دانشجویان معترض و فعالان صنفی در ۱۴ دانشگاه ایران، در کنار گروهی از دانشجویان رشته‌های هنری در پایتخت، روز شنبه اول مهرماه ۱۴۰۲ و همزمان با آغاز مجدد کلاس‌های درس، با انتشار بیانیه‌هایی بر ادامه تلاش خود برای برپایی اعتراض‌ها و اعتصاب‌های سراسری علیه نظام جمهوری اسلامی تاکید کردند تا مقابل «استبدادی که کمر به قتل دانشگاه بسته» ایستادگی کنند.
در این بیانیه‌ها آمده است که «ما با صدای بلند اعلام می‌کنیم آن‌ها آرزوی انفعال و سکوت دانشگاه را به گور خواهند برد».
دانشجویان معترض در دانشگاه تهران، دانشگاه علامه طبابایی، دانشگاه بهشتی، دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی، دانشگاه الزهرا، دانشگاه تربیت مدرس و دانشگاه هنر تهران در پایتخت، در کنار دانشجویان دانشگاه یزد، دانشگاه چمران اهواز، دانشگاه اصفهان، دانشگاه هنر اصفهان، دانشگاه نوشیروانی بابل، دانشگاه فردوسی مشهد و دانشگاه گیلان، در بیانیه مشترک خود با تیتر «ما بازمی‌گردیم» نوشتند: «در سالی که گذشت ما دانشجویان همگام با دیگر اقشار مردم در دانشگاه‌ها صدای اعتراض به ستم و استبداد را بلند کردیم و با همرزمانمان در خیابان پیمان مقاومت بستیم. بهای این ایستادگی زیاد و دستاوردهای آن ماندگار بود؛ بازداشت، اخراج، تعلیق و تهدید شدیم، اما پس از گذشت یک‌سال به نقطه‌ای رسیده‌ایم که باور داریم قدم در راهی بی‌بازگشت و روبه‌جلو نهاده‌ایم که بدل به آگاهی‌ای همگانی در بین ما شده است.»
در ادامه بیانیه فوق آمده است که اکنون استبداد نظام ایران «شاید بیش از هر زمان دیگر از بدو تاسیس کمر به قتل دانشگاه بسته است» و به مواردی همچون «حذف دانشجویان و اساتید غیرهمسو از فضای دانشگاه، اخته‌کردن تشکل‌ها و محدود ساختن حوزه فعالیتشان، تفکیک و حذف یک‌به‌یک فضاهای دانشجویی، محروم‌کردن دانشجویان از امکانات رفاهی درخور و به‌حقشان و حرکت به سوی پولی‌سازی دانشگاه و حذف آموزش رایگان» اشاره شد.
بر اساس گزارش شوراهای صنفی دانشجویان کشور، این دانشجویان معترض در ادامه بیانیه خود آوردند: «گرچه رد تازیانه انضباطشان پابرجاست، اما زخمشان کاری نیست؛ چراکه تجربه متناوب خواستن، سرکوب و ایستادگی، در سالی که گذشت، ما را وارد مرحله‌ی تازه‌ای از کنشگری و مقاومت برای رسیدن به آرمان‌هایمان کرده است که اقدامات سرکوبگرانه حکومت را بی‌اثر خواهد کرد... یکی از اهداف ما برای ثبت این مسیر در قالب کارهایی همچون گزارش جنبش، انتقال این تجربه ادامه‌دار به دانشجویان جدید دانشگاه برای به دست‌دادن تصویری بهتر از جایگاهی است که در آن قرار داریم و دعوتی است از شما تا به پاسداشت امید و زندگی به آن بپیوندید و در تلاش برای ساخت آن همراه شوید. چراکه هویت دانشجویی، به معنی ایستادگی در برابر ناعدالتی‌ها و تلاش برای نیل به خواسته‌های به‌حق است و پیوند مستقیمی با آگاهی سیال جمعی و رو به کمال جامعه‌اش دارد.»
