اگر قرار باشد حرف دست‌اندرکاران المپیک ۲۰۲۰ توکیو را باور کنیم، اهداف این بازی‌ها در سه مورد خلاصه می‌شود: «دستیابی به بهترین خود؛ تلاش برای شکوفایی بهترین استعدادها»، «اتحاد در عین تنوع؛ پذیرش یکدیگر» و «اتصال به فردا؛ انتقال میراث امروز به آینده». اما بازی‌های توکیو که هم‌اینک نیز با موانع زیادی مواجه است، تحت تاثیر چالش‌های اجتماعی و نهادی که در دهه‌ها پیش از آنکه این شهر و کشور برای میزبانی المپیک انتخاب شود ریشه دارد هم قرار خواهد گرفت.

به این ترتیب منتقدان اشاره می‌کنند حتی قبل از مراسم افتتاحیه در جمعه آینده ۲۳ ژوییه، بازی‌های المپیک در دستیابی به دو هدف اصلی بلندپروازانه خود مشکل خواهد داشت: پذیرفتن تنوع و خلق میراثی که ارزش انتقال به نسل‌های آینده را داشته باشد.

آن‌ها به پیشینه اسفناک تبعیض علیه اعضای جامعه رنگین‌کمانی در ژاپن اشاره می‌کنند و موارد دیرینه سوءاستفاده جسمی و جنسی در نظام ورزشی ژاپن را برمی‌شمارند.

روز سه‌شنبه ۲۰ ژوییه، سازمان دیدبان حقوق بشر گزارشی محکوم‌کننده از رفتار کشور میزبان با اقلیت‌های جنسی و جنسیتی منتشر کرد. مینکی وردن، دبیر طرح‌های ورزشی در جهان از سازمان دیدبان حقوق بشر، گفت:‌ «به نظرم خیلی مایه حیرت است که تا جایی که ما می‌دانیم حتی یک ورزشکار که آشکارا هویت جنسی متفاوتی دارد برای کشور میزبان بازی نخواهد کرد.»

کانای دوی، دبیر این سازمان در ژاپن، گفت که در گزارش سال ۲۰۲۱ دیدبان حقوق بشر تعدادی از موارد نگران‌کننده فهرست شده که در میان آن‌ها می‌توان به «فقدان محافظت قانونی از افراد جامعه رنگین‌کمانی» و «سوءاستفاده از ورزشکاران» اشاره کرد. این تحقیق همچنین مواردی نگران‌کننده درباره کلیت حقوق بشر در ژاپن پیدا کرد که از جمله آن عقیم‌سازی اجباری افرادی است که می‌خواسته‌اند جراحی تغییر جنسیت انجام دهند.

گان ماتسوناکا، کنشگر جامعه رنگین‌کمانی مقیم ژاپن، می‌گوید که مورد آخر ممکن است توجهی دوچندان را به خود معطوف کند؛ آن هم در زمانی که لاورل هابارد، وزنه‌بردار نیوزیلندی روی صحنه رود و اولین ورزشکار تراجنسیتی شود که در ورزشی در المپیک رقابت کرده است.

در سال ۲۰۲۰، گان ماتسوناکا و «پراید هاوس» توکیو، سازمانی که او تاسیس کرده است، از یک هزار و ۶۰۰ جوان عضو جامعه رنگین‌کمانی ژاپن نظرسنجی کردند. بیش از ۴۰ درصد آنان گفتند که به دلیل قوانین فاصله‌گیری اجتماعی مرتبط با کووید-۱۹، «ارتباطات خود را با افراد و مکان‌هایی که می‌توانستند با خیال راحت درباره گرایش و هویت جنسی خود صحبت کنند، از دست داده‌اند»

پراید هاوس توکیو بخشی از سازمان مردم‌نهادی بین‌المللی است که به جامعه رنگین‌کمانی خدمات می‌دهد و برای رعایت حقوق آنان مذاکره می‌کند. ۷۰ درصد از شرکت‌کنندگان در نظرسنجی گفته‌اند که از بودن در خانه احساس ناامنی می‌کنند چون اعضای خانواده واقعا آن‌ها را درک نمی‌کنند و اعضای خانواده برخی از پاسخ‌دهندگان از آن‌ها سوءاستفاده کرده بودند.

شاید وحشتناک‌ترین مورد سوءاستفاده از ورزشکاران را کیکو کوبایاشی بیان کرده باشد؛ او که یک مادر و موسس اتحادیه قربانیان حوادث جودو در ژاپن است، این سازمان را ۱۰ سال پیش، بعد از آنکه پسر ۱۵ ساله‌اش حین تمرین جودو ضربه مغزی شد، تاسیس کرد. او که با کمک یک مترجم صحبت می‌کرد، گفت: «می‌خواهم این واقعیت را به شما بگویم که کودکان بسیاری در ژاپن در ورزش جودو به شدت مصدوم یا حتی کشته می‌شوند. پسر من تنها یک سال تجربه تمرین جودو داشت و هنگام تمرین در سن ۱۵ سالگی،  ضربه مغزی بدی به او وارد شد.»

او گفت که از سال ۱۹۸۳، بیش از ۱۳۰ کودک در ژاپن حین تمرین جودو جان باخته‌اند؛ ورزشی که ژاپن احتمالا بیشترین مدال‌ها را در آن خواهد گرفت و به دلیل نبود نظارت نظام‌مند، بزرگسالانی که عامل مرگ آن‌ها بوده‌اند، بی هیچ گونه عقوبتی آزادانه می‌گردند.