ترامپ دعوت از یک کارتونیست جنجالی به کاخ سفید را پس گرفت

دیگر آن چه که ما از مدت‌ها پیش به آن فکر می‌کردیم، قابل انکار نیست: مخالفت با یهودیان در جامعه غرب، مقوله‌ای کوچک و کم اهمیت نیست، بلکه یک نگرش اصلی و جریان غالب است. علیرغم توجه شدیدمان به وقایع جنگ جهانی دوم و استناد پیوسته به نازی‌ها و قهرمانی‌ها برای آزاد کردن اردوگاه‌های مرگ و جانفشانی و از خود گذشتگی ملت‌هایمان، ما به جای پرداختن به عوامل ریشه‌ای یهودی‌ستیزی، فقط موضوع را پنهان کردیم. این قصور حالا یقه خود ما را گرفته است.

آنگونه که روزنامه اسرائیلی هاآرتص در این هفته گزارش داد، کاخ سفید دونالد ترامپ، بن گریسون کارتونیست را برای شرکت در نشست دست اندرکاران رسانه‌های اجتماعی به کاخ سفید دعوت کرد. دعوتی که بحث‌انگیز بود. به این دلیل که گریسون پنهان‌کاری نمی‌کند و تصویرهائی از جرج سوروس، سرمایه دار، و اعضای خانواده روتچیلد را به عنوان خیمه شب بازان شرور کشیده است.

این دعوت در پی واکنش‌هایی پس گرفته شد. اما این یکی از چندین رویداد مشابه در صحنه سیاسی آمریکا و در زمانی است که تعصب علیه یهودیان شدت گرفته است.

نیویورک تایمز اخیرا در پی انتشار تصویری از یک ترامپ نابینا با «کیپا»یی بر سر (کلاه کوچک یهودیان)، که سگی پاکوتاه با قلاده ستاره داوود و چهره بنیامین نتانیاهو هدایتش می‌کرد، انتشار کارتون‌های سیاسی را متوقف کرد. صحنه‌های زشت و شرم‌آوری در شارلوتسویل دیده شد. جائی که در آن ناسیونالیست‌های سفید پوست، در حالی که شعار می‌دادند «یهودیان جای ما را نخواهند گرفت» رژه رفتند. در همین حال، ایلهان عمر، نماینده دموکرات کنگره، بسیاری از هم حزبی‌های خود را بر سر بیانیه‌هائی علیه اسراییل، بی آنکه پوزش بخواهد، خشمگین ساخته است.

و آنگونه که ما می‌دانیم، این اتفاقات فقط در آمریکا نمی‌افتد. حزب کارگر بریتانیا با رسوائی‌های پیاپی دست به گریبان بوده و تعلیق اعضا و استعفای نمایندگان پارلمان را به خود دیده است که در این هفته در یک مستند بی‌بی‌سی فاش خواهد شد. در سراسر اروپا، در فرانسه، آلمان، و حتی سوئد مترقی، حمله به یهودیان رو به افزایش است. دولت آلمان به یهودیان دستور داده برای آنکه هدف حمله قرار نگیرند از برسرگذاشتن «کیپا» در مکان‌های عمومی پرهیز کنند.

کنیسه‌ها و سوپرمارکت‌های «کوشر» هدف‌های مدام تخریب و حریق هستند. پلیس مسلح از مدارس یهودی حفاظت می‌کند.

حتی امروز، در پی مرگ دردناک آیریس آنابل ۱۵ ساله، روزنامه‌های جنجالی ستون‌های خود را با اشاره‌هائی به فامیل گسترده او، روتچیلد و گولداسمیتس، گزارش‌های خبری را به حرف‌هائی درباره نفوذ « دودمان‌ها» و «اصل و نسب» در بازارهای مالی ارتباط دادند.

