سخت نیست که بفهمیم در مناظره ریاست جمهوری بین ترامپ و بایدن کدام یک چیز بیشتری برای از دست دادن دارند: جو بایدن. او در نظرسنجی‌ها، در سطح کشوری و در برخی از ایالت‌های نوسانی، از ترامپ پیشی گرفته است، اما در مقابل خطاهای نظرسنجی از سوی ترامپی‌های «خجالت‌زده‌ای» که در ثانیه‌های آخر تغییر نظر می‌دهند و مثلا در اثر یک «گاف» فاجعه‌آمیز در مناظرات به سمت ترامپ متمایل می‌شوند، هیچ مصونیتی ندارد.

مناظره پیش رو ممکن است به جنگ «گاف»‌ها تبدیل شود. بایدن و ترامپ هر دو عادت «اشتباه حرف زدن» دارند، و گاهی حرف‌های عجیب و غریب می‌زنند. هر دو تا حدی ناشکیبا هستند، اگر نخواهیم بگوییم نادان. هیچ یک از این دو مرد، یکی در سن ۷۷ سالگی و دیگری ۷۴ سالگی، به لحاظ حضور ذهن خیلی با جوانی‌های خود فاصله دارند. در واقع این رویارویی، با مجموع سن ۱۵۱ سال، می‌تواند خیلی هم عجیب باشد، مثل مشاجره‌های پیرمردها بر سر بازی دومینو که در خانه سالمندان انجام می‌گیرد. با احتساب آمار و احتمال، رویارویی مایک پنس و کامالا هریس بیشتر به آینده آمریکا ارتباط و وابستگی خواهد داشت.

ولی در مقایسه، اراجیف محض ترامپ با آن چهره معصومش احتمالا به نفع وی تمام می‌شود. هر چه به ضررش باشد، با این بهانه که «شایعه» و «خبر جعلی» است رد می‌کند. لحن ترامپ توهین‌آمیز است و آدم را به بازی می‌گیرد، حتی بیشتر از بایدن. او حتی علاقه دارد با استفاده از هیکل نسبتا بزرگی که دارد طرف خود را بترساند، همان طور که چهار سال پیش با هیلاری کلینتون چنین کاری کرد و خیلی به چشم آمد. ترامپ چهار سال است رئیس جمهور است و، با قرار گرفتن در موقعیت‌های دشواری چون جلسات سیاسی یا خبرنگاران خبره، تجربه بیشتری به دست آورده است. چند سالی است که طرفداران ترامپ در مواجهه با نقاط ضعف شخصیت رئیس جمهور گذشت بسیار بالایی از خود نشان می‌دهند. بیماری کووید، وضعیت اقتصادی و تنش‌های نژادی هر آسیبی که قرار است به وجهه دونالد ترامپ زده باشند، زده‌اند و رفته‌اند. او دوباره مظلوم واقع شده و در واقع مثل گردنکشان مبارزه‌طلب خیلی هم خوشحال است که می‌تواند «باتلاق را تخلیه کند».

(اصطلاح تخلیه کردن باتلاق از سال‌های دهه ۸۰ بارها از سوی سیاستمداران آمریکایی استفاده شده و اشاره به تخلیه واقعی باتلاق‌ها دارد که برای کاهش جمعیت پشه‌ها در مبارزه با مالاریا انجام گرفت، و واشینگتن یک منطقه باتلاقی است. مترجم).

ترامپ احتمالا بیشتر می‌تواند با حاضرجوابی و تکه‌پراکنی‌های موردی بحث را به سمت خود بکشاند. فراموش نمی‌کنیم که او در مناظره سال ۲۰۱۶ وسط حرف هیلاری کلینتون که داشت شکایت می‌کرد او مالیات خود را نپرداخته یک دفعه تکه پراند که «برای همین من باهوشم». کلینتون اصلا چنین انتظاری نداشت و طرفداران ترامپ با او موافق بودند. هوادارن بایدن حق دارند که نگران باشند.

به لحاظ سنتی کسانی که جلوتر هستند، به ویژه اگر دستشان در کار باشد، بیشتر احساس نگرانی می‌کنند، چرا که معمولا چیز بیشتری برای از دست دادن دارند. آنها دوست ندارند خودشان را تا سطح رقیب پایین بیاورند و امتیازی که از زمان تصدی‌گری به دست آورده‌اند ضایع کنند، اما «سنت» عقب راندن رئیس جمهور توسط رقیب تازه‌وارد در آمریکا خیلی وقت است که جا افتاده است. گرچه اولین منظاره تلویزیونی و رادیویی ریاست جمهوری بین ریچارد نیکسون معاون رئیس جمهور و جک کندی نماینده سنا در سال ۱۹۶۰ انجام گرفت، ولی اولین رئیس جمهوری که پا به میدان مبارزه مناظره‌ای گذاشت گری فورد، در سال ۱۹۷۶ بود. او در مقابل جیمی کارتر کم آورد، که خودش در سال ۱۹۸۰ در مقابل رونالد ریگان شکست خورد. در هر دو مورد فوق، رقیب از رئیس جمهور بهتر بود. گرچه ریگان در هر صورت برنده می‌شد، ولی ادعای فورد که روس‌ها بر اروپای شرقی سلطه ندارند او را احمق جلوه داد.

