کارشناسان سازمان ملل متحد به مناسبت هشتم مارس، روز جهانی همبستگی زنان، از نابودی پیشرفت‌ها و دستاوردهای زنان در دو دهه اخیر ابراز نگرانی کردند. 

این کارشناسان گفتند که وضعیت حقوق زنان و دختران در افغانستان به دوران قبل از سال ۲۰۰۲ بازگشته است.

در بیانیه مطبوعاتی کارشناسان سازمان ملل متحد آمده است: «زنان افغانستان پس از سال‌ها محرومیت از حقوق خود و در رژیم قبلی طالبان، سال ۲۰۰۲ روز جهانی زن را پر از امید جشن گرفته بودند. این روز در افغانستان و در مقر سازمان ملل متحد با موضوع «زنان افغان امروز: واقعیت‌ها و فرصت‌ها» گرامی داشته شد. در آن روز، جامعه جهانی گفت که وضعیت اسفبار زنان أفغانستان، توهین به تمام معیارهای کرامت، برابری و انسانیت بوده است.»

به گفته کارشناسان سازمان ملل متحد، زنان افغانستان پس از ۲۰۰۲، به پیشرفت‌هایی در زمینه حق آموزش و کار دست یافتند، اما پس از روی کار آمدن دوباره طالبان، زنان از حقوق و آزادی‌های اساسی خود محروم شدند. 

به گفته آنان، در این دوره زنان کاملا از تمامی مناصب دولتی و قوه قضائیه حذف شده‌اند و با قوانین سختگیرانه در زمینه پوشش مواجه‌اند و بدون همراهی «محرم»، حق ندارند بیش از ۷۵ کیلومتر سفر کنند. 

کارشناسان سازمان ملل متحد از طالبان خواستند که اگر محدودیت در زمینه آموزش برای دختران و زنان موقتی است، تا دو هفته دیگر که سال جدید آموزشی شروع می‌شود، ممنوعیت آموزش دختران را در مدارس و دانشگاه‌ها لغو کنند. 

آن‌ها از جامعه جهانی خواستند که به حمایت قوی از زنان افغان ادامه دهند و تعامل خود را با طالبان، به تامین شدن حقوق اساسی زنان و دختران مشروط کنند.

کارشناسان سازمان ملل به نقل از روایت‌های متعددی از زنان افغان، گزارش دادند که آنان زیر سلطه طالبان، شبیه به زندان در انزوا و خفگی زندگی می‌کنند و بسیاری‌ از آن‌ها به مراقبت‌های پزشکی و حمایت‌های روانی دسترسی ندارند.

آن‌ها هشدار دادند که قربانیان خشونت‌های جنسی به خدمات مراقبتی روانی و پزشکی نیاز دارند، اما این حق از آنان سلب شده است.

در دوران حکومت طالبان بیشتر زنان از مشاغل، تحصیل و فعالیت‌های اجتماعی منع و خانه‌نشین شده‌اند، و این شرایط، افزایش خشونت‌های خانوادگی را در پی داشته است.

طالبان با سرنگونی حکومت پیشین افغانستان، بیش از یک سال و نیم است که قدرت را در اختیار دارند و در حکومت آن‌ها هیچ زنی در مسند دولتی حضور ندارد.

طالبان راهپیمایی‌ها و تجمع‌های اعتراضی زنان را سرکوب کردند و شماری از زنان معترض را مضروب، شکنجه و بازداشت کردند.

طالبان در نیمه دوم دهه ۹۰ میلادی نیز بر افغانستان تسلط داشتند و در آن زمان نیز دختران و زنان را از رفتن به مدرسه و دانشگاه‌ محروم، و بیشتر زنان را به انزوا و خانه‌نشینی وادار کرده بودند.

با سرنگونی رژیم طالبان در ۲۰۰۱ با حمله ائتلاف جهانی به رهبری آمریکا، فصل جدیدی در راستای رشد و پیشرفت زنان در افغانستان گشوده شد. 

در این دوران دختران و زنان زیادی فرصت آموزش یافتند و توانستند دوشادوش مردان در جامعه کار کنند. 

با سرنگونی حکومت پیشین، تاریخ در افغانستان دوباره تکرار شده است و زنان بار دیگر در حصار زندان طالبان اسیر شده‌اند و هیچ راه گریزی در برابر خود نمی‌بینند.