طالبان در تشکیل وزارت داخله (کشور)، حضور زنان را از پست‌های ارشد و نظامی به کمترین حد و آنهم در حد بازرسی زنان و خانه‌ها کاهش داده است.  

کارکنان زن در وزارت داخله طالبان که از آنها به عنوان «پلیس زن» نام می‌برند، هیچ اسلحه با خود نمی‌برند و طالبان کوشش کرده‌اند که زنان میان‌سال و کهن‌سال را در این مسندها بگمارند. بیشتر این زنان در دوران طالبان استخدام شده‌اند و برای استخدام تضمین قوی ارائه کرده‌اند. 

زنان پلیس طالبان سلاح و یونیفرم نظامی ندارند و از حجاب سیاه رنگ بزرگ که تمام قدشان را بپوشاند، استفاده می‌کنند و چهره‌شان را هم با ماسک سیاه می‌پوشانند. این نوع پوشش و چادر برقع، دو پوشش مورد علاقه طالبان است که مدعی تطبیق شریعت اسلامی در افغانستان‌اند.  

عملکرد نیروهای پلیس و استخبارات (اطلاعات) طالبان مبنی بر هجوم به خانه‌های مسکونی شهروندان بدون داشتن محرم شرعی با موجی از انتقادها مواجه شده است. این نیروها در بسیاری از خانه‌ها بدون داشتن محرم عملیات انجام داده‌اند. در فرهنگ بسیاری از شهروندان افغانستان، رفتن مرد بیگانه به خانه‌ها، غیرقابل قبول و حساسیت‌برانگیز است، اما طالبان این موضوع را مد نظر نگرفتند.  

غزال یکی از ساکنان استان هرات در غرب افغانستان به ایندیپندنت فارسی می‌گوید که در اداره پاسپورت(گذرنامه) طالبان در این استان کمتر از ۱۰ زن پلیس کار می‌کنند و هیچ کدام مجهز به سلاح نیستند.  

او گفت: «طالبان از زنان بیشتر در امور بازرسی بدنی زنان و نظم‌دهی به صف‌های مراجعه‌کنندگان پاسپورت در هرات استفاده می‌کنند. من یک ماه پیش برای طی مراحل اسناد پاسپورت خود رفته بودم و دیدم که برخی زنان پلیس تنها بازرسی بدنی می‌کنند و زنان دیگر هم به‌جای اسلحه به دست‌شان چوب است، تا نظم میان مراجعان را برقرار کنند.» 

یک ویدیو تبلیغاتی طالبان در حساب اکس وزارت داخله این گروه منتشر شده است که در آن زنان پلیس این گروه با تجهیزات ضدشورش در یکی از خیابان‌های کابل حضور دارند و شعار حمایت از طالبان را سر می‌دهند. 

عبدالمتین قانع، سخنگوی وزارت داخله طالبان گفته است که در حدود ۱۹۹۵ کارمند زن در اداره‌های‌های خدماتی این وزارتخانه و بخش‌های امنیتی و بازرسی کار می‌کنند. او ادعا می‌کند که «نقش زنان در ساختار پلیس مهم است.»  

وزارت داخله افغانستان را سراج‌الدین حقانی، رهبر شبکه مخوف حقانی رهبری می‌کند که در دوران نظام جمهوریت حمله‌های مرگبار و پیچیده در افغانستان را انجام می‌دادند. در حمله‌های شبکه حقانی، شمار زیادی از شهروندان کشته و زخمی شدند. نام حقانی در فهرست افراد و سازمان‌های تروریستی ایالات متحده آمریکا ثبت شده و برای اطلاع و اقدامی که به دستگیری او منجر شود، ۱۰ میلیون دلار پاداش تعیین شده است. هواداران سراج‌الدین حقانی «برای احترام» او را «خلیفه» می‌نامند. او از چهره‌های پرقدرت در حکومت طالبان است و افراد وابسته به خود را در مسندهای مختلف گمارده است، اما زنان نظامی غایب اصلی در وزارت تحت کنترل او به‌شمار می‌رند.

حکومت پیشین افغانستان مورد حمایت آمریکا و ناتو دو دهه برای رشد و توانمندسازی زنان در ساختارهای پلیس، ارتش و امنیت ملی کوشیده بود و هزاران تن از زنان در ساختارهای نظامی، امنیتی و اطلاعاتی کار می‌کردند. برای مدتی معاونان وزارت‌های دفاع و داخله در اختیار زنان قرار داشت.  

با روی کار آمدن مجدد حکومت طالبان، برخی از زنان نظامی توانستند پناهندگی در اروپا و آمریکا به‌دست آورند، اما شمار زیادی از آنها نتوانستند از افغانستان خارج شوند. 

شماری از زنان نظامی‌پوش در حکومت پیشین افغانستان با نگرانی از احتمال بازداشت زندگی و شرایط مالی نامناسب زندگی می‌کنند. بیشتر این زنان خانه‌نشین شده‌اند و هیچ عایدی در دوران طالبان ندارند. 

مریم نام مستعار یکی از نظامیان پیشین در غرب افغانستان است و برای بیش از سه سال در پایگاه ۲۰۷ ارتش خدمت کرده بود، اما سرنگونی حکومت باعث شد که خانه‌نشین شود.  

او در مصاحبه با ایندیپندنت فارسی گفت که نیروهای طالبان در پایگاه ارتش به‌ آنها هشدار دادند که به هیچ عنوان آنها را دوباره در وظایف قبلی‌شان استخدام نمی‌کنند.  

او گفت: «تقریبا دو ماه پس از سقوط حکومت، ما زنان نظامی به دروازه قول‌اردوی ۲۰۷ ظفر رفتیم و از طالبان خواستیم که ما را به کارهای قبلی استخدام کنند، اما آنها این کار را نکردند.» 

مریم بیشتر ماه‌ها را طی دو سال اخیر بی‌کار بوده است و به تازگی گذرنامه خود را دریافت کرده است و تلاش می‌کند که با نظامیانی که آنها را آموزش داده بودند، تماس برقرار کند و از افغانستان خارج شود.  

در حکومت طالبان هیچ زنی در سمت ارشد حکومتی فعالیت نمی‌کنند و طالبان و هوادارانشان تمام مسندها را رهبری و مدیریت می‌کنند.  

حکومت طالبان به تبعیض جنسیتی و اعمال «آپارتاید جنسیتی» متهم است و به همین دلیل است که بیشتر زنان از مشاغل‌شان حذف و خانه‌نشین شده‌اند. طالبان محدودیت شدید بر آزادی‌های زنان وضع کرده‌اند و روز به روز زندگی برای زنان در افغانستان دشوارتر می‌شود. طالبان تمام این فشارها را با برچسپ تطبیق «شریعت اسلامی» اعمال می‌کنند و این در حالی است که هیچ کشوری با نظام اسلامی در جهان دختران و زنان را از حق آموزش کار محروم نکرده است.