از سال ۱۹۷۶ که جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو (Toronto International Film Festival) که به اختصار به آن تیف TIFF می‌گویند به راه افتاد، خیلی زود موفق شد جای خود را در بین جشنواره‌ها باز کند. این جشنواره هر چند هیئت داوری ندارد و جشنواره‌‌ای غیر رقابتی محسوب می‌شود، اما فیلم‌هایی که در این جشنواره پذیرفته می‌شوند، در کشور خود هم دارای ارج و قرب بیشتری می‌شوند. امسال به دلیل کرونا و بیماری کووید ۱۹ احتمال داده می‌شد که جشنواره برگزار نشود، اما خوشبختانه به دلیل مدیریت بسیار خوب مردم و دولت کانادا، کرونا صدمه زیادی به کانادا نزد و برگزارکنندگان این جشنواره اعلام کرده‌اند که جشنواره طبق معمول برگزار می‌شود.
این جشنواره فیلم، غیررقابتی است و در سپتامبر هر سال در تورنتو برگزار می‌شود.
پنجشنبه شب پس از روز کارگر (که در کانادا در نخستین دوشنبه ماه سپتامبر برگزار می‌شود) کار خود را آغاز می‌کند و تا ده روز ادامه دارد. در این مدت تماشاگران می‌توانند به فیلم مورد علاقه خود جایزه بدهند. هر چند هیچ فیلم ایرانی تاکنون بهترین فیلم جشنواره از نگاه تماشاگران نشده است، اما بسیاری از فیلم‌ها از جمله «قصه‌ها»ی رخشان بنی‌اعتماد توانست جایگاه ویژه‌ای به دست آورد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
در سال‌های اخیر، این جشنواره به یکی از تاثیرگذارترین رویدادهای سینمایی در بازار آمریکای شمالی تبدیل شده است و امسال میزبان فیلم‌های جدید سینماگران سرشناسی چون توماس وینتربرگ، ورنر هرتزوگ، میرا ناییر، میشل فرانکو، هالی بری، اسپایک لی، ویگو مورتنسن، یاسمیلا زبانیچ، جیانفرانکو روزی، نائومی کاواسه و ... خواهد بود.
در سال جاری دو فیلم از ایران پذیرفته شده است.
یکی فیلم «بندر بند» از آخرین ساخته‌های منیژه حکمت، و دیگری «خط فرضی» از فرنوش صمدی که نخستین فیلم بلندش است. این که دو زن از دو نسل مختلف انتخاب شده‌اند تا در این جشنواره حضور یابند، خودش به خودی خود خبر خوب و مثبتی‌ست و این که هر دو فیلم درواقع نمایش افتتاحیه خود را در این جشنواره دارند، خبر خوب دیگر.
«بندر بند» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی منیژه حکمت و دخترش مهشید آهنگرانی فراهانی، فیلمی «جاده‌ای»، پر از چشم اندازهای به‌یادماندنی و مملو از موسیقی در میانه سیل خانمان‌برافکن در ایران است.
از بازیگران فیلم می‌توان به رضا کولغانی، امیرحسین طاهری، مهدیه (مهلا) موسوی، و پگاه آهنگرانی، دختر دیگر منیژه حکمت، اشاره کرد.
منیژه حکمت درباره «بندر بند» گفته است: «غریزه شگفت‌انگیز مادرانه که کاراکترهای قبلی فیلم‌هایم به مدد آن سعی می‌کردند از فاجعه‌ای سهمگین در موقعیت‌های بحرانی اجتماعی جلوگیری کنند، مرا به سراغ نسل جوان برد. نسلی که زندگی کردن را خیلی خوب آموخته است، اما در اکثر مواقع، امید و آرزوهای آن‌ها برای ادامه زندگی با راه‌های بسته و پل‌های شکسته روبه‌رو است...»
تنها چیزی که می‌توان در مورد این فیلم اضافه کرد، این است که پخش بین‌المللی آن به عهده شرکت ایریماژ است.
عوامل فیلم «بندر بند» عبارتند از:
نویسندگان فیلمنامه: منیژه حکمت، مصطفی زندی
مدیر فیلمبرداری: سجاد آورند
طراح صحنه: فرهاد فزونی
تدوین: نوید توحیدی
موسیقی: فرشاد فزونی
مدیر تولید: جعفر عروجی
جانشین تولید: داریوش حکمت
طراحی و ترکیب صدا: آرش قاسمی
صدابردار: محمد حسین کاوه
طراح لباس: ندا نصر
تیتراژ: فرهاد فزونی
پشتیبانی تولید: افروز شادکی
و سرانجام این که محصول بامداد فیلم و کپ فیلم است.
خانم فرنوش صمدی که نخستین فیلم بلند سینمایی او «خط فرضی»، دیگر فیلم پذیرفته شده در این جشنواره حضور دارد، صمدی در صفحه اینستاگرام خود نوشته است: «تشکر ویژه دارم از تمامی عواملم، تمام کسانی که منو حمایت کردن و در این مسیر پر از پستی و بلندی همراهم بودند. به حضور همه‌تون افتخار می‌کنم.»
بازیگران اصلی «خط فرضی» عبارتند از سحر دولتشاهی و پژمان جمشیدی، با هنرمندی حسن پورشیرازی و آزیتا حاجیان، و سایر بازیگران آن هم عبارتند از امیررضا رنجبران، صدف عسگری، محمد حیدری، و بازیگر خردسال: آیلین جاهد.
از سایر عوامل می‌توان به نویسنده و کارگردان: فرنوش صمدی، تهیه کننده: علی مصفا، مشاور کارگردان: مانی حقیقی، و سرمایه‌گذار: درسای شفیعی، اشاره کرد.
امیدواریم که این دو کارگردان از دو نسل مختلف بتوانند در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو درخشش خوبی از خود نشان دهند و نام نیکی از ایران و هنر ایران در یادهای مخاطبان خود در این جشنواره بنشانند. هر چند، سینما نمی‌تواند، همان‌طور که در این سال‌های گذشته هم نتوانسته است، بار اصلی تمام سیاست‌های نادرست و پذیرفته نشده «جمهوری اسلامی ایران» را بر دوش بکشد و اکنون که رابطه کانادا و «جمهوری اسلامی ایران» در بدترین شرایط خود قرار دارد، نمی‌توان انتظار معجزه از این دو فیلم داشت.
فراموش نکنیم که سینما تنها می‌تواند بیان‌گر واقعیت‌های جامعه باشد و نشان دادن واقعیت‌ها در جوامع دیکتاتوری و مردمی که تحت ستم هستند، اگر محال نباشد، بسیار دشوار است.
