به دلیل افزایش تهدیدهای امنیتی در افغانستان به ویژه نسبت به اهل رسانه‌‌ها در این کشور، فرار خبرنگاران افغان به کشورهای خارجی ادامه دارد. شفیع کریمی و بانو سخی، خبرنگاران افغان هستند که به تازگی و به دلیل تهدیدهای امنیتی که متوجه جان آنان بود از افغانستان به فرانسه مهاجرت کردند.     

شفیع کریمی و صوفیا سخی، دو تن از خبرنگاران افغان هستند که سال‌ها در رسانه‌های افغانستان و رسانه‌های خارجی در این کشور کار اطلاع‌رسانی به مردم را برعهده داشتند، اما پس از افزایش ناامنی‌ها و ترور خبرنگاران افغان و تهدید خبرنگاران به مرگ از سوی گروه‌های تروریستی در این کشور، کریمی و همسرش نیز با تهدید جدی (مرگ) مواجه شدند و سرانجام آنان نیز مجبور به ترک وظیفه شدند و برای نجات‌ جانشان به فرانسه رفتند تا کشته نشوند.

آنان در گفت‌وگویی که با ایندیپندنت فارسی داشتند، وضعیت امنیتی را در افغانستان وخیم دانسته و تهدید خبرنگاران و اهالی رسانه را در این کشور جدی می‌دانند و تاکید دارند که اگر توافق صلح میان دولت افغانستان و طالبان صورت نگیرد، خبرنگاران افغان زندگی امن و راحتی نخواهند داشت و ممکن است که مانند خبرنگاران دیگری که قربانی شدند آنان نیز با حملات انتحاری، انفجاری و ترور‌های هدفمند از بین بروند.

شفیع کریمی، که بیش از شش سال با رسانه‌های داخلی و خارجی در افغانستان همکاری کرده است و چندین گزارش در رابطه با گروه داعش و طالبان نیز نوشته است، می‌گوید: «پس از آنکه دفتر ما در کابل به دلیل هشدارهایی که از سوی گروه‌های تروریستی دریافت کرد بسته شد، مجبور شدیم خانه‌نشین شویم و برای نجات جان خود حتی بیرون نرویم، اما خانه ماندن نیز نتیجه نداد و احساس امنیت نداشتیم. تماس‌های عجیب‌وغریب داشتیم و بالاخره مجبور شدیم که همراه با همسرم از افغانستان خارج شویم و جان خود را نجات دهیم.»

آقای کریمی که در سال‌های گذشته با رادیوی آزادی در کابل کار می‌کرد، گفت: «دفتر ما به دلیل تهدیدهای امنیتی بسته شد و ما نیز برای نجات جان خود کار را ترک کردیم. چون در سال‌هایی که گذشت چندین تن از همکارانم را که در رسانه‌های دیگر کار می‌کردند از دست دادم و این وضعیت برایم نگران‌کننده بود و هر لحظه جان خود را نیز در خطر احساس می‌کردم.»

این خبرنگار افغان، از بی‌توجهی دولت افغانستان مقابل خبرنگاران و به ویژه خبرنگارانی که از طرف گروه‌های تروریستی در این کشور تهدید می‌شوند انتقاد کرد و از نهادهایی که با نام حمایت از رسانه‌ها و خبرنگاران فعالیت دارند نارضایتی‌اش را اعلام کرد و گفت: «تهدیدی که برای من وجود داشت را بارها با نهادهای مسئول امنیتی در میان گذاشتم، اما جز اینکه گفتند در خانه بمانید کار دیگری نکردند و در کنار آن نهادهایی که به نام کمک، حمایت و رسیدگی به مشکلات خبرنگاران فعالیت دارند نیز هیچ کار بنیادی را انجام نداده‌اند جز اینکه پول دریافت کنند و بس.»

آقای کریمی در حالی که خبرنگاران را پل ارتباطی میان دولت و مردم می‌داند و از وضعیت بد خبرنگاران افغان نسبت به سایر خبرنگاران دنیا سخن می‌گوید تاکید دارد که «خبرنگاران پل ارتباطی هستند و جز قلم و کاغذ با هیچ چیز دیگر سروکار ندارند و تلاش می‌کنند که صدای حق را بلند کرده و نگذارند کسانی در جامعه مظلوم قرار گیرند، اما بازهم کسانی هستند که با کشتن و ترور خبرنگاران می‌خواهند این پل ارتباطی قطع شود و صدای مظلومان را کسی بلند نکند».

