دانشمندان ژن مرتبط با طول عمر را از موش کور صحرایی (مول) برهنه به موش [معمولی] منتقل کردند، پیشرفتی که به بهبود سلامت و افزایش طول عمر موش معمولی منجر شده است.
پژوهشگران مدت‌هاست که درمورد طول عمر موش‌های کور صحرایی برهنه و مقاومت ویژه آن‌ها در برابر بیماری‌های مرتبط با افزایش سن مطالعه می‌کنند.
در مطالعه‌ای جدید که به‌تازگی در نشریه نیچر منتشر شده است، ژن خاص مسئول افزایش ترمیم سلولی در موش کور صحرایی برهنه به موش معمولی منتقل شد که به افزایش تقریبا ۵ درصدی میانگین طول عمر و بهبود کلی سلامت [موش‌های معمولی] منجر شد.
دانشمندان، از‌جمله دانشمندان دانشگاه روچستر در ایالات متحده آمریکا، می‌گویند این یافته‌ها فرصت‌های هیجان‌انگیزی را برای ابهام‌زدایی از رازهای پیری و افزایش طول عمر انسان ایجاد می‌کند.
ورا گوربونوا، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «مطالعه ما این اصل را اثبات می‌کند که می‌توان از ساز‌و‌کارهای ویژه طول عمر که در گونه‌های پستاندارانی با عمر طولانی تکامل یافته است، برای افزایش طول عمر سایر پستانداران بهره گرفت.»
دانشمندان توانستند ژنی را به موش‌های معمولی منتقل کنند که مسئول تولید اسید هیالورونیک با وزن مولکولی بالا (HMW-HA) است - مولکولی که مسئول مقاومت غیرعادی موش‌های کور صحرایی برهنه در برابر سرطان است.
مطالعه‌های پیشین نشان داده‌اند که HMW-HA موش کور صحرایی حدود ۱۰ برابر موش معمولی و انسان است، و وقتی ژن این مولکول از موش‌های صحرایی حذف شد، سلول‌های آن‌ها بیشتر احتمال داشت که تومور ایجاد کنند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
دانشمندان در این پژوهش جدید، با اصلاح ژنتیکی موش‌های معمولی، نسخه ژن هیالورونان سنتاز دو موش کور صحرایی برهنه، مسئول ساخت پروتئین تولیدکننده HMW-HA را به وجود آوردند.
به گفته این دانشمندان، موش‌های معمولی که نسخه این ژن موش‌های کور صحرایی برهنه را دریافت کردند، در برابر تومورهای پیش‌بینی‌ناپذیر و سرطان پوست ناشی از مواد شیمیایی مقاومت بیشتری نشان دادند.
پژوهشگران گفتند سلامت کلی موش‌های اصلاح‌شده ژنتیکی نیز بهبود یافت و از موش‌های معمولی بیشتر عمر کردند.
در قسمت‌های مختلف بدن این موش‌ها میزان التهاب کمتری نیز دیده شد که نشانگر پیری کندتر است، و همچنین روده سالم‌تری داشتند.
به گفته پژوهشگران، این یافته‌های جدید فرصت‌های تازه‌ای را برای افزایش طول عمر و کاهش التهاب در انسان ایجاد می‌کند.
آندری سلوانوف، نویسنده دیگر این مطالعه، گفت: «هم‌اکنون مولکول‌هایی را شناسایی کرده‌ایم که تجزیه هیالورونان را کاهش می‌دهند و در آزمایش‌های پیش-بالینی آن‌ها را آزمایش می‌کنیم.»
دکتر سلوانوف گفت:«امیدواریم که یافته‌های ما نخستین نمونه‌ای باشد که نشان می‌دهد چگونه می‌توان از سازگاری‌های طول عمر یک گونه جانوری با عمر طولانی برای افزایش طول عمر و سلامت انسان بهره گرفت و در آینده نیز موارد بیشتری ارائه شود.»
© The Independent
