در سال ۱۸۵۸، آبراهام لینکلن در رقابت انتخاباتی برای کرسی ایالت ایلینوی در مجلس سنا یک رقیب قدرتمند به نام استیون داگلاس را در مقابل خود داشت. هفت دور مناظره میان این دو نفر برگزار شد. در آن زمان بحث بر سر برده‌داری، آمریکا را دوپاره کرده و مخالفان و موافقان سیاسی را در برابر هم قرار داده بود. متن این مناظره‌ها که در آن زمانه پرآشوب برگزار شد، سال‌ها به‌عنوان درس سیاست و معیاری برای سیاستمداران برای انجام بحث‌های سیاسی با مخالفانشان بوده است.

در آن زمان، مناظره‌های سیاسی بدون مجری برگزار می‌شد و سیاستمداران با تکیه بر سخنوری، اشراف به فلسفه، حقوق، تاریخ و البته برنامه‌هایشان، دیگری را به چالش می‌کشیدند.

مناظره‌ها بدون محدودیت زمانی برگزار می‌شد و طرفین نسبت به یکدیگر التزام اخلاقی داشتند تا به موضوعات شخصی و حاشیه‌های اخلاقی و فردی در زندگی یکدیگر ورود نکنند و ضمن احترام به دیگری، نظرات خودشان را توضیح دهند و نادرستی مبانی سیاسی طرف مقابل را نشان دهند.

حتی تنظیم وقت و میزان صحبت‌کردن را نیز دو رقیب سیاسی تعیین می‌کردند و پایبندی به این رویه هیچ ضمانتی جز اخلاق و شرافت آن‌ها نداشت.  

لینکلن و داگلاس در جریان این هفت مناظره، سطحی عالی از این نوع بحث‌های سیاسی را برای آمریکای پس از خود به یادگار گذاشتند. لینکلن آن رقابت‌ سیاسی را به رقبای دموکراتش باخت ولی حلم، صبوری، سخنوری و دانشی که در این مناظره‌ها از خود نشان داد، چندی بعد او را به مقام ریاست‌جمهوری آمریکا رساند.

اما آنچه شب گذشته در نخستین مناظره انتخاباتی میان ترامپ و بایدن گذشت، بیش از آنکه بازگشتی به آن سنت دموکراسی آمریکایی باشد، نمایشی از کشتی کج دو سیاستمدار پا به‌سن گذاشته بود که در رینگ مسابقه، مدام بر صورت هم پنجه می‌کشیدند.

استراتژی ترامپ در این مناظره، مانند همیشه بر حمله مداوم و بی‌وقفه استوار شده بود تا بایدن را ناتوان و ضعیف نشان دهد. این استراتژی هیچ‌گاه در شان مقام ریاست‌جمهوری در آمریکا نبوده و برای مردم آمریکا پذیرفتنی نیست ولی استراتژی بایدن هم دست‌کمی از ترامپ نداشت.

اگر ترامپ، فرزند بایدن را معتاد نامید (در حالی که او سال‌ها است که از اعتیاد رها شده)، بایدن هم رئیس‌جمهور مستقر را «توله‌سگ پوتین» خواند.

این زشت‌ترین عبارات بیان شده در مناظره دیشب نبود. بایدن در واکنش به مداخله بی‌وقفه ترامپ در سخنانش، دو بار او را «دلقک» خواند و یک‌بار هم به او گفت که «خفه‌شو».

مناظره، صحنه زد و خورد دو نفری بود که می‌خواستند در مقابل دیگری ضعف از خود نشان ندهند، حتی اگر این دستاورد به بهای خفت و شرمندگی مردم آمریکا تمام شود.

به همین دلیل، پولیتیکو، نشریه معتبر آمریکایی، مناظره دیشب را «حماسه شرمساری ملی» خواند و نوشت که این لکه ننگ سال‌ها بر دامن آمریکا خواهد ماند چرا که هر دو نامزد در حمله به یکدیگر هیچ مرزی را نگه نداشتند.

پولیتیکو نوشت اینکه سیاستمداران پرده تظاهر را کنار بگذارند و مانند حیوانات باغ‌وحش به سمت هم زباله پرتاب کنند، شاید سرگرم‌کننده باشد ولی اینکه همه موضوعات مهم و مبنایی کنار گذاشته شد و طرفین صرفاً به هم حمله کردند، آمریکایی‌ها را دلسرد کرد.

از سال ۱۹۶۰ که مناظره‌های انتخاباتی ریاست‌جمهوری مستمراً برگزار شده است تا پیش از آنکه ترامپ وارد رقابت‌های انتخاباتی شود، بی‌تابی و چشم برهم گذاشتن ال‌گور در مناظره‌های انتخابات سال ۲۰۰۰ یا نگاه کردن به ساعت مچی (به نشانه اینکه طرف مقابل زیاد و بیهوده سخن می‌گوید) که در سال ۱۹۹۲ جرج بوش پدر انجام داد، به‌عنوان رفتار ناشایست نامزد ریاست‌جمهوری در آمریکا مطرح می‌شد.

اما بایدن و ترامپ چنان صحنه‌ای از جنگ لفظی، بی‌احترامی و اتهام‌زنی را پیش چشم مخاطبان آمریکایی به نمایش گذاشتند که بنا به گفته بروک اسپکتور، متخصص روابط بین‌الملل، مجسمه آزادی در زمان این مناظره و فریادهای بایدن و ترامپ، سرش را از شرم به زیر انداخته بود.