مطالعه‌ای جدید به این نتیجه رسید که گروه‌های کاری که با زوم با هم ارتباط برقرار می‌کنند، در قیاس با آن‌هایی که در دفتر کار با هم دیدار می‌کنند؛ ایده‌های کمتر و با خلاقیت پایین‌تری پدید می‌آورند.

محققان دانشگاه‌های کلمبیا و استنفورد در ایالات متحده ارتباطی میان میزان نگاه کردن افراد به اطراف اتاق هنگام تولید ایده‌ها و کیفیت ایده‌هایی که به ذهنشان می‌رسد، ثبت کرده‌اند.

این یافته‌ها که در مجله نیچر منتشر شده است، هم با تجربه آزمایشگاهی و هم با مطالعه میدانی در کارگاهی مهندسی دارای دفاتری در پنج کشور، سازگار بود.

در تجربه‌های آزمایشگاهی، گروهی با بیش از ۶۰۰ بزرگسال به صورت دو به دو تقسیم‌بندی شدند و از آن‌ها خواسته شد پنج دقیقه به ایده‌هایی برای مصارف خلاق در مورد «فریزبی» یا «حباب‌پوش» (bubblewrap) فکر کنند.

سپس آن‌ها راهنمایی شدند که یک دقیقه برای انتخاب بهترین ایده وقت بگذارند. جفت‌ها را تصادفی برای کار کردن رودررو با یکدیگر یا از طریق فضای مجازی، به کار گرفتند.

محققان دریافتند که در قیاس با جفت‌های همکار در فضای واقعی، جفت‌های مجازی درمجموع به ایده‌های خلاق «بسیار کمتری» رسیده‌اند.

با این حال، آنان خاطرنشان کردند که کنفرانس ویدیویی همه جوانب فرایند ایده‌پردازی را مسدود نمی‌کند. آن‌ها سندیتی مبنی بر آنکه هنگام انتخاب بهترین ایده، این گروه‌ها تاثیر کمتری داشته باشند، نیافتند.

نویسندگان این مطالعه گفتند که نتیجه‌گیری‌ها با استفاده از تفاوت‌های موجود در ماهیت فیزیکی کنفرانس ویدیویی و تبادل نظرات رودررو به ‌دست آمده است.

این مطالعه ذکر کرد: «کنفرانس ویدیویی جلو ایده‌پردازی را می‌گیرد، زیرا شرکت‌کنندگان را بر روی صفحه نمایش متمرکز می‌کند»، و افزود که اثر این کار «از نظر روانشناختی سودمند نیست.»

محققان افزودند: «به دلیل اینکه شرکت‌کنندگان مجازی دامنه دید خود را به محیط به اشتراک گذاشته‌شده در صفحه نمایش محدود می‌کنند، در نتیجه تمرکز شناختی‌شان محدود می‌شود.»

«این تمرکز محدود، فرایند همجوشی لازم را برای ایده‌پردازی محدود می‌کند، حال آنکه افکار «شاخه شاخه» (branch out) می‌شوند و اطلاعات ناهمگونی را فعال می‌کنند که سپس برای شکل دادن ایده‌های تازه به هم می‌پیوندند.»

محققان این فرضیه را در تجربه دیگری آزمودند که در آن از ۱۵۱ جفت خواستند در اتاقی با ۱۰ وسیله، چه رودررو و چه به صورت مجازی، برای محصولی کاربردهای خلاق پیدا کنند.

در پایان این آزمایش، از شرکت‌کنندگان خواستند وسیله‌های داخل اتاق را به یاد آورند.

آنان دریافتند که آن‌هایی که به صورت مجازی کار کرده بودند، وقت بیشتری را صرف نگاه کردن به شریک خود کرده و زمان کمتری برای نگاه کردن به اطراف اتاق گذاشته بودند و وسیله‌های کمتری را به یاد می‌آوردند.

گروه‌هایی که رودررو با هم کار کرده بودند، زمان بیشتری را صرف نگاه کردن به اطراف اتاق کرده و وسیله‌های بیشتری را به یاد آورده بودند.

نکته حائز اهمیت، اینکه محققان دریافتند که هر دو عامل «به طرز چشمگیری با افزایش تعداد ایده‌های خلاق مرتبط بوده است.»

ملانی بروکس، نویسنده این مطالعه، استاد روانشناختی کاربردی در دانشکده بازرگانی دانشگاه کلمبیا، چنین نظر داد: «آن‌ها [گروه مجازی] مشخصا آنقدر بر کار در حال انجام متمرکز بودند که فکر کردن‌شان محدودتر شد.»

آدام گرین، پروفسور روانشناسی در دانشگاه جورج تاون که جزو این تحقیق نبود، چنین نظر داد که این امر به این دلیل است که چهره‌ها حواس ما را پرت می‌کنند.

گرین گفت: «[توجه به] چهره‌ها واقعا برای مغز ما مهم‌ است و توجه زیادی به نگاه کردن به چهره‌ها معطوف می‌کنیم.»

«وقتی با کسی رودررو باشیم، مودبانه به نظر نمی‌رسد که مدتی طولانی مستقیم به صورتش نگاه کنیم.»

این یافته‌ها سپس در میان گروهی شامل ۱۴۰۹ مهندس در شرکت زیرساختی مخابراتی چند ملیتی آزمایش شد.

پس از  یک ساعت حضور در کارگاه ایده‌پردازی، مهندسانی که مجازی کار کرده بودند، ایده‌های کلی کمتری در قیاس با جفت‌هایی به دست آورده بودند که رودررو فعالیت داشتند.

علاوه بر این، گروه‌های رودررو به طرز چشمگیری ایده‌های طرازاول‌تری در بستر ایده‌های پدید‌آمده داشتند.