صوفیا سخی، بانوی خبرنگار و خانم آقای کریمی، نیز با تایید سخنان شوهرش که مورد تهدید جدی گروه‌های تروریستی قرار داشتند و چاره‌‌ای جز رفتن به خارج نداشتند نیز گفت: «ما از افغانستان فرار نکردیم، اما مجبور شدیم که برای نجات جان خود جای دیگری زندگی کنیم. ما حالا از خانواده و کشورمان که دوستش داریم دور هستیم، اما چاره‌ای جز این نیست و به این‌جا آمدیم تا کشته نشویم.»

گفتنی است که آقای کریمی و بانو سخی، در پایان این گفت‌وگو از جامعه جهانی خواستند که برای پایان جنگ و تامین صلح پایدار در افغانستان تلاش کنند تا آنان بتوانند دوباره هرچه زوتر به کشورشان برگشته و کار اطلاع‌رسانی‌شان را آغاز کنند و در کنار خانواده‌شان زندگی کنند.

ناامنی‌ها و تهدیدهای امنیتی در افغانستان رو به افزایش است. این وضعیت باعث شده که گروه‌های تروریستی، اهالی رسانه‌ و به ویژه خبرنگاران افغان را هدف قرار داده و از بین ببرند. شدت گرفتن جنگ و حملات انتحاری و انفجاری بر خبرنگاران و تهدید آنان به مرگ در این کشور سبب شده است که از چند سال به این‌ سو، شمار زیادی از اهالی رسانه ترک وظیفه کرده یا افغانستان را ترک کنند و اکنون این فرارها افزایش یافته است.  

در تازه‌ترین اتفاق مینا خیری، خبرنگار رادیو تلویزیون آریانا، بر اثر انفجار یک مین در موتور حامل آن‌ها در غرب کابل، به همراه مادرش جان خود را از دست دادند. تاکنون هیچ گروهی مسئولیت قتل و ترور خبرنگاران و اهالی رسانه را در این کشور بر عهده نگرفته است و دولت افغانستان نیز تاکنون گروهی را که در این حوادث دست داشته باشند دستگیر نکرده است. اما حملات انتحاری، انفجاری و تهدیدهای آنان برابر رسانه‌ها و خبرنگاران در این کشور به شدت جریان دارد.

طارق آرین، سخنگوی وزارت کشور افغانستان، در مورد تهدید و فرار شماری از خبرنگار به خارج از این کشور به ایندیپندنت فارسی گفت: «همه خبرنگارانی که به خارج رفتند به جز شماری اندک تهدید جدی امنیتی نشدند. ما تاکنون چندین خبرنگار را که مورد تهدید جدی و مستقیم دشمن قرار داشتند نجات دادیم و برای شماری از خبرنگاران تدابیر امنیتی اتخاذ کردیم، اما متاسفانه نه‌تنها خبرنگاران بلکه همه اقشار کشور زیر تهدید دشمنی به نام طالب هستند و ما تلاش داریم که امنیت همه به ویژه خبرنگاران خود را تامین کنیم. تلاش کردیم و تلاش خواهیم کرد.»

در همین حال عبدالمجیب خلوتگر، رئیس حمایت‌کننده رسانه‌های آزاد افغانستان (نی)، در مورد اینکه از سال گذشته تا کنون چه تعداد از خبرنگاران به دلیل تهدیدهای امنیتی افغانستان را ترک کردند به ایندیپندنت فارسی گفت: «بله، خبرنگاران ما که رفتند، متاسفانه زیر تهدید بودند و کسانی که این‌جا هستند نیز زیر تهدید قرار دارند و باید بگویم که از سال گذشته تا کنون تعداد ۷۱ نفر از خبرنگاران ما از افغانستان به دلیل تهدیدهایی که وجود داشت به خارج از کشور رفتند که از بین آنان ۲۰ خبرنگار زن بوده است.»

آقای خلوتگر، همچنین انتقاد شماری از خبرنگاران را از این نهاد (نی)، غیرمعقول خواند و گفت: «انتقادها از ما به‌جای [انتقاد از] مسئولان امنتیی و حکومت جایی را نمی‌گیرد. ما تاجایی که توان داریم تلاش کردیم، حالا همه باید با هم همراه شویم و صدای خود را بلند کنیم تا حکومت به حرف ما گوش دهد. چون حکومت خود طرفدار آزادی بیان نیست و اگر می‌بود، من بارها با مسئولان برای تدابیر امنیتی رسانه‌ها و خبرنگاران صحبت کردم، اما به جایی نرسید.»