هشتاد‌ویکمین جشنواره فیلم ونیز از ۲۸ اوت تا هفتم سپتامبر برگزار می‌شود و در آن فیلم‌هایی از سراسر جهان در بخش‌های مختلف در حال رقابت هستند. نشریه فریز برخی فیلم‌های شاخص جشنواره ونیز را بررسی کرده است.
دختربچه (Babygirl) به کارگردانی هالینا رین نگاهی متفاوت و تازه به تمایلات جنسی زنان مسن است؛ موضوعی که در هالیوود به‌ندرت در کانون توجه قرار می‌گیرد. در این فیلم نیکول کیدمن نقش رومی، مدیرعاملی موفق، را بازی می‌کند که در مواجهه با کارآموزی جوان، زیر بار امیالش دست و پا می‌زند.
«بروتالیست» (Brutalist) ساخته بردی کوبرت، کارگردان و بازیگر آمریکایی، درام تاریخی حماسی، با هنرمندی آدرین برودی است که احتمالا به اسکار هم راه خواهد یافت. آدرین برودی که قبل از این در فیلم «پیانیست» (The PIanist) در نقش لهستانی بازمانده از جنگ جهانی دوم، خوش درخشیده بود، این بار هم در هیبت یک معمار یهودی مجارستانی ظاهر می‌شود که از اروپای جنگ‌زده به آمریکا می‌گریزد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
فیلم کوتاه «توده‌های آب» (Bodies of Water) ساخته چلانی بودین کوئنتین و کارولین لورین‌ــ‌بیوکیج فیلم کوتاه ۳۶۰ درجه‌ای است که در بخش «چند جانبه» یا «فراگیر» (Immersive) (عنوان Venice VR Expanded به Venice Immersive تغییر یافته است تا رشد رسانه‌های همه‌جانبه فراتر از فناوری‌های واقعیت مجازی و تمام ابزارهای بیان خلاقانه XR را دربرگیرد) به نمایش درآمد. این فیلم به شکلی نوآورانه از فناوری‌های جدید برای خلق تجربه‌ای همه‌جانبه و حسی استفاده می‌کند و مخاطبان را به درون دنیایی مملو از آب و حرکت، دعوت می‌کند.
«و فرزندانشان پس از آن‌ها» (And Their Children After Them)، اثر برادران لودویک و زوران بوکرمن، اقتباسی از رمانی همنام، نوشته نیکولا متیو در سال ۲۰۱۸ است و ماجرای دو پسر را در یکی از شهرهای کوچک فرانسه روایت می‌کند که می‌خواهند برای اولین بار رابطه جنسی را تجربه کنند. آن‌ها در پی تحت تاثیر قرار دادن دختری در مهمانی، به جان هم می‌افتند و درگیر انتقامی می‌شوند که تا بزرگسالی ادامه می‌یابد. این فیلم دلچسب و در عین حال غم‌انگیز، با فیلمبرداری زیبا و موسیقی متن راک دهه ۱۹۹۰، روایت پرشور برادران بوکرمن از احساسات نسل آن‌ها و گرفتار شدن در مشکلات اقتصادی و اجتماعی فزاینده است.
Bestiari, Erbari, Lapidari، ساخته ماسیمو دانولفی و مارتینا پرنتی، مستندی بلند‌پروازانه است که از مخاطبان می‌خواهد نگاه «انسان‌محور» را کنار بگذارند و مانند دانشمندان علوم طبیعی، وجود بشریت را در خط زمانی زمین و تنها به‌مثابه یک لحظه یا در واقع یک خطا ببینند.
همان‌طور که این فیلم نشان می‌دهد، اشتیاق بشر برای مطالعه و دسته‌بندی گونه‌های زنده عمدتا به استفاده از آن‌ها به روش‌های وحشتناک منجر شده است. به عنوان مثال، در بخش اول، فیلم تصاویر حیواناتی را می‌بینیم که با خوراندن دارو، تشریح یا کالبدشکافی شده‌اند و گاه هدف سوءاستفاده قرار گرفته‌اند. بخش دوم فیلم، زندگی روزمره زیست‌شناسان باغ گیاه‌شناسی پادائو را بررسی می‌کند. در طول این بخش صدایی به ما یادآوری می‌کند که زندگی ارگانیک که مقاومت و دوام آن بسیار بیشتر از انسان‌ها است، از هر فاجعه ساخته دست بشر جان سالم به در خواهد برد. سپس در بخش سوم، نشان می‌دهد که در دوران جنگ جهانی دوم چگونه از ایده‌های زیست‌شناسان برای کشتار انسان‌ها سوءاستفاده شد.
