‌ها اثر مغناطیسی بگذارد.

تیکو و همکارانش از جمله جی-این جونگ، برای بررسی این موضوع، هشت نمونه سنگ ماه از چهار ماموریت آپولو را در معرض میدان‌های آهن‌رباهایی قرار دادند که میدان‌های مغناطیسی ‌آن‌ها به‌صورت شبیه‌سازی‌شده، قدرتی برابر همان میدان‌های مغناطیسی فضاپیما ایجاد می‌کردند. بر اساس این بررسی، نمونه‌های یادشده به مدت دو روز – یعنی برابر با همان مدت‌زمان سفر برگشت آپولو از ماه به زمین- در معرض شدت میدان ۵ میلی تسلا قرار گرفتند که این میزان تقریبا ۱۰۰ برابر قوی‌تر از میدان مغناطیسی زمین است.

آن‌ها شاهد این بودند که چگونه «آلودگی مغناطیسی» از بین می‌رود و دریافتند که می‌توان این آلودگی‌های مغناطیسی را به‌راحتی با استفاده از روش‌های رایج از بین برد.

تیکو با اشاره به اینکه بررسی سوابق مغناطیسی این سنگ‌ها در زمین اهمیت بسیاری دارد، افزود که آن‌ها در نظر دارند این کار را با نمونه‌‌ سنگ‌های به‌دست‌آمده از فضا انجام دهند. این پژوهش در مقاله‌ای در ۱۱ اکتبر در مجله «ژئوفیزیکال ریسرچ لترز» منتشر شده است.