تحقیقات جدید نشان می‌دهد افرادی که با افزایش سن، ذخیره چربی بدنشان بیشتر می‌شود، در معرض خطر ابتلا به آلزایمر قرار دارند.

این نوع چربی لزوما در شاخص توده بدنی (BMI) منعکس نمی‌شود اما به گزارش ان‌بی‌سی نیوز، چربی احشایی یا شکمی که در اطراف اندام‌های داخلی افراد دارای شاخص توده بدنی سالم انباشته می‌شوند هم با تغییرات بالقوه در مغز که به آلزایمر منتهی می‌شود، در ارتباط است.

به گفته سیروس راجی، متخصص رادیولوژی دستگاه عصبی در دانشکده پزشکی سنت‌لوییز واشنگتن و نویسنده ارشد این پژوهش، «از قبل می‌دانستیم که چربی شکمی با التهاب سیستمی‌‌ــ این التهاب زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی بدن به طور مداوم فعال می‌شود، حتی زمانی که هیچ خطری بدن را تهدید نمی‌کندــ و افزایش ترشح انسولین مرتبط است؛ مواردی که هر دو در بروز آلزایمر‌ نقش دارند.»

راجی گفت: «ما باید از شاخص توده بدنی فراتر برویم و به جزئیات نحوه توزیع چربی در بدن دقت کنیم تا بتوانیم خطراتی را که سلامتی بدن را تهدید می‌کنند، بشناسیم.»

به گفته دکتر راجی، برای تایید وجود چربی شکمی به ام‌آر‌آی یا اسکن شکم نیاز است اما را‌ه‌های دیگری هم وجود دارد که می‌توان به وجود این چربی در بدن پی برد. علائمی که از وجود چربی شکمی خبر می‌دهند، عبارت‌اند از:

•  دور کمری که از دور باسن بیشتر است
• میزان قند خونی که آنقدر بالا رفته است که می‌تواند به دیابت یا پیش‌دیابت منجر شود

بر اساس گزارش انجمن آلزایمر، بیش از شش میلیون نفر در ایالات متحده با بیماری آلزایمر زندگی می‌کنند. گمانه‌زنی‌ها نشان می‌دهد تا سال ۲۰۵۰ این تعداد به ۱۳ میلیون نفر افزایش خواهد یافت.

راجی و همکارانش برای نگاهی دقیق‌تر به تاثیر احتمالی چربی احشایی بر بیماری آلزایمر، داده‌های ۵۴ داوطلب ۴۰ تا ۶۰ ساله را که میانگین شاخص توده بدنی‌ آنان ۳۲ بود (بر اساس استانداردهای تعریف‌شده، افراد دارای شاخص توده بدنی ۳۰ و بالاتر در دسته چاق قرار می‌گیرند) تحلیل کردند.

محققان در این پژوهش، مشخصه‌های سلامتی از جمله سطح انسولین و قند خون را اندازه‌گیری کردند و از طریق ام‌آر‌ای،‌ میزان چربی زیر پوست و همچنین میزان چربی که اندام‌های داخلی را پوشانده بود، اندازه گرفتند. آن‌ها در ام‌آر‌آی،‌ میزان ضخامت غشای مغز را هم اندازه‌گیری کردند. غشای مغز در واقع لایه بیرونی مغز است که عملکردهایی مانند گفتار، ادراک، حافظه بلندمدت و قضاوت را کنترل می‌کند و با پیشرفت آلزایمر نازک‌تر می‌شود.

برای تعیین سطح دو پروتئین مرتبط با آلزایمر یعنی  تاو و آمیلوئید در بدن شرکت‌کنندگان از پت‌اسکن استفاده شد.

هنگامی که محققان، چربی‌های اندازه‌گیری‌شده و نتایج اسکن‌های مغزی را باهم تحلیل کردند، دریافتند شرکت‌کنندگانی که چربی احشایی بیشتری دارند، تجمع آمیلوئید در مغزشان هم بیشتر است که نشان‌ می‌دهد ممکن است در معرض خطر ابتلا به بیماری آلزایمر باشند.

با توجه به آنکه اولین پیشرفت آلزایمر در مغز می‌تواند ۲۰ سال قبل از ظهور اولین علائم شروع شود، محققان قصد دارند با پیگیری وضعیت شرکت‌کنندگان این پژوهش تاثیر درازمدت چربی شکمی بر آلزایمر را بررسی کنند.

دکتر راجی  گفت: «دلیل اجرای این پژوهش با افراد میانسال همین است. در واقع ما می‌‌خواهیم بفهمیم که چربی شکمی چگونه باعث گسترش و پیشرفت آلزایمر می‌شود.»

به توصیه او بهترین راه خلاص شدن از شر چربی شکمی ورزش هوازی است. هرچند هنوز مشخص نیست آیا از بین بردن چربی احشایی تاثیر آن بر مغز را معکوس می‌کند یا خیر.

دکتر مری الن کوران، متخصص آلزایمر، می‌گوید: «از آنجا که چربی شکمی بر سلامتی کلی بدن از جمله قلب تاثیر منفی دارد، قطعا سلامتی مغز را هم تهدید خواهد کرد.»

باید توجه داشت که این مشکل مختص افراد چاق نیست و لاغرها ممکن است چربی احشایی داشته باشند اما از وجود آن بی‌خبر باشند.

متخصصان تاکید می‌کنند که این پژوهش به‌تنهایی نمی‌تواند ارتباط مستقیم بین داشتن چربی شکمی و ابتلا به آلزایمر را اثبات کند و در این زمینه به پژوهش و تحقیقات بیشتری نیاز است؛ با این حال دکتر برنا بنکدارپور، متخصص مغز و اعصاب، می‌گوید که این چربی‌‌ها به هرحال نشان‌دهنده مشکلات سلامتی‌اند و همه ما به‌خوبی واقف‌ایم کسانی که ورزش نمی‌کنند یا رژیم غذایی سالم ندارند، در معرض خطر آلزایمر قرار دارند.