طبق نتایج مطالعه‌ای جدید، محدود کردن زمان نشستن جلو تلویزیون به حداکثر یک ساعت در روز می‌تواند به کاهش خطر بیماری‌های قلبیعروقی در افرادی که احتمال ابتلا به دیابت نوع ۲ در آن‌ها بالا است، کمک کند.
نتایج این مطالعه که روز چهارشنبه در مجله انجمن قلب آمریکا (Journal of the American Heart Association) منتشر شد، نشان داد افرادی که روزانه یک ساعت یا کمتر تلویزیون تماشا می‌کردند، در ۱۰ سال آینده کمتر در خطر ابتلا به بیماری‌های قلبیعروقی ناشی از تصلب شرایین (آترواسکلروتیک) بودند.
آترواسکلروزیس یا آترواسکلروتیک به وضعیتی گفته می‌شود که در آن پلاک‌های چربی، کلسیم یا سایر مواد در دیواره‌های شریان‌ها تجمع می‌یابند و باعث تنگ شدن و سخت شدن آن‌ها می‌شوند. این امر می‌تواند جریان خون را محدود کند و خطر ابتلا به بیماری‌های قلبیعروقی مانند حمله قلبی، سکته مغزی و بیماری شریان محیطی را افزایش دهد.
دکتر یانگ‌وون کیم، نویسنده اصلی مطالعه و استاد دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه هنگ‌کنگ در پوکفولام، می‌گوید: «دیابت نوع ۲ و سبک زندگی بی‌تحرک از جمله نشستن طولانی‌مدت، از عوامل خطر اصلی در ابتلا به بیماری‌های عروقی آترواسکلروتیک‌اند. مطالعه ما در مورد اثر محدود کردن زمان تماشای تلویزیون در پیشگیری از بیماری‌های عروقی آترواسکلروتیک برای همه افراد و به‌ویژه در کسانی که برای ابتلا به دیابت نوع ۲ استعداد ژنتیکی بالایی دارند، بینش‌های جدیدی ارائه می‌دهد.»
به گزارش هارت، محققان در این مطالعه، سوابق ژنتیکی، سبک زندگی و پزشکی موجود از ۳۴۶ هزار و ۹۱۶ بزرگسال را در یک پایگاه داده بیومدیکال و منبع تحقیقاتی بزرگ در بریتانیا تحلیل کردند. شرکت‌کنندگان به طور میانگین ۵۶ ساله بودند و تقریبا ۱۴ سال پیگیری شدند. در این مدت ۲۱ هزار و ۲۶۵ نفر به بیماری‌های عروقی آترواسکلروتیک (ASCVD) مبتلا شدند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
برای پیش‌بینی احتمال ابتلای فرد به یک بیماری یا شرایط خاص از نمره‌های ریسک پلی‌ژنیک (Polygenic risk scores) استفاده می‌شود که با ترکیب اطلاعات از بسیاری از واریانت ژنتیکی به دست می‌آید. محققان با استفاده از ۱۳۸ واریانت ژنتیکی مرتبط با دیابت نوع ۲، نمره‌های ریسک پلی‌ژنیک برای هر شرکت‌کننده در مطالعه را محاسبه و سپس آن‌ها را بر اساس ریسک پایین، متوسط یا بالا برای این بیماری طبقه‌بندی کردند. سپس با استفاده از پرسشنامه‌های خودگزارش‌دهی، زمان تماشای تلویزیون شرکت‌کنندگان را طبقه‌بندی و آن‌ها را به دو گروه تقسیم کردند: کسانی که روزانه یک ساعت یا کمتر تلویزیون می‌دیدند و کسانی که روزانه دو ساعت یا بیشتر تلویزیون می‌دیدند.
حدود ۲۱ درصد شرکت‌کنندگان گزارش دادند که روزانه یک ساعت یا کمتر تلویزیون می‌بینند. ۷۹ درصد شرکت‌کنندگانی که روزانه دو ساعت یا بیشتر تلویزیون می‌دیدند، فارغ از ریسک ژنتیکی آن‌ها برای دیابت نوع ۲، حدود ۱۲ درصد بیشتر از همتایانشان که کمتر تلویزیون می‌دیدند، در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های عروقی آترواسکلروتیک بودند. افرادی هم که ریسک ژنتیکی متوسط و بالا برای دیابت نوع ۲ داشتند، در صورتی که زمان تماشای تلویزیون خود را به یک ساعت یا کمتر در روز محدود می‌کردند، خطر ابتلای آنان به بیماری‌های عروقی آترواسکلروتیک بیشتر نمی‌شد.
در حالی که افرادی که برای دیابت نوع ۲ ریسک ژنتیکی پایینی داشتند و روزانه حداقل دو ساعت تلویزیون تماشا می‌کردند، خطر ابتلا به بیماری‌های عروقی آترواسکلروتیک در طول ۱۰ سال آینده کمی بیشتر از افرادی بود که ریسک ژنتیکی بالاتری داشتند اما زمان تماشای تلویزیون خود را به یک ساعت یا کمتر محدود کرده بودند (۲.۴۶ درصد در مقابل ۲.۱۳ درصد).
به گفته دکتر منگیائو وانگ، یکی از نویسند‌گان این مطالعه از دانشگاه هنگ‌کنگ، «این نشان می‌دهد که کاهش زمان تماشای تلویزیون می‌تواند یک هدف رفتاری کلیدی برای پیشگیری از بیماری‌های عروقی آترواسکلروتیک مرتبط با ژنتیک دیابت نوع ۲ باشد و در آینده باید بیشتر تلاش شود که مردم و به‌ویژه آن‌هایی را که در معرض ریسک ژنتیکی بالا برای دیابت نوع ۲ هستند، تشویق کنند زمان کمتری را جلو تلویزیون بگذرانند».