دلایل فراوان است. برای بسیاری در جناح راست سیاسی، تشکیل اسرائیل جبران هراس‌هائی که یهودیان اروپا طی قرن‌ها متحمل شده‌اند. اعطای خودمختاری ملی دست‌های اروپا را از مسئولیت آنچه اتفاق افتاده بود پاک می‌کرد، زیرا حالا این اسرائیل بود که باید سرنوشت خودش را رقم می‌زد. به عبارتی دیگر نیازی نبود که به دلایل ریشه‌ای این تعصب‌ها پرداخته شود.

با این حال، در جناح چپ افزون بر واژه‌هائی که در جریان قرن‌ها مخالفت با یهودیان به رهبری کلیساهای مسیحی در فرهنگ اروپا حک شد، شیطان نمایی یهودیان بر سر نقش خیالی آنها در سیستم کاپیتالیستی هرگز به اندازه کافی به چالش گرفته نشد. مقوله‌ای که با در به دری اعراب فلسطینی و اتحاد کشور اسرائیل با راست سیاسی غرب داغ‌تر شد.

به همه اینها، غرض ورزی‌های محتاطانه مسیحیان اروپا علیه یهودیان و نیز نفرت بی منطق مسلمانان از کشورهایی را که بسیاری از آنها از هنگام تولد آموخته‌اند اسرائیل و یهودیت یکی هستند و هر دو دشمن هستند را هم اضافه کنید.

تمام جناح‌های عمده، مذهبی و سیاسی در غرب، ایدئولوژی یهودی‌ستیزی حل ناشده‌ای در داخل خود دارند، که دیر یا زود، بیرون می‌زد.

ما برای برخورد با نژادپرستی در جامعه خود زیاد کار کرده‌ایم، اما یهود ستیزی فقط نژاد پرستی نیست؛ بسیار پیچیده‌تر است. در تلاش بی حد و حصر برای جلوگیری از بازگشت فاشیسم، ما توضیح می‌دهیم که فاشیسم بد است زیرا نژادپرستی است؛ این حرف به جائی نمی‌رسد، زیرا، برای مثال، به این موضوع نمی‌پردازد که چرا فاشیست‌های اروپا، بیش از سایر اقلیت‌های قومی با یهودیان در تقابل هستند. به گمان من، شاید ما نمی‌خواهیم به مقوله‌های فوری توجه کنیم زیرا در میان ما پراکنده‌تر از آن هستند که بخواهیم بپذیریم.

حالا، می‌بینیم که یهود ستیزی چگونه در جریان غالب گرایش‌های سیاسی و اجتماعی جاافتاده است. حال دیگر یهودی‌ستیزی نه یک تابو و مقوله ممنوعه، بلکه وسیله و ابزار است.

من بر این باور نیستم که دونالد ترامپ و جرمی کوربین از یهودیان نفرت دارند، اما رئیس جمهوری آمریکا تسلیم خواسته‌های گروه‌های مستقر در شارلوتسویل شده است، و کاریکاتوریستی مانند بن گریسون را به کاخ سفید دعوت کرده، نه به دلیل این که با نظراتش موافق است، بلکه از این رو که مصلحت است.

متحدان کوربین هم همینطور هستند. آن‌ها نیز برای مقابله با خبرچین‌های حزب آماده‌اند که به سراغ دفتر حقوقی کارتر راک بروند، نه به خاطر این‌که این وکیل‌ها ضد یهود هستند، بلکه به این دلیل که از بسیاری از کسانی که مصلحت ایجاب می‌کرد حفاظت می‌کنند. روزنامه نگاران در نشریه‌های جنجالی که درباره آیریس آنابل نوشتند ضد یهود نیستند، اما آن مطالب منتشر شد زیرا مصلحت حکم می‌کرد.

موضوع این نیست که ما آنچه را قول دادیم هرگز فراموش نشود از یاد بردیم، بلکه این است که هرگز نیاموختیم درست و نادرست را از هم تشخیص دهیم. ما می‌دانیم ریشه مشکل کجاست، دیگر بهانه‌ای در کار نیست.