نمایش کریستیانو رونالدو با سروصدا به فرانکفورت رسید، و ناامید نکرد. خب، مگر اینکه یک هوادار شکارچی سلفی باشید که فریاد می‌زند «آرررره». [اشاره به siuuuu که رونالدو در شادی پس از گل می‌گوید]

صعود موفقیت‌آمیز پرتغال در ضربات پنالتی مقابل اسلوونی برای رزرو قرار ملاقات با فرانسه در مرحله یک‌چهارم نهایی به حساب داستان رستگاری رونالدو گذاشته خواهد شد، اما پس از شبی که او نهایت تلاشش را کرد تا کل مسابقه را به خود اختصاص دهد؛ این ابرستاره کهنه‌کار، با اشک‌هایی که بین دو نیمه ریخت، راستش را بخواهید سزاوارش نیست.

در عوض، دیوگو کاستا باید تمام تحسینی را که بایستی به سمتش روانه شود بپذیرد، پس از سه مهار خارق‌العاده توپ در ضربات پنالتی که پرتغالی پایین‌تر از حد انتظار را به مرحله بعد فرستاد.

اما بیایید ابتدا درباره رونالدو صحبت کنیم. نیمه‌ اول به‌ویژه از لحاظ بازیکنی که اصلا در قید‌و‌بند اولویت دادن جمع به منفعت شخصی‌اش نیست خجالت‌آور بود. شبیه تماشای سیلوستر استالونه در فیلم‌های جدیدترش بود. او هنوز می‌خواهد کارهای نمایشی را [به‌جای بدل‌کارها] خودش انجام دهد، و اصرار دارد این کار را بکند، اما تماشایش برای آدم‌های اطرافش که مجبور به همراهی‌اند دشوار است.

ورزشگاه فرانکفورت (Frankfurt Arena) برای ویژه‌برنامه «بینندگان و کریستیانو» شبکه آی‌تی‌وی (Audience with Cristiano ITV Special) عالی بود. هر بار رونالدو تلاش می‌کرد تا طلسم گلزنی‌اش در این دوره مسابقات را بشکند، و شکست می‌خورد، چندین بازپخش از صفحات بزرگ آویزان از سقف بسته ورزشگاه نمایش داده می‌شد، و به آن حس‌و‌حال مسابقه ان‌بی‌ای (NBA) را می‌داد، و به تماشاگران امکان می‌داد آنچه واقعا آن لحظه در جای دیگری از زمین در حال رخ دادن بود نادیده بگیرند.

یک ضربه آزاد خاص در نیمه اول به‌ویژه خجالت‌آور بود. رونالدو روبن دیاز و پپه را صدا زد که بیایند تا نقشه‌اش را به آن‌ها بگوید، بعد به سمت برناردو سیلوا رفت که ضربات ایستگاهی را بر عهده داشت، و با استفاده از جایگاهش اعمال قدرت کرد.

رونالدو سپس آن را به سبک خاص خودش تنظیم کرد، در حالی که تعداد زیادی از پیراهن قرمزها در میانه زمین بودند تا هدف ارسال باشند، و پیش رفت و توپ را با ضربه‌ای بلند، دور و نه‌چندان زیبا زد.

ضربه ایستگاهی که رونالدو زد نزدیک بود که نتیجه مساوی را تغییر دهد، اما صفیرکشان از بالای دروازه عبور کرد. او آن نیمه را در حالی به پایان رساند که تعداد شوت‌هایش در این دوره مسابقات به ۱۵ رسید، بدون اینکه هیچ‌یک از آن‌ها به تور دروازه بچسبد و گل شود. آن‌جا بود که اشک‌ها سرازیر شد.

پرتغال در نیمه اول بازی که تحت کنترل داشت، نزدیک‌ترین فرصتی که برای شکست بن‌بست مساوی داشت از طریق ژوآو پالینیا از تیم فولام به دست آمد، تلاش این هافبک شوتی بود که به تیر دروازه برخورد کرد و بیرون رفت.

صحنه‌ای چشمگیر در آغاز نیمه اول رخ داد، وقتی به نظر می‌رسید برونو فرناندز آماده است تا از یک موقعیت گلزنی ضربه‌ای آزاد بگیرد، اما کاپیتان منچستر یونایتد حقه‌ای زد و به رونالدو اجازه داد تا شوتی محکم را مستقیم به سمت یان اوبلاک در دروازه اسلوونی بزند.

پرده اصلی این نمایش، قسمت حملات پیاپی رونالدو، همچنان توفنده ادامه داشت که یک ضربه ایستگاهی دیگر، شصتمین ضربه ایستگاهی‌اش در یک تورنمنت بزرگ، به ردیف آشنایی در پشت دروازه پرواز کرد. از آن ۶۰ تلاش، فقط یکی وارد دروازه شده است.

یک فرصت دیگر در وقت عادی مسابقه پیش آمد و از دست رفت، رونالدو از موقعیتی خوب مستقیم به سمت اوبلاک شوت کرد، و ما را به وقت اضافه رساند.   

و آشکار شدن وجه‌هایی از کج‌خلق‌ترین اسطوره ورزش در اولین وقت اضافه به سطوح جدیدی از خنده‌داری رسید، پس از اینکه روی دیوگو ژوتا در محوطه جریمه خطا شد.

فقط یک نفر قرار بود این ضربه را بزند، بی‌اعتنا به اینکه فرناندز از فاصله ۱۲ قدم موقعیت تمام‌کننده بهتری دارد. ضربه پنالتی که زده شد به‌ حد کفایت خوب بود، اما اوبلاک به سمت چپ پرید و مهاری فوق‌العاده داشت.

در بخش هواداران اسلوونی فشفشه‌بازی به راه افتاد، گویی خودشان گل زده بودند. بعد نوبت به اشک‌ تمساح رسید، وقتی هم‌تیمی‌های رونالدو در پایان وقت اضافه اول دور او جمع شدند، شاید به او یادآوری کردند که آن‌ها نیز در زمین حضور دارند. روشن نیست در این مرحله واقعا اشکی هم ریخته شد یا نه.

رکورد رونالدو در ضربات پنالتی فقط اندکی بهتر از ضربات آزادش است. رونالدو اکنون از ۹ پنالتی که در مسابقات بین‌المللی بزرگ گرفته است، نتوانسته است سه پنالتی را گل کند.

بنجامین شسکو، مهاجمی که آرسنال نتوانست این تابستان با او قرارداد امضا کند، می‌توانست در لحظه آخر پیروزی را برباید، پس از اشتباه پپه که از ساعت خوابش گذشته بود، اما کاستا با مهاری هوشمندانه مانع شد.

گویا نمایشنامه‌نویس‌ها نیز تا دیروقت بیدار نمانده‌ بودند، زیرا داستان رستگاری واقعی یوسیپ ایلیچیچ بود که اولین ضربه پنالتی‌اش گرفته شد، و اسلوونی دیگر نتوانست سرپا شود.

رونالدو وقتی توپ را برای ضربه پنالتی کاشت، مردد به نظر می‌رسید، اما این بار تور دروازه را پیدا کرد. پرتغال از آن‌جا بود که به‌لطف واکنش‌های محشر کاستا به‌نرمی و بی‌مشکل پیش رفت. شادی‌های پس از گل هیجان‌زده بودند، اما یک نفر محتاط‌تر از بقیه بود. شاید این برایت یک درس باشد، کریستیانو، اگر می‌خواهی همه چیز حول محور تو باشد، شاید همیشه پایان خوشی نداشته باشد.