ریگان وقتی به ریاست جمهوری رسید در دور دوم در سال ۱۹۸۴ بهتر عمل کرد و با والتر ماندل، که یک دموکرات سابق و معاون اول فعلی بود رو به رو شد (وضعیتی مشابه رقابت‌های امروز). ریگان از تمام جذابیت و شهرت خود استفاده کرد که ابتکار عمل را به دست بگیرد و بزرگی سنش را خنثی کند (وی در آن زمان ۷۳ ساله بود). برای همین به رقیب ۵۶ ساله خود گفت «می‌خواهم بدانی که من در این مبارزات موضوع سن و سال را مطرح نمی‌کنم. دوست ندارم به خاطر منافع سیاسی از جوانی و بی‌تجربگی رقیب به نفع خودم استفاده کنم».

برای چنین برخوردهایی عمدتا از یک قاعده پیروی می‌کنند، اما گاهی هم ممکن است اتفاق پیش‌بینی نشده‌ای بیفتد. مثلا در سال ۲۰۱۲، میت رامنی ظاهرا سرسخت از باراک اوبامای رئیس جمهور که معمولا سخن‌وری و ظرافت پسندیده‌ای داشت بسیار بهتر بود. اوباما با شگفتی یک اجرای ضعیف داشت و رامنی تقریبا او را از رسیدن به دور دوم ریاست جمهوری ناامید کرد.

جالب آن که نمایش بایدن به عنوان معاون ریاست جمهوری در رقابت با معاون رامنی، پل رایان، به همان اندازه عجیب ولی قدرتمند بود و باعث شد اوضاع برای زوج اوباما-بایدن خرابتر نشود. رایان جوان، که از همدلی و دلسوزی یاوه‌سرایی می‌کرد، مورد عتاب بایدن قرار گرفت و به نوعی کوبنده به او گفت «بس کن این حرف‌ها را که انگار برای مردم دل می‌سوزانی. بگو عملا چه می‌کنی. برنامه‌ات را نشان بده که می‌خواهی چه اقدامی بکنی».

بایدن همچنین در مناظره با سارا پالین در سال ۲۰۰۸ هم به آسانی «برنده» شد. وی آگاهانه یا ناآگاهانه در مورد مرگ همسر اول و دخترش و تنهایی بزرگ کردن دو فرزند دیگرش صحبت احساس‌برانگیزی کرد. دموکرات‌ها خیلی خوشحال می‌شوند اگر بایدن بتواند در مقابل ترامپ هم از این غریزه به نوعی آزاداندیش خود استفاده کند.

متأسفانه ترامپ نشان داده که وقتی خلع سلاح می‌شود خوب بلد است از خود مراقبت کند، همان طور که در سال ۲۰۱۶ مقابل هیلاری کلینتون ثابت کرد. اولین مناظره آنها بیشترین بیننده را در تاریخ آمریکا داشته - ۸۴ میلیون در مجموع تمام شبکه‌ها. بر اساس نظرسنجی‌های پس از انتقال قدرت، کلینتون در مناظره‌ها «برنده» شد، اما احتمالا اشارات او به «آدم‌های بد» یا «زنان زشت» مورد پسند طرفدارانش در ایالت‌های کلیدی قرار گرفت. در کل رقابت تندی بود و طرفین در مناظره دوم حاضر نشدند با هم دست بدهند.

ویدیوهای زیادی در یوتیوب وجود دارند که لحظات شوک‌آور، حاضرجوابی‌ها و سخنرانی‌های تاریخی از ۵۴ سال مناظره ریاست جمهوری و معاونان‌شان را نشان می‌دهند. بیشتر این صحنه‌های تاریخی، با احتساب انتخابات مقدماتی و جلسات داخلی احزاب، چند دقیقه بیشتر نیستند. صحنه‌هایی چون لحظه‌ای که لوید بنستون دموکرات دن کویل مغرور جمهوری‌خواه را در مناظره سال ۱۹۸۸ شکست داد جاودانی است «سناتور. من در زمان جک کندی خدمت کردم. من جک کندی را می‌شناختم. جک کندی دوست من بود. سناتور تو هیچ شباهتی به جک کندی نداری».

ولی اگر می‌خواهید بنشینید و تمام مجموعه مناظره‌های ریاست جمهوری را ببینید، چند روزی وقت لازم دارید، و بیشتر آنها کسل‌کننده خواهند بود. امروزه کی یادش است که در سه ساعت مناظره بیل کلینتون و باب دل در سال ۱۹۹۶ چه گذشت؟ از مناظره جورج دبلیو بوش و جان کری در سال ۲۰۰۴ چه به یاد داریم؟ یا همین مایک پنس و تیم کین در سال ۲۰۱۶؟ هر برنامه‌ای که ترامپ در آن باشد غیر قابل پیش‌بینی است و احتمالا سرگرم‌کننده، حتی اگر اشتباه باشد. اما دست کم این احتمال وجود دارد که شاهد باشیم مناظره ۲۰۲۰ ترامپ و بایدن به نمایشی آشفته و گیج‌کننده‌ای تبدیل شده که خارج از موضوع است، روی همدیگر اسم گذاشته‌اند و هر حرف نامربوطی زده‌اند. ممکن است اصلا تئاتر خوشایندی نباشد، یا حتی جلسه سیاسی مهمی نباشد.