جنگ در بیشتر مناطق ناامن افغانستان با شدت بسیاری در جریان است. استان‌های هلمند، قندهار، غزنی، ارزگان، کندز و تعدادی دیگر از استان‌های افغانستان، همین حالا شاهد درگیری‌های شدیدند.

از سویی طالبان راهبرد‌های جدیدی را برای جنگ علیه دولت افغانستان به دست گرفته است، از جمله ترور‌های کور در سطح شهر‌ها. هرچند اکثریت افرادی که ترور می‌شوند، هیچ گونه دشمنی مستقیمی با طالبان ندارند اما مرگ آنان فشار افکار عامه را بر دولت افغانستان بیش از حد ساخته است.

ترور‌های کور بیشتر از این که طالبان را آماج خشم مردم قرار دهد، دولت را به دلیل ناتوانی در مهار این ترور‌ها هدف قرار می‌دهد و این همان چیزی است که حامیان اطلاعاتی طالبان به عنوان هدف بالقوه در نظر دارند.

از سوی دیگر حملات انتحاری به خصوص با استفاده از خودرو‌های پر از مواد منفجره هم افزایش یافته است که سطح تلفات را به شدت بالا می‌برد. این مساله نیز به دلیل غیرقابل مهار بودنش، روی افکار عمومی تاثیر منفی گذاشته و در نتیجه فاصله آنان از دولت بیشتر شده است.

عمده‌ترین دلیل افزایش جنگ در افغانستان و گسترش مناطق درگیر، بازگشت بخش زیادی از نیروهای سابقا زندانی طالبان به جبهه‌های جنگ است. زندانی‌هایی که بر اساس توافق سیاسی میان دولت آمریکا و طالبان، رهاسازی شدند. این افراد دوباره به سنگر‌های جنگ برگشته‌اند و جنگ علیه دولت افغانستان را شعله‌ورتر کرده‌اند.

اخیرا سرور دانش معاون دوم آقای غنی رئیس جمهور افغانستان در اظهار نظری گفت که اکثریت طالبانی که از زندان‌های افغانستان آزاد شده‌اند برخلاف تعهدی که داده‌اند، دوباره به سنگر‌های جنگ برگشته‌اند.

آقای دانش گفت طالبان به دلیل ‌عدم‌انعطاف‌پذیری، دلیل بن‌بست اصلی مذاکرات صلح شده‌اند و مذاکرات تاکنون هیچ گونه پیشرفتی نداشته است. پیش از این نیز دکتر عبدالله عبدالله رئیس شورای عالی مصالحه ملی گفته بود که بخشی از طالبان آزاد شده از سوی دولت افغانستان، دوباره به سنگر‌های جنگ برگشته‌اند. آقای عبدالله گفته بود که برگشت دوباره آن‌ها به جبهه‌های جنگ به معنای نقض توافق‌نامه صلح میان این گروه و دولت آمریکا است.

طالبان در مقابل اظهارنظر‌های مقام‌های دولت افغانستان واکنش نشان دادند. ذبیح الله مجاهد سخنگوی گروه طالبان به رسانه‌ها گفت که برگشت طالبان به جبهه‌های جنگ «تبلیغات دولت» (پروپاگاندا) است و به این افراد از سوی رهبری طالبان گفته شده که با خانواده‌های خود و تحت آموزش و یا درمان باشند.

اما در واقع بر کسی پوشیده نیست که آن‌ها دوباره به جنگ برگشته‌اند. برخی از اعضای طالبانی که در چند ماه گذشته کشته یا بازداشت شده‌اند، پیش از این به عنوان زندانی انگشت‌نگاری شده‌ بودند و مشخصاتشان نزد دولت افغانستان محفوظ است. همچنان گفته می‌شود که در حمله تروریستی به دانشگاه کابل از افرادی استقاده شده است که جزو همین افراد آزاد شده از زندان‌های دولت افغانستان بوده‌اند.

روشن شدن حضور دوباره طالبان در سنگر‌های جنگ علیه دولت افغانستان، می‌تواند اثرات مشخصی داشته باشد. مسلما نخستین تاثیرش روی افکار عامه در قبال دولت افغانستان است. بار دیگر خشم مردم از دولت برانگیخته خواهد شد. زیرا در همان زمان هم چهره‌های زیادی نسبت به آزادسازی طالبان زندانی نگرانی خود را ابراز کردند.

واقعیت این است که دولت افغانستان هم چندان راضی به رهایی زندانیان طالب نبود اما فشار دولت آمریکا، بالاخره تاثیر خود را گذاشت و دولت افغانستان ناگزیر به آزادی پنج هزار زندانی شد. از سوی دیگر مشخص شد حضور طالبان زندانی می‌تواند بر دولت آمریکا نیز فشار بیاورد.

برگشت طالبان زندانی به جنگ، نقض آشکار توافق صلح است و آمریکا می‌تواند توجیه کافی برای افزایش حملات هوایی خود علیه طالبان داشته باشد. این مساله بر مذاکرات صلح نیز اثر قابل ملاحظه‌ای دارد. طالبان مجبور خواهند شد تا در روند مذاکرات انعطاف بیشتری از خود به خرج دهند. زیرا آنان تلاش دارند تا نشان دهند که به تمامی مواد توافق صلح پایبند بوده‌اند. اما در کنار افزایش خشونت‌ها، برگشت طالبان زندانی به جنگ، صورت دیگر از نقض توافق صلح است.