رژه تیم پنج نفره افغانستان در میان دست‌افشانی و تشویق تماشاگران از مقابل پنج حلقه رنگارنگ المپیک ۲۰۲۰ توکیو؛ فرزاد منصوری و کیمیا یوسفی که لباس سنتی بر تن کرده‌اند، پرچم افغانستان را حمل و جمعه یکم مرداد را در تقویم ورزشی این کشور ثبت می‌کنند. لباس اصیل آن‌ها بین ۲۰۶ کشورِ شرکت‌کننده به چشم می‌آید اما در این لحظه آتش برای افغان‌ها دو معنای جداگانه دارد؛ مشعل المپیک و شعله‌های جنگ‌طلبی طالبان. ورزشکاران به پیروزی امیدوارند و می‌خواهند بر زخم‌های هموطنانشان مرهمی باشند. مردم افغانستان به مدال فکر می‌کنند اما فردای آن روز، طالبان برای برقراری صلح در افغانستان شرط می‌گذارند. آن‌ها اعلام می‌کنند که فقط در صورت جایگزین شدن حکومت و برکناری رئیس‌جمهور اشرف غنی از خون و آتش دست خواهند کشید. در این وضعیت، اولین مسابقه افغانستان آغاز می‌شود.

سوم مرداد، نام مهدی یاوری ورزشکارِ رشته تیراندازی ۱۰ متر با تفنگ بادی از المپیک خط می‌خورد؛ رده چهل‌وهفتم در بین ۴۷ ورزشکار. می‌گوید که تحت تاثیر فضا قرار گرفته و سطح رقابت بالا بوده است.

همان روز، عبدالله صدیقی، تکواندوکارِ افغان که در ترکیب تیم پناهندگان کمیته بین‌المللی المپیک حضور دارد، از حریف چینی شکست می‌خورد. سه مهاجر افغان عضو تیم ۲۹ نفره پناهندگان‌اند؛ جدا از صدیقی، معصومه علیزاده و نگاره شاهین نیز در رشته‌های دوچرخه‌سواری و جودو زیرِ پرچم افغانستان نیستند و بدون مرز به میدان می‌روند.

پنجم مرداد، رئیس‌جمهور غنی به مردم اطمینان می‌دهد که جمهوریت افغانستان حفظ می‌شود و وزارت دفاع این کشور اعلام می‌کند که در ۲۴ ساعت گذشته ۱۸۷ نفر از نیروهای طالبان کشته، ۱۱۲ نفر زخمی و دو نفر دستگیر شده‌اند. اخبار سیاسی روحیه‌بخش است اما برای دوستداران ورزش روز خوبی رقم نمی‌خورد. فرزاد منصوری، تکواندوکارِ ۱۹ ساله در وزن ۸۰ کیلوگرم از حریف کره جنوبی شکست می‌خورد و ناباورانه حذف می‌شود. او ۱۲ بر ۹ پیشتاز بود اما در چهار ثانیه پایانی با یک ضربه سه امتیازی برابر و سپس با اخطار، ۱۳ بر ۱۲ مغلوب شد و از رقابت‌ها کنار رفت. انگشت اتهام را در این شکست به سوی مربی و فدراسیون تکواندو نشانه می‌روند.

ششم مردادماه برای نگاره شاهین، جودوکار افغان تیم پناهندگان، روزِ شکست است. او که در روسیه اقامت دارد در وزن ۷۰ کیلوگرم مغلوب حریف برزیلی و حذف می‌شود. نگاره پرچم ندارد اما رئیس‌جمهور روز بیرق ملی را با شکوه برگزار می‌کند؛ او پرچم افغانستان را به اهتزاز درمی‌آورد و از ورزشکاران تقدیر می‌کند. غنی از صلح و آتش‌بس حرف می‌زند، در حالی که آزادی پنج هزار زندانی طالبان از سوی مجلس با هدف برقراری صلح، ثمربخش نبوده و طالبان خشونت را افزایش داده است. معصومه علیزاده که در رشته دوچرخه‌سواری جاده و با پرچم پناهندگان به المپیک توکیو آمده است، در رقابت ۲۴ نفره خانه آخر را انتخاب و خداحافظی می‌کند.

ارتشِ سه نفره افغانستان در المپیک هشتم مرداد را امیدوار شروع می‌کند اما انتهای این روز، باز هم شکست و ناکامی است که پیروز می‌شود و پرچمش را تکان می‌دهد. ورزشکاران روی زمین و زیرِ آب بازنده‌اند؛ دوومیدانی و شنا. کیمیا یوسفی، دونده ۱۰۰ متر، رکورد ملی افغانستان را می‌شکند و با ثبت زمان ۱۳ ثانیه و ۲۹ صدم ثانیه، جایگاه هفتم را بین ۹ شرکت‌کننده کسب می‌کند اما در مجموع امتیازات مرحله مقدماتی بین ۲۷ دونده در رده بیست ودوم قرار می‌گیرد و حذف می‌شود. فهیم انوری، شناگرِ آزاد ۵۰ متر نیز با ۲۷ ثانیه و ۲۶ صدم ثانیه در بین شش ورزشکار مقام پنجم را به دست می‌آورد و از رقابت‌ها کنار می‌رود.

نهم مرداد شاید برای آخرین ورزشکار افغانِ المپیک روز کامیابی و مدال نباشد اما برای ثبت در تاریخ ورزش این کشور حرفی برای گفتن دارد.

شاه محمود نورزهی پس از ۱۶ سال رکورد ملی دو ۱۰۰ متر افغانستان را می‌شکند. این فاصله را در ۱۱ ثانیه و چهار صدم ثانیه می‌دود و بین ۲۷ کشور رتبه نوزدهم را به خانه می‌برد. حالا او سریع‌ترین دونده تاریخ افغانستان است. آیا این افتخار برای کارنامه کشوری که بر مدار جنگ و کشتار می‌گردد، کافی است؟

پرونده دوازدهمین حضورِ ورزشکاران افغانستان در رقابت‌های المپیک با امیدواری شروع شد، با شجاعت پیش رفت و با ناکامی تمام شد اما جنگ در این کشور همچنان ادامه دارد.