دستگاه‌های امنیتی نظام جمهوری اسلامی در یک ماه اخیر و پیش از رسیدن به سالگرد مهسا امینی و همچنین بازگشایی دانشگاه‌ها، تلاش کردند تا شمار زیادی از دانشجویان و اساتید معترض را با بازداشت، احضار و اخراج از دانشگاه‌ها، از ادامه مسیر دادخواهی و برگزاری تجمع‌های اعتراضی یا دیوارنویسی‌ها و اعتصابات سراسری علیه نظام اسلامی بازدارند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
اما دانشجویان ۱۴ دانشگاه ایران در بیانیه جدید خود می‌گویند: «اکنون به جلو می‌نگریم؛ درحالی در آستانه آغاز سال تحصیلی جدید قرار داریم که دانشگاه در بسیاری از ساحت‌ها نامولد شده است، شرایطی که ما را با پرسش‌هایی جدی و سازنده مواجه می‌سازد. حال با انباشتی از تجربه و در امتداد مسیر بی‌بازگشتی که طی کرده‌ایم، وقت بازپسگیری و بازتعریف دوباره دانشگاه به‌عنوان میدانی برای تخیل و ساخت آینده و مبارزه برای رسیدن به آن است. هم‌اکنون در درون جنبش دانشجویی سنت و ادبیاتی درحال ساخته‌شدن است که خار چشم استبداد و آتشی روشنی‌بخش برای راهی است که به سوی فردا در پیش گرفته‌ایم.»
همزمان، گروهی از دانشجویان رشته‌های هنری در دانشکده هنرهای زیبا و دانشگاه هنر تهران نیز در بیانیه‌ای جداگانه نوشتند که «اینک سال دوم جنبش آزادی‌خواهانه و طغیان ملت ایران علیه ظلم» در حالی آغاز می‌شود که «دانشگاه زیر بار شدیدترین سرکوب‌ها و فشارها است» و مقام‌های حکومتی «هراسان از حضور دانشجویان، آغاز ترم جدید را هر روز به تاخیر می‌اندازند» و با احضار و تهدید، سعی در ارعاب و ساکت‌کردن دانشجویان دارند.
در بخشی از این بیانیه به موج اخراج استادان و احضار و بازداشت دانشجویان در «سالگرد مهسا امینی و آغاز اعتراضات زن، زندگی، آزادی» و در آستانه «آغاز سال تحصیلی جدید» اشاره شده و آمده است: «هیچ‌کدام ما از هیچ‌کدام از این اقدامات شنیع، نه ترسی در دل داریم و نه اندک تردیدی به ادامه راهی که آغاز کرده‌ایم.»
دانشجویان رشته‌های هنری در بیانیه خود افزودند: «دانشگاه خانه ما است، ما در این خانه می‌مانیم و با آثار و حضور موثرمان، همراه سایر مردم و دانشجویان و هنرمندان بیرون از دانشگاه، برای آزادی خواهیم آفرید، به مبارزه ادامه خواهیم داد و نه‌گویان فریاد خواهیم زد: ما هنوز زنده‌ایم.»
در آخرین موارد از سرکوب دانشگاهیان در ایران، نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی در ۴۸ ساعت منتهی به روز اول مهرماه، دست‌کم ۵ دانشجو را در شهرهای مختلف ایران بازداشت کردند که جدیدترین مورد آن هم به آرمیتا پاویر، دانشجوی دانشگاه مدنی آذربایجان، مربوط می‌شود که به بند زنان زندان مرکزی تبریز انتقال یافت.
همچنین علی غلامی در شیروان، علی رضوی در دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی، محمدمهدی وثوقیان در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و فرهاد حسینی در دانشگاه آزاد زنجان نیز طی روزهای اخیر به‌دلیل انجام فعالیت‌های صنفی و مخالفت با ارگان‌های تحت امر نظام جمهوری اسلامی بازداشت شده‌اند.
صدور احکام پرشمار تعلیق از تحصیل، تبعید و انتقال اجباری و اخراج علیه دانشجویان معترض، لغو مجوز و منع فعالیت شماری از تشکل‌های دانشجویی، در کنار موج اخراج ده‌ها استاد و اعضای هیئت علمی، ازجمله اقدام‌های دیگر دستگاه‌های امنیتی جمهوری اسلامی و مدیران دانشگاه‌ها علیه اعتراض‌های دانشگاهیان است.
با این وجود، شماری از نمایندگان رهبر جمهوری اسلامی و امامان جمعه شهرهای مختلف ایران روز ۳۱ شهریور ماه درخطبه‌های نماز جمعه از احتمال شکل‌گیری اعتراض‌های دانشجویی با بازگشایی دانشگاه‌ها ابراز نگرانی کرده بودند.
