فرانسه از گذشته تاکنون، روابط ویژه‌ای با لبنان داشته است. نه علاقه‌مندی فرانسوی‌ها به این کشور کم شده و نه از همدردی امانوئل مکرون، رئیس‌جمهوری فرانسه، به لبنان چیزی کاسته شده است.

در واقع، روابط لبنان و فرانسه در عمق تاریخ ریشه دوانده و لبنان همیشه جایگاه ویژه‌ای در سیاست خارجی فرانسه داشته است. دولت‌ها و ریاست‌جمهوری فرانسه از زمان استقلال و در طول سال‌های بعد همواره به‌دنبال حفظ این روابط ویژه بوده‌اند.

با این حال، حفظ این روابط ویژه کار آسانی نبوده و نیست؛ زیرا افزون بر تعدد دیدگاه‌ها و رقابت گروه‌های مختلف داخلی و تاثیر تحولات لبنان بر منطقه، کشورهای متعددی به امور لبنان علاقه‌مندند و می‌خواهند در ارتباط با مسائل مرتبط با این کشور نقش ایفا کنند. پس از شروع جنگ ۱۹۷۵، به محض اینکه فرانسه در لبنان دست به کار شد، ایالات متحده علاوه بر سازماندهی ورود ارتش سوریه، حد و مرز روابط خود را با تهاجم اسرائیل از جنوب مشخص کرد و ضمن ابراز علاقه‌مندی به ژنرال میشل عون، سعی کرد در تمامی مسائل مرتبط با لبنان نقش ایفا کند. با این حال، آمریکا برای سرنگونی میشل عون به دلایلی که مرتبط با منافع منطقه‌ای گسترده‌تر بود، از رژیم سوریه حمایت کرد.

کمک‌های اقتصادی و مالی فرانسه همواره به لبنان ادامه داشت، افزون بر اینکه پاریس پیوسته به‌دنبال برگزاری کنفرانس‌هایی برای جلب کمک مالی به لبنان بود و قدرت‌های بین‌المللی و عربی را به همکاری در این راستا تشویق می‌کرد. با این حال، لبنان در بسیاری از عرصه‌های سیاسی سرنوشت‌ساز منتظر مداخله آمریکا بود. به همین ترتیب، امروز نیز مرحله انتظار با پیش‌بینی اینکه آمریکایی‌ها چه خواهند کرد، طولانی شده است. فرانسوی‌ها، علی‌رغم انگیزه قوی‌شان پس از فاجعه انفجار بندر بیروت، نتوانستند در موضع کسانی که با ژان ایو لودریان دیدار کرده‌اند تغییری اندک ایجاد کنند. فرانسه پیش از تلاش برای نقش‌آفرینی در حل بحران ریاست‌جمهوری، طرحی را ارائه کرد که به نتیجه نرسید. از سوی دیگر، فرانسوی‌ها ابتکاراتی را در ارتباط با ساختار حکومت و اصلاحات ارائه کردند، اما تصمیم‌گیرندگان حاضر به پایبندی به آن نشدند و زمانی که چالش خلا ریاست‌جمهوری مطرح شد، این موضوع فرانسه را با بن‌بست شدید دیگری روبه‌روکرد.

لودریان از همه این مسائل آگاه است، به همین دلیل، او در اظهارات اخیرش سعی داشت بگوید که برای شنیدن دیدگاه‌‌ها و پیشنهادها آمده است؛ این در حالی است که همه می‌دانیم که برای دانستن ماهیت تحولات لبنان نیازی به گوش دادن به حرف کسی نیست، زیرا پرده از همه چیز برداشته شده است و همه طرف‌ها دیدگاه‌ها و پیشنهادهای خود را با صدای بلند بیان می‌کنند.

لودریان قول داد که شاید در ماه ژوئیه بار دیگر به لبنان بازگردد. البته او به لبنان بازخواهد گشت، اما دوره انتظار کنونی را تا زمانی‌که تحولی بزرگ‌تر از لبنان در سطح منطقه رخ ندهد، تمدید می‌کند. شاید او در انتظار پدیدار شدن سرنوشت تفاهم ایران و آمریکا باشد که تلاش‌های بسیاری برای رسیدن به آن می‌شود. به گفته تحلیلگران ایرانی، این بار، پرونده هسته‌ای بخش کوچکی از مذاکرات جاری بین دو طرف را تشکیل می‌دهد، در حالی‌که بخش عمده‌ گفت‌وگوها به مسائل مهم دیگری همچون تحریم‌ها و مسائل منطقه‌ای اعم از تحولات لبنان، یمن، سوریه، عراق و نقش ایران در ایجاد آرامش در کرانه باختری اختصاص دارد.

به نظر می‌رسد برای اینکه لودریان از نتایج گفت‌وگوهای مسقط و دوحه که ماهیت روابط ایران و آمریکا را رقم خواهد زد، آگاه شود، باید مدت کافی را در استراحت به سر برد. البته آن زمان معلوم خواهد شد که آیا فرانسه می‌تواند در روند انتخاب رئیس‌جمهوری جدید لبنان نقشی ایفا کند یا خیر.

برگرفته از روزنامه نداءالوطن