باستان‌شناسان در سنت جورج گیلدهال، قدیمی‌ترین تئاتر بریتانیا، دری کشف کردند که احتمالا ویلیام شکسپیر، شاعر و نمایشنامه‌نویس نام‌آور بریتانیایی، از آن استفاده می‌کرد. گروه فیتزهیگام، مدیر خلاقیت هنری گیلدهال، پس از اینکه متوجه «شکل عجیب و غریبی» در دیوار شد این در را کشف کرد.
شورای منطقه کینگز لین و وست نورفولک (the Borough Council of King’s Lynn & West Norfolk) در ۲۱ اوت ۲۰۲۴ این خبر را منتشر کردند.
باستان‌شناسان پس از بررسی و برداشتن تختهها متوجه طاقی زیر آن شدند که، به گفته فیتزهیگام، احتمالا به سال ۱۴۰۵ بازمی‌گردد، زیرا مشابه طاقی‌های قرون وسطایی است. بررسی‌های بیشتر نشان داد که این طاق در واقع درگاهی بود که به رختکن گیلد منتهی می‌شد؛ جایی که اعضای سطح بالای گیلد از آن برای پوشیدن لباس‌های زیبا و آماده شدن برای ضیافت استفاده می‌کرده‌اند. فیتز میگوید: «این کشفی حیرت‌انگیز در گلید‌هال است.»
به گفته او، «در اینجا دری پیدا کردیم که به زمان اجرای نمایش‌های شکسپیر برمی‌گردد. او قطعا همین جا بوده است و بازیگران همین‌جا لباس عوض می‌کردند و وسایلشان را آنجا می‌گذاشتند». او میگوید: «این شگفت‌انگیز است که دیگربار یک طاقی کوچک و شکلی عجیب و غریب روی دیوار به چیزی خارق‌العاده منتهی شد.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
به گزارش نیویورک‌پست، باستان‌شناسان سال گذشته هم زیر کف‌پوش سنت جرج گیلدهال تخته‌هایی پیدا کردند که احتمالا آن هم به شکسپیر مرتبط باشد. قدمت این تختهها به اوایل قرن پانزدهم برمی‌گردد و احتمالا نمایشنامه‌نویس معروف روی آن قدم می‌زده است. به گفته انجمن شکسپیر گیلدهال، اولین اجرای ثبت‌شده در گیلدهال نمایشنامه‌ای در ژانویه ۱۴۴۵ بوده است.
گزارش‌ها حاکی از آن است که ارتباط شکسپیر و گیلدهال احتمالا در سال ۱۹۵۲ یا ۱۹۵۳ آغاز شده است، زمانی که او و گروه بازیگرانش در کینگز لین در سفر بودند و تئاترهای لندن به‌دلیل شیوع طاعون تعطیل شده بود.
طبق گزارش سایت «بیوگرافی» (Biography.com)، شکسپیر پس از مدت کوتاهی به شرکت بازیگری «لرد چمبرلینز مِن» (Lord Chamberlain’s Men) پیوست که بعدها به «کینگر مِن» (the King’s Men) معروف شد.
جاناتان کلارک باستان‌شناس معتقد است که این طاق‌نما در نداشته و فقط با پرده یا نوعی آویز برای بازیگران حریم خصوصی ایجاد می‌کرد. به نظر می‌رسد این درگاه قرن پانزدهمی دسترسی به اتاقی با اندازه متوسط را فراهم می‌کرده و دری برای بستن وجود نداشته است. کلارک میگوید، احتمالا تنها با آویزی ساده حریم خصوصی ایجاد می‌کرده‌اند.
به گفته او، با توجه به حضور موقت گروه بازیگرانی که به گیلدهال سفر می‌کردند، این اتاق به آنان امکان می‌داد لباس‌هایشان را تعویض کنند و برای اجرا به طبقه بالا بروند و همچنین وسایلشان را در آنجا نگه دارند.
