احمد (نام مستعار) بازرگان افغان، روز پنجشنبه، یکم اردیبهشت، حدود ساعت هفت عصر از دفترش در منطقه کارته چهار کابل خارج شد و با خودرو زرهی به سمت خانه‌اش حرکت کرد. احمد برای حفظ جان خود، از طالبان مجوز استفاده از خودرو زرهی گرفته است.

در نزدیکی دانشگاه کابل، ناگهان سه خودرو نظامی ارتش سابق افغانستان که اکنون در اختیار نیروهای طالبان است، خودرو او را محاصره کردند. افراد مسلح او را به بهانه بازرسی بدنی از خودرو زرهی‌اش بیرون کشیدند و بعد سریع دست و پای را بستند، کلاه سیاهی بر سرش کشیدند، و از منطقه دور شدند. خودرو زرهی احمد همچنان در همان منطقه به حال خود رها شد. 

احمد را که چشم‌بند بر چهره داشت، به خانه‌ای بردند و او را همچنان دست و پا بسته و با چشم‌بند، در اتاق کوچکی انداختند که بیشتر شبیه به دستشویی بود. او دو شب در چنگ ربایندگانش بود. احمد می‌گوید ربایندگانش افرادی به شدت مذهبی بودند و یک دم از ذکر و عبادت فارغ نمی‌شدند. آنان هر روز احمد را کتک می زدند و  شکنجه می‌کردند و خواستار دریافت مبلغ درشتی پول از او می‌شدند.

التماس و زاری احمد  و توضیح آنکه دارای چنان مبلغی نیست، در افراد مسلح که بی‌شباهت به طالبان نبودند، اثری نداشت. اما بالاخره پس از شکنجه شدن فراوان، احمد پرداختن مبلغ هنگفتی پول را (که نمی‌خواهد رقم واقعی آن را افشا کند) پذیرفت. خانواده و دوستان احمد به سرعت سرمایه منقول خود، ازجمله طلاها و جواهرات اعضای خانواده، را به فروش رساندند تا مبلغ مورد نظر به دست آید. آن مبلغ سپس به افراد مسلح مزبور پرداخت شد و احمد به سادگی رها شد.

 احمد اکنون مشغول مداوای خود از اثرات شکنجه بدنی است. او هنوز از ضربه روانی ناشی از آن حادثه بهبود نیافته است و وقتی روایت خود را شرح می‌دهد، هر چند لحظه یک بار سکوت می‌کند و آب دهانش را فرو می‌دهد. او نمی‌خواهد نام واقعی‌اش در گزارش ذکر شود، زیرا نگران است که افرادی که او را ربودند، هر لحظه می‌توانند بار دیگر او را بیابند.

رجوع خانواده احمد به یکی از مقام‌های مهم طالبان در حکومت هم سودی نبخشید و او حتی مدعی شد که مامور پلیس ناحیه ربوده شدن احمد، به تماس تلفنی‌ را پاسخ نداده است. 

روایتی که احمد بی‌واسطه با ایندیپندنت فارسی در میان گذاشته است، روایت ده‌ها تن دیگر مانند او است که در ۹ ماه گذشته در افغانستان با چنین وضعیتی رو‌به‌رو شده‌اند.

هرچند، این روایت چندان هم تازه نیست و در دوران حکومت پیشین نیز چنین ماجراهایی برای بازرگانان افغان رخ می‌داد. اما تفاوت این است که در آن زمان ربایندگان می‌کوشیدند هیچ اثری از خود باقی نگذارند و حتی مراقب بودند که کسی چهره آنان را نبیند. اما اکنون آنان چنین مواردی را رعایت نمی‌کنند و گویی هراسی از شناخته شدن ندارند.

در ماجرای اخیر، ربایندگان در حالی که هوا هنوز کاملا تاریک نشده بود، خودرو زرهی یک بازرگان را متو‌قف کردند، هیچ‌یک از آنان چهره خود را نپوشانده بود، و مهم‌تر از همه، خودروهای آنان همان رنجرهای ارتش ملی سابق بود که در پی فروپاشی حکومت سابق، در اختیار نیروهای طالبان قرار گرفته است. 

ربودن بازرگانان افغان حالا به یک معامله پرسود برای طالبان بدل شده است. به دلیل تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی، بخشی از فرماندهان طالب نتوانسته‌اند به منابع بی حد مالی دولت دست یابند و مجبورند برای گذران امور خود، به فعالیت‌های غیرقانونی روی آورند.

گزارش آزادی «عبدالرئوف» که چندی پیش با مدارک محکم و مستند در ایندپندنت فارسی منتشر شد، نشانه بارز دست داشتن طالبان در ربودن بازرگانان افغان است. احمد خوش‌شانس بوده است که پس از پرداخت پول، آزاد شده است. افراد زیادی در این گونه ماجراها هم دارایی، و هم زندگی خود را از دست داده‌اند. 

دکتر نادر عالمی، پزشک مشهور مزارشریف، از کسانی بود که به چنین سرنوشتی دچار شد. هرچند خانواده او ۳۵۰ هزار دلار به ربایندگانش باج دادند، اما باز هم تنها جسد دکتر عالمی به خانواده‌اش رسید. به نظر می‌رسد که با دسترسی نداشتن فرماندهان طالبان به منابع مالی چشمگیر، بخشی از آنان به شیوه‌های دیگری چون باج‌گیری برای برطرف کردن کمبود مالی خود روی آورده‌